افتخار واقعی ایستادن پس از زمین خوردن است

ورزش فقط جنب‌وجوش بدن نیست، روایت زنده‌ امید است؛ جایی که هر افتادن، مقدمه‌ای‌ برای برخاستن دوباره است. در ورزش یاد می‌گیری که شکست، پایان راه نیست و بخشی از مسیر رشد است. هر نفس تند، نجواهای اراده را فریاد می‌زند و عرق روی پیشانی، امضای تلاش است و به‌معنی خستگی نیست. ورزش فلسفه‌ زندگی‌ است و به ما می‌آموزد که درد، دشمن نیست؛ بلکه معلم استقامت است و در میانه‌ دویدن، انسان خودش را پیدا می‌کند؛ در این‌جا رقابت نه با دیگران، بلکه با دیروز خودت است.

در این جهان افتخار واقعی، ایستادن پس از زمین خوردن است. ورزش، زبان مشترک همه‌ دل‌ها است، مرز نمی‌شناسد، رنگ و نژاد نیز نمی‌پرسد؛ بدن قوی می‌شود، اما روح بال می‌گیرد و در سکوت بعد از تمرین، انسان درمی‌یابد که صلح از درون یک جسم خسته و یک دل آرام آغاز می‌شود. ورزش به‌معنای گفت‌وگو با خویشتن است، یعنی شنیدن صدای درونی که می‌گوید: تو می‌توانی.

هر حرکت قدمی‌ از تاریکی تردید به روشنایی باور است. در میدان ورزش، پیروزی به‌معنای غلبه بر ضعف‌های درون خودمان است. هر قطره عرق، نشانه‌ صداقت با خود است. ورزش می‌آموزد که قدرت از عضله نمی‌آید، بلکه از اراده می‌جوشد و یاد می‌دهد که حتی در سخت‌ترین لحظه‌ها، امید را زمین نگذاری. بدن می‌سوزد، اما روح می‌درخشد و در میان ضربان تند قلب، انسان معنای زندگی را حس می‌کند؛ زیرا ورزش، تمرین بودن در لحظه، در تلاش و در عشق به حرکت است. این‌جا عدالت جریان دارد و هرکسی به‌اندازه‌ کوشش خود می‌درخشد و هیچ‌کس بر دیگری برتری ندارد، مگر این‌که با تلاش بیشتر برتر شود. ورزش جهان را متحد می‌کند، چون همه ما در مسیر رشد، مسافر یک رویا هستیم.

نویسنده: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون یازدهم)
رابط خبری: همسفر افسر رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون یازدهم)
ویرایش و ارسال: همسفر مبینا رهجوی راهنما همسفر فریده (لژیون پانزدهم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی شادآباد