جشن گلریزان و نقش من در گلریزان

هفتمین جلسه از دوره یازدهم کارگاه‌های آموزشی خصوصی مسافران  کنگره ۶۰، نمایندگی خیام نیشابوری در روزهای یکشنبه با استادی مسافرراهنما حسین ونگهبانی مسافرروح الله و دبیری مسافرحسین با دستور جلسه، جشن گلریزان در تاریخ  18آبان ماه 1404راس ساعت 17 شروع به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:
سلام، دوستان. من حسین هستم، یک مسافر. بسیار خوشحالم که دوباره در این جایگاه قرار گرفته‌ام و جشن گلریزان را به همه‌ی شما تبریک می‌گویم. امیدوارم در کنار هم بتوانیم گامی مؤثر برای پیشرفت شعبه برداریم. کسانی که امروز در این جمع حضور دارند، با کمک‌های خود می‌توانند زمینه‌ساز تأسیس شعبه‌های جدید شوند.

اگر به گذشته‌ی خود نگاه کنیم، بسیاری از ما روزی با حال بسیار خراب وارد کنگره شدیم. خودِ من زمانی که به کنگره آمدم، از نظر روحی و جسمی به شدت آسیب‌دیده بودم. اما با برخورد راهنماها، خدمت‌گزاران و اعضای لژیون‌ها، آرام‌آرام بهبودی را تجربه کردم. حال باید اندیشید که چه کسانی می‌توانند این اتفاقات خوب را برای دیگران نیز رقم بزنند؟ پاسخ روشن است: ما، که امروز بر همین صندلی‌ها نشسته‌ایم.

شاید گاهی ترسی در دل انسان بیفتد و با خود بگوید: «من قرار است چقدر پول بدهم؟» مبلغ مشارکت در لژیون سردار، شش میلیون تومان است و سال‌هاست همین مقدار تعیین شده. من همیشه به اعضای لژیون می‌گویم، دو یا سه دوازده‌گرم تریاک معادل همین مبلغ است؛ یعنی هزینه‌ی مصرف یک یا دو ماه. حال تصور کنید با همان مقدار پول، می‌توانید وارد لژیونی شوید که درِ خیر و برکت را به رویتان می‌گشاید، حساب مالی‌تان پربرکت می‌شود و حال درونتان بهتر.

این کار سختی نیست، اما شرطش رشد دانایی است. اگر دانایی افزایش نیابد، ممکن است فرد مبلغی پرداخت کند ولی دیگر به کنگره بازنگردد. باید آموزش‌ها را جدی گرفت و جهان‌بینی را تغییر داد. کنگره ۶۰ فقیر نیست؛ هدف این است که انسان‌ها قدرت بخشش را بیاموزند و حس مشارکت در کاری الهی را تجربه کنند.

وقتی در جشن گلریزان شرکت می‌کنیم، گویی به خداوند قرض نیکو می‌دهیم. باید این باور در درون ما شکل بگیرد که این بخشش، کاری بزرگ و ارزشمند است. بخشش تنها مالی نیست؛ گاه باید پدر، مادر، برادر یا فردی را که از او رنجیده‌ایم، ببخشیم. آیا می‌توانیم منیت را کنار بگذاریم و ببخشیم؟ آیا می‌توانیم از مالی که با زحمت به دست آورده‌ایم، سهمی را برای دیگران کنار بگذاریم؟

ما در سفری هستیم که روزی پایان می‌یابد، و می‌خواهیم صفات الهی در وجودمان متجلی شود. یکی از این صفات، صفت بخشش است. اگر توان مالی داریم اما چشم بر نیاز دیگران ببندیم، در حقیقت مرتکب «کفر» شده‌ایم؛ همان‌گونه که استاد امین توضیح داده‌اند. کفر یعنی دیدن توان کمک و گذشتن از آن با بی‌تفاوتی.

بسیاری از ما روزی با حال خراب وارد کنگره شدیم و اکنون که بهبود یافته‌ایم، نباید آن روزها را فراموش کنیم. پولی که امروز می‌دهیم، می‌تواند زندگی انسان‌های دیگری را نجات دهد. نباید با این اندیشه که «دیگری کمک می‌کند»، از مسئولیت خود بگریزیم؛ چرا که چنین بی‌تفاوتی، حال انسان را خراب‌تر می‌کند.

امیدوارم همه‌ی شما در جشن گلریزان با قلبی آرام و چهره‌ای سربلند شرکت کنید. زمانی که کمک می‌کنید، درونتان لبریز از شادی می‌شود و در مشکلات زندگی خواهید گفت: «خدایا، من خدمتی به کنگره انجام دادم.» این خدمت بی‌شک بی‌پاداش نمی‌ماند.

به یاد داشته باشید، هنگام کمک‌کردن همیشه دو نیرو در وجود انسان فعال‌اند: یکی می‌گوید «ببخش» و دیگری می‌گوید «نکن». اما مهم‌ترین نکته این است که چشم‌هایمان را بر حقیقت نبندیم و دچار کفر نشویم.
ان‌شاءالله در سفرتان و در جشن گلریزان، درخشنده و سرافراز باشید و به مرحله‌ای برسید که از خودتان رضایت داشته باشید.
سپاسگزارم که به سخنانم گوش دادید.

عکاس: مسافر هادی (لژیون چهارم)
تایپ : مسافرابوطالب ( لژیون هفتم )
بارگذاری: گروه خبری و سایت شعبه خیام نیشابوری