میزان انسانیت هر فرد، در میزان بخشش اوست

اولین جلسه از دور نخست سری جشن‌های کنگره ۶۰ نمایندگی علی عصارزاده ویژهٔ مسافران، با نگهبانی راهنمای محترم تازه‌واردین، مسافر محسن، استادی راهنمای محترم، مسافر رضا، و دبیری راهنمای محترم تازه‌واردین، مسافر مسعود، با دستور جلسهٔ «گلریزان»، روز یکشنبه، هجدهم آبان‌ماه ۱۴۰۴، ساعت ۱۷ آغاز به کار کرد.

خلاصهٔ سخنان استاد:
سلام دوستان، رضا هستم یک مسافر. ابتدا از اعضای محترم لژیون سردار، نگهبان و دبیر جلسه، گروه مرزبانی و ایجنت محترم شعبه صمیمانه تشکر می‌کنم که این فرصت را در اختیار من قرار دادند تا در این جایگاه خدمت کنم.

امروز نخستین روز از جشن گلریزان و اولین جلسه از اولین دورهٔ این جشن است. شاید همین موضوع، مسئولیت ما خدمتگزاران را سنگین‌تر کند، زیرا این جلسه، پایه‌گذار حرکت نمایندگی علی عصارزاده در این مسیر مقدس است. امیدوارم بتوانم در هر جایگاهی که خدمت می‌کنم، با تمام توان و ظرفیت خود انجام‌وظیفه نمایم.

همان‌طور که می‌دانیم، دستور جلسهٔ این هفته، جشن گلریزان است؛ موضوعی که از چند هفته پیش نیز در شعبه مورد بحث و گفت‌وگو قرار گرفته، چراکه از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. به‌جرئت می‌توان گفت یکی از اصلی‌ترین ارکان کنگره ۶۰، لژیون سردار و حرکت مالی و معنوی گلریزان است. امروز زمان عمل است، نه سخن. بااین‌حال، چند نکته را در این باره عرض می‌کنم.

از نام گلریزان پیداست که ریشه در سنت‌های کهن دارد. در گذشته، جشن گلریزان برای آزادسازی زندانیان برگزار می‌شد؛ و ما نیز در کنگره، در حقیقت، این جشن را برای آزادسازی صور پنهان خود از بند صفات منفی برپا می‌کنیم. هر یک از ما با بخششی که انجام می‌دهیم، بخشی از تاریکی درون خود را آزاد می‌سازیم.

در واقع، میزان انسانیت هر فرد، با میزان بخشش او سنجیده می‌شود. هر چه بتوانیم بیشتر ببخشیم، از صفات منفی بیشتری فاصله گرفته‌ایم. بخشش، عالی‌ترین صفت انسانی است، زیرا از عشق و محبت سرچشمه می‌گیرد. اما برای آنکه بخشش ما از روی رضایت قلبی باشد، باید ابتدا صفات منفی را از خود دور کنیم؛ در غیر این صورت، ممکن است ببخشیم اما حال خوشِ حقیقی در ما ایجاد نشود.

به گفتهٔ دیده‌بان محترم، جناب آقای زرکش، «باید فهم بخشش در ما شکل بگیرد.» تا زمانی که این فهم در درون ما اتفاق نیفتد، رشد حقیقی و شکافتن درونی رخ نخواهد داد.

در مسیر عرفان و تزکیهٔ نفس، عمل مقدم بر علم است؛ یعنی ابتدا باید عمل کنیم تا به معرفت برسیم. در زندگی روزمره، ابتدا می‌آموزیم تا بتوانیم عمل کنیم، اما در پالایش درون، برعکس است؛ باید ببخشیم تا نور دانایی در ما جاری شود. وقتی بخششی انجام می‌دهیم، آن عمل اثر خود را بر جان ما می‌گذارد و دانایی حقیقی از دل آن پدیدار می‌شود.

به باور من، هفتهٔ گلریزان از معدود زمان‌هایی است که القائات نیروی منفی در انسان به حداقل می‌رسد؛ همانند ماه مبارک رمضان. در این هفته، انسان با آرامش و خلوص بیشتری می‌تواند تصمیم بگیرد و ببخشد. نیازی به مشورت نیست؛ فقط کافی است تصمیم بگیریم و عمل کنیم.

«ما راه را به شما نشان دادیم؛ حال یا سپاسگزارید یا ناسپاس.»
و یکی از زیباترین جلوه‌های سپاسگزاری، همین بخشش در جشن گلریزان است.

در مجموع، آنچه دریافته‌ام این است که خروجی نهایی انسان، بخشش است.
ما باید از قوهٔ عقل به قلب برسیم؛ یعنی از مرحلهٔ دانستن، به مرحلهٔ درک و احساس وارد شویم. تا وقتی تجربه نکنیم، هیچ چیز در قلب ما جای نمی‌گیرد. باید بخشش را لمس کنیم تا در جان ما بنشیند.

امروز که میزها آماده است و خدمتگزاران با عشق در تلاش‌اند، بهترین زمان برای این عمل مقدس است. در امور مالی گلریزان و لژیون سردار، هر کس در حد توان خود می‌بخشد و نیازی به مشورت ندارد؛ مگر در جایگاه‌های خاص مانند پهلوانی یا دنوری که اجازهٔ مهندس محترم لازم است.

کسانی که در کار خیر پیش‌قدم می‌شوند، همان سابقون مقرّبون هستند؛ انسان‌هایی که بدون تردید و چشم‌داشت، دست به عمل می‌زنند.

در جشن گلریزان، مبلغ هیچ اهمیتی ندارد؛ مهم، میزان تلاش و نیت خالص هر فرد است. شاید کسی صد هزار تومان کمک کند، اما تمام دارایی‌اش دویست هزار تومان باشد؛ این یعنی همهٔ وجودش را بخشیده است.

همچون دستان به‌هم‌گره‌خوردهٔ پایان جلسه، باید تلاش کنیم هیچ دستی باز نماند؛ زیرا اگر دستی باز بماند، از جریان انرژی و عشق الهی بی‌بهره می‌ماند.

در پایان، امیدوارم این هفته برای همهٔ شما سرشار از خیر، برکت، محبت و حال خوش باشد.
از گروه مرزبانی، لژیون سردار، ایجنت محترم و تمام عزیزانی که با دقت به صحبت‌هایم گوش کردند، صمیمانه سپاسگزارم.

 تصویربردار: مسافر ابوالفضل لژیون پنجم
تایپ و ارسال خبر: مسافر مصطفی لژیون یکم
مرزبان خبری: مسافر علی