برابری یا تفاوت در تلاش

جلسه هشتم از دوره پنجم جلسات لژیون سردار همسفران کنگره ۶۰ نمایندگی خلیج‌فارس بوشهر با استادی همسفر زهرا، نگهبانی پهلوان همسفر فاطمه و دبیری همسفر پروین با دستور جلسه «عدالت، آیا همه افراد درکنگره باهم برابرند؟» روز یکشنبه ۱۹ مردادماه ۱۴۰۴ ساعت 00: 16 آغاز به کارکرد.

خلاصه سخنان استاد:

در نگاه اول و با معیارهای بیرون از کنگره، عدالت به معنای رعایت یک سری قوانین و توزیع مسئولیت‌ها و جایگاه‌ها بر اساس شایستگی‌هاست؛ در این سیستم، هر کس به وظایف خود عمل کند، به مقامی درخور می‌رسد؛ اما درکنگره ۶۰، مفهوم عدالت جنبه دیگری به خود می‌گیرد. مدتی پیش به همسرم گفتم که خدمت‌گزاران کنگره، چه در گرما و چه در سرما، بدون توجه به سابقه یا شخصیت افراد تازه‌وارد، به آن‌ها کمک می‌کنند. این رویکرد نشان می‌دهد که اعضای کنگره آموزش‌دیده‌اند و تجربیات مشابهی را پشت سر گذاشته‌اند؛ به همین دلیل، وقتی وارد شعبه می‌شوید، همه را یکسان می‌بینند؛ نه به این معنا که تفاوت‌های فردی وجود ندارد؛ بلکه در اصل موضوع که همان درمان اعتیاد است، همه در یک نقطه مشترک قرار دارند.

راهنمای تازه واردین با برخوردی محبت‌آمیز، استرس و اضطراب شمارا کاهش می‌دهد و با آغوش گرم خود، حس امنیت را در شما ایجاد می‌کند. این تجربه کاملاً متفاوت از یک محیط استرس‌زا مانند دادگاه است، جایی که حتی اگر حق با شما باشد، بازهم احساس آرامش نمی‌کنید. درکنگره، همه ما یک نقطه مشترک داریم: اعتیاد، درمان و شناخت آن؛ با گذراندن مراحل اول، دوم و سوم، به‌تدریج به آرامش می‌رسیم و استرسمان کاهش پیدا می‌کند. در لژیون نیز عدالت به شکل دیگری رعایت می‌شود. هیچ‌کس شمارا مجبور به انتخاب راهنمای خاصی نمی‌کند و شما با حس خودتان انتخاب می‌کنید. ازآنجاکه آموزش همه راهنماها از یک منبع است، فرقی نمی‌کند که راهنمای شما خانه‌دار باشد یا پزشک، همه در یک سطح قرار دارند و این خود نوعی عدالت است. این اطمینان خاطر، به ما کمک می‌کند تا با آرامش کامل مسیر درمان را طی کنیم.

درکنگره، ما با سه اصل گفتار سالم، عمل سالم و پندار سالم آشنا می‌شویم. وقتی کسی باصداقت کاری را انجام می‌دهد، الگویی برای دیگران می‌شود و این الگو به او رضایت بیشتری می‌بخشد؛ اما تنها چیزی که درکنگره افراد را از هم متمایز می‌کند، فرمان‌برداری است. گاهی می‌بینم که راهنما با تمام وجود برای ما انرژی می‌گذارد؛ اما ما حاضر نیستیم؛ حتی نصف آن را برای انجام وظایف خود صرف کنیم. این بی‌توجهی، بی‌انصافی نسبت به راهنما و الگویی نامناسب برای تازه واردین است. این چند سالی که به کنگره آمده‌ام، دیده‌ام که صندلی‌ها برای همه یکسان است و امکان انتخاب راهنما برای همه فراهم است؛ اما سؤال اصلی اینجاست: تعهد من نسبت به کنگره چیست؟ آیا می‌توانم نسبت به امکانات رایگانی که در اختیارم قرارگرفته، بی‌تفاوت باشم؟ درست است که درکنگره هیچ اجباری برای پرداخت پول نیست؛ اما معرفت و شناخت ما در این میان کجا قرار می‌گیرد؟

اگر به آگاهی و معرفت برسیم، می‌دانیم که هر رفتنی، یک آمدنی دارد. این فقط یک قانون ساده اجتماعی نیست؛ بلکه یک اصل درونی است؛ اگر من می‌خواهم مسافرم زودتر درمان شود؛ باید با تداوم درکنگره و عمل به آموزش‌ها این روند را تسریع کنم. ازلحاظ مالی هم شاید نتوانم مانند پهلوانان کنگره کمک کنم؛ اما می‌توانم از نقطه توانایی خودم شروع کنم. درنهایت، درکنگره ۶۰ برابری به این معنا نیست که همه یکسان هستند؛ بلکه به این معناست که فرصت و امکانات برای همه به شکل یکسان فراهم است. عدالت واقعی اینجاست که هر کس به‌اندازه تلاشی که می‌کند، برداشت خواهد کرد. وقتی مسافرم مصرف‌کننده بود، حاضر بودم در چادر زندگی کنم؛ اما او از دام اعتیاد رها شود بنابراین امروز که درکنگره هستم، باید برای رسیدن به این برابری، تلاش کنم و به‌اندازه توانایی‌ام، سهم خود را ایفا نمایم.

مرزبان کشیک: همسفر حکیمه
تایپیست: همسفر پروین رهجوی راهنما همسفر زینب (لژیون هشتم)
عکاس: مرزبان خبری همسفر زهرا
ویرایش و ارسال: همسفر رها رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون پنجم) دبیر سایت
همسفران نمایندگی خلیج‌فارس بوشهر