بهترین قاضی برای هر فرد خود اوست

جلسه یازدهم از دوره یازدهم از سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ ویژه مسافران نمایندگی دلیجان با استادی راهنما مسافر محمد بهروز، نگهبانی مسافر مصطفی و دبیری مسافر مجید، با دستورجلسه : "قضاوت و جهالت"، در روز چهارشنبه ۱۸ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۱۷:۰۰ آغاز به کار نمود.

سخنان استاد:

تشکر از همه دوستانی که این فرصت را به من دادند تا در جایگاه آموزش قرار بگیرم.  تشکر ویژه‌ای دارم از لژیون و گروه مرزبانی، همچنین ایجنت محترم و تمام خدمتگزارانی که با تلاش خود، استحکام و پایداری شعبه دلیجان را تضمین می‌کنند تا ما بتوانیم در فضایی آرام و صلح‌آمیز به آموزش بپردازیم. از خدمتگزاران لژیون سوم نیز صمیمانه قدردانی می‌کنم که امکان حضور من در این جایگاه را فراهم کردند.  

درباره موضوع این هفته؛ یعنی «قضاوت و جهالت»، دوستان مطالب ارزشمندی بیان کردند. اگر اجازه دهید، من نیز دیدگاه خود را به اختصار بیان کنم:  

قضاوت در لغت به معنای «مقدر شدن»، «حکم صادر کردن» یا «اتفاق غیرقابل بازگشت» است. در فقه اسلامی و قرآن، رویدادهای جهان بیرون با این مفهوم توصیف می‌شود.  

وقتی ما فردی را قضاوت می‌کنیم (خواه همسر، همکار، یا برادر لژیونی)، در واقع حکمی قطعی صادر می‌کنیم که دو بُعد دارد: صور ظاهر یا آشکار و صور باطن.

همان‌طور که استاد امین اشاره کردند: «قضاوت نابجا مانند پرتاب موشک به قلمرو دیگری است. اگر این حکم نادرست باشد، موشک به سوی خودمان بازمی‌گردد.» به بیان دیگر، اگر قضاوت ما بر پایه‌ی جهالت باشد، انرژی منفیِ حاصل از آن، ابتدا به طرف مقابل و سپس به خود ما آسیب می‌رساند.  جهالت در قضاوت دو وجه دارد:  

۱. نداشتن دانش کافی: قضاوتی که بدون آگاهی لازم انجام شود.  

۲. ورود به حریم غیرمرتبط: قضاوت درباره اموری که خارج از حیطه‌ی مسئولیت ماست (مثل اظهارنظر درباره ایجنت، دیده‌بان، یا استاد جلسه).  

علم و آگاهی از دو راه به دست می‌آید: آموزش (خواندن، شنیدن، نوشتن) و تجربه شخصی. هر قضاوتی نیازمند این دو پایه است. گاه نظری که بر اساس دانش محدود خود «درست» می‌پنداریم، در جایگاه واقعی (با پیچیدگی‌های بیشتر) نادرست جلوه می‌کند. بنابراین باید پیش از قضاوت، پرسید: «آیا این جایگاه، حق قضاوت را به من می‌دهد؟»  

 در کنگره، تنها راهنما مجاز به قضاوت سازنده برای رشد اعضا است. اعضا حق قضاوت یکدیگر را ندارند. بهترین قاضی برای هر فرد، خود اوست؛ با مقایسه‌ی رفتار امروز و دیروزش. اگر دیر به جلسه رسیدم، باید تجربه‌ی خود را ملاک قرار دهم. وقتی دیگری تاخیر دارد، با خود بگویم: «شاید مانند من با مشکل مواجه شده» و از قضاوتش بپرهیزم.  

ما نه انرژی کافی داریم، نه حق آن را که زندگی‌مان را صرف وقایع زندگی دیگران کنیم. همان‌گونه که پول خود را بی‌هدف خرج دیگران نمی‌کنیم، انرژی‌مان را نیز نباید برای قضاوت دیگران هدر دهیم.  

قضاوت‌های نابجا نشانه‌ی کم‌بودن انرژی روانی است و تلاش برای جبران آن از این راه، تنها به اتلاف بیشتر انرژی می‌انجامد. در پایان، سپاس ویژه از مهندس دژاکام بابت ایجاد سیستمی که امکان اندیشیدن و رشد روزانه را به ما می‌دهد. آقای مهندس را تشویق کنید.

عکس: مسافر عباس لژیون یکم 

تایپ ویرایش و ارسال خبر: همسفر مسعود- لژیون یکم 

نمایندگی دلیجان