ورزش، مکمل درمان

جلسه هفتم از دوره هجدهم کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران کنگره۶۰ نمایندگی زنجان به استادی همسفر اعظم، نگهبانی همسفر نعیمه و ‌دبیری همسفر پروانه با دستور جلسۀ «جهان‌بینی در ورزش» روز دوشنبه 28 مهرماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۶:۰۰ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

همهٔ ما خوب می‌دانیم که در کنگره۶۰ درمان قطعی صورت می‌گیرد و شخص باید در سه ضلع جسم، روان و جهان‌بینی به درمان و تعادل برسد.

درمان جسم با مصرف شربت اوتی و طی مدت ۱۰ الی ۱۱ ماه انجام می‌شود و طی این مدت، شخص با گرفتن آموزش‌ها و نوشتن سی‌دی‌ها و حضور منظم در جلسات، می‌تواند در ضلع سوم هم به تعادل برسد و بعد از آن، در روان هم به تعادل می‌رسد.

جهان‌بینی، سومین ضلع درمان است که در کنگره۶۰ جهان‌بینی اهمیت زیادی دارد و ورزش هم مکمل درمان است.

اهمیت جهان‌بینی در کنگره، به‌گونه‌ای است که رهجو بعدازاین که وارد لژیون می‌شود، باید ۲ ماه آموزش جهان‌بینی ببیند تا بتواند در فعالیت‌‌های ورزشی شرکت کند.

جهان‌بینی؛ نگرش، افکار و اندیشه‌های فرد است، این که انسان نگذارد به آن آسیب برسد؛ یعنی این که مهم نیست که چه چیزی می‌بینیم، مهم این است که چطور می‌بینیم؟ ازچه زاویه‌ای؟ با چه احساسی؟ و با چه افکاری می‌بینیم؟

ورزش، فعالیت بدنی و فیزیولوژیکی است که باعث فعال‌شدن سیستم هورمونی، هیجانی و احساسات در ما می‌شود. اگر این هیجانات و احساسات کنترل و مدیریت نشود، می‌تواند ورزش را تبدیل به میدان جنگ و نبرد کند که هم خودمان آسیب ببینیم و هم دیگران آسیب ببینند.

حالا چطور می‌توانیم این احساسات و افکارمان را کنترل کنیم؟ ما جهان‌بینی را یاد می‌گیریم که بتوانیم با آموزش جهان‌بینی خود را کنترل کنیم.

حالا تأثیری که جهان‌بینی در کنترل ورزش دارد، به این صورت است که وقتی شخصی برداشت، ادراک و احساساتش را نسبت به یک موضوعی بتواند تغییر بدهد، می‌توانیم بگوییم که شخص در آن موضوع به جهان‌بینی روشن‌فکرانه‌ای رسیده است.

مثل این که ازچه زاویه‌ای به ورزش نگاه می‌کنیم؟ آیا فقط برد تحت هر شرایطی مهم است؟ یا نه مهم این است لذت ببریم و ورزش سالمی داشته باشیم؟ درنهایت برد یا این که آموزش بگیریم؟

پس دو نگاه متفاوت این جا هست؛ نگاه اول این است که بخواهیم تحت هر شرایطی برنده باشیم، نتیجه‌اش این است که حالمان بد می‌شود و خسته می‌شویم. نگاه دوم در آن لذت، آموزش، یادگیری و رشد است و باعث می‌شود به آرامش برسیم. پس اولویت باید حس خوب و لذت‌بردن از مسیر باشد، گرفتن مدال و مقام در رتبۀ دوم باشد.

ورزش در واقع یک میدان شناخت نفس است. وقتی در تمرین یا مسابقه، خشم، ناامیدی یا غرور سراغ ما می‌آید، باید بدانیم که نفس، ما را امتحان می‌کند. نفس همیشه می‌خواهد ما را از تعادل خارج کند؛ مثلاً بعد از مسابقه، شروع به مقایسه می‌کند که چرا او از من بهتر بود یا من باید اول می‌شدم؛ ولی با جهان‌بینی یاد می‌گیریم که هدف ورزش، رشد درونی و حس خوب است، نه فقط برد و مقام.

در ورزش می‌خواهیم که زود به مقام برسیم، درحالی‌که نتیجه در بستر زمان شکل می‌گیرد. رشد و تعادل، تدریجی اتفاق می‌افتد. اگر عجله کنیم، خسته و دل‌زده می‌شویم. پس باید با صبر و عشق حرکت کنیم.

در پایان، اگر در ورزش جهان‌بینی داشته باشیم، از مسیر لذت می‌بریم، نه فقط از مقصد. آرام می‌شویم، احترام و صبر پیدا می‌کنیم و ورزش، منبعِ انرژی مثبت و آرامشِ درون برای ما می‌شود. ان‌شاءالله همهٔ ما بتوانیم با درک درست جهان‌بینی در مسیر زندگی، ورزش با عشق، لذت و تعادل حرکت کنیم.

مرزبانان کشیک: همسفر فاطمه و مسافر رضا
تایپیست: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون چهارم)
عکاس: همسفر رقیه رهجوی راهنما همسفر مینا (لژیون هفتم) عکاس اول
ویرایش: همسفر نعیمه رهجوی راهنما همسفر رویا (لژیون هشتم) دبیر اول سایت
ارسال: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر اعظم (لژیون ششم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی زنجان