ورزش مسیر برنامه‌ریزی و شادی در زندگی

آقای‌مهندس می‌فرمایند: «ما فقط ورزش را برای این انجام می‌دهیم، که سلامت باشیم تا وقتی به سن بالا رسیدیم، سلامتی خود را حفظ کرده باشیم و درگیر دکتر و آزمایشگاه نباشیم». انسان‌ها به‌گونه‌ای آفریده شده‌اند که باید حرکت کنند. ما ورزش نمی‌کنیم که معتاد نباشیم یا اعتیاد ما زودتر خوب شود، اصلاً این فکر غلط است. ما ورزش می‌کنیم تا سلامت بمانیم.

اگر پای خود را گچ بگیریم، بعد از گذشت یک سال، آن پا از کار می‌افتد. انسان نیز به‌گونه‌ای طراحی شده است که اگر فعالیت نکند، از بین می‌رود. ماشین‌های‌مکانیکی اگر زیاد کار کنند از بین می‌روند؛ اما انسان این‌طور نیست. انسان هر چه‌قدر در حد نرمال کار کند، قوی‌تر و مستحکم‌تر می‌شود. پس ما باید در ورزش فعالیت کنیم.

هر عضو کنگره۶۰؛ باید ورزش‌کار باشد. مصرف‌کننده‌ای که تا ظهر و بعدازظهر خوابیده بود، اکنون که با روش کنگره۶۰ درمان شده‌، ساعت ۶ صبح در استخر یا لیگ‌های ورزشی شرکت می‌کند. افرادی که ورزش می‌کنند از نشاط خاصی برخوردار هستند، زندگی را رنگی می‌بینند؛ زیرا در اثر ورزش، سیستم بیوشیمی بدن به‌خوبی ترشح می‌شود و شخص سرحال و خوش‌خلق است. کسی که ورزش می‌کند برای زندگی‌ خود برنامه‌ریزی دارد؛ باید به بدن خود برسیم؛ زیرا جسم ما شهر وجودی ما است و در آن زندگی می‌کنیم؛ باید این شهر را سرحال و سالم نگه داریم.

در ورزش، این سؤال پیش می‌آید که برای چه می‌خواهیم مدال بگیریم؟ مفهوم مدال برای انسان‌ها چیست؟ مفهوم مدال و جایگاه‌ها می‌تواند به این شکل باشد که چون دیگران به شخص احترام می‌گذارند و او را تأیید می‌کنند، برای او لذت‌بخش است. در کل، مفهوم برتر بودن را دارد؛ درحالی‌که فقط خداوند برترین است. انسان‌هایی که در دل خود، عشق و محبت دارند، قدرت و توانایی‌ آن‌ها با دیگران متفاوت است. مدال و جایگاه، نشان است، هدف نیست. مدال می‌گوید: شما در سالی که گذشت، از همه بیشتر این ورزش را دوست داشتید و از انجام آن لذت بردید؛ اما اگر شخص فقط به این فکر باشد که باید از چه افرادی بگذرد تا به مدال برسد، در وجودش ترس، اضطراب و حس‌های منفی شکل می‌گیرد؛ زیرا او به‌دنبال برتری و تأیید دیگران است. در زندگی، تمام خوبی‌ها از حس‌های خوب و تمام‌ بدی‌ها از حس‌های بد به‌وجود‌ می‌آیند. پس اگر انسان حسش به هم بریزد توانایی خود را از دست می‌دهد و در آن حالت دیگر کارایی سابق را نخواهد داشت‌.

ذهن وقتی از حالت تعادل خارج شود، از انسان فرمان نمی‌گیرد و همین امر باعث آسیب‌دیدگی در ورزش می‌شود. زمانی که نیروهای درون انسان از حالت هماهنگ خارج شوند، ذهن نیز از تعادل خارج می‌شود. اگر این نیروها یکنواخت و هم‌سو باشند، همه‌چیز در کنترل است؛ اما اگر از حالت یکنواختی خارج شوند،؛ یعنی همان لحظه که احساس دوست‌داشتن داری، احساس تنفر هم در تو ظاهر شود، نیروهای ناهماهنگ در وجود انسان پدیدار می‌شوند و این تداخل، تعادل را به‌هم می‌ریزد و موجب آسیب می‌گردد، پس اگر کسی بخواهد از آسیب‌دیدگی‌های جسمی خارج شود؛ باید مسیر خود را اصلاح کند؛ یعنی نگاه خود را نسبت به موضوع تغییر دهد. در آن صورت، مدال و جایگاه برای او در اولویت دوم قرار می‌گیرد و اولویت اول او این می‌شود که از زندگی لذت ببرد.

فتح قله فقط یک لحظه است و مهم نیست، کسی که در طول مسیر لذت می‌برد، برنده واقعی است. همه نمی‌توانند مدال بگیرند؛ اما همه می‌توانند از کاری که انجام می‌دهند لذت ببرند. آن‌چه انسان به‌دست می‌آورد، همان لحظات خوب تلاش است؛ زیرا زندگی، مجموعه‌ای از لحظات خوب در مسیر کوشش است. اگر انسان نگاه خود را به مسائل تغییر دهد، درمی‌یابد که عنوان و جایگاه‌ها مهم نیستند، مهم، داشتن احساس خوب در زندگی و لذت بردن از انجام کارها است که به زندگی مفهوم می‌دهد.

جهان‌بینی در ورزش؛ یعنی نگاه، در ورزش تغییر کند. اگر من نگاه خود را تغییر دهم، حس‌های خوب در من ایجاد می‌شود، ذهنم را کنترل می‌کنم و فرمانروای جسم خود می‌شوم. در نتیجه، از انجام ورزش بیشترین لذت را می‌برم؛ زیرا کنگره۶۰ به من آموخته است که ورزش برای سلامتی است، برای تسخیر جایگاه نیست.

منابع: سی‌دی ورزش، آسیب‌های ورزشی، سخنان آقای مهندس

نویسنده: همسفر مرضیه رهجوی راهنما همسفر پروا (لژیون پانزدهم)
رابط خبری: همسفر منیره رهجوی راهنما همسفر پروا (لژیون پانزدهم)
عکاس: مرزبان خبری همسفر زهرا
ویرایش و ارسال: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر عفت (لژیون چهارم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی هاتف