شیشه نوعی از مواد مخدر و محرک از خانواده آمفتامین‌ها است که اثر مستقیم بر مغز می‌گذارد و برای اولین بار در سال ۱۸۸۷ میلادی در آلمان تولید شد. ژاپنی‌ها با استفاده از این ماده، آمفتامین را به وجود آوردند که ارزان‌تر و قوی‌تر بود. این دو کشور در جنگ جهانی دوم از این ماده برای هوشیاری و بیدار نگه‌داشتن سربازها و نیروهای خود استفاده می‌کردند. این ماده، بعد از جنگ به‌عنوان ماده انرژی‌زا فروخته می‌شد. شیشه برخلاف سایر مواد مخدر، به دلیل صنعتی و شیمیایی بودن آن از سد خونی مغز عبور می‌کند و با آزاد کردن دوپامین به‌صورت مستقیم، مغز و حرکات انسان را در دست می‌گیرد و انسان را به حالت دیگری می‌برد، حالتی که در آن، فاصله‌ها، زمان، حرکات، دیده‌ها و شنیده‌ها با حالت عادی کاملاً متفاوت است؛ اغلب مصرف‌کنندگان این ماده در ماه‌های اول مصرف، اثرات توهم‌زایی را تجربه می‌کنند و در قالب آن لذت می‌برند؛ ولی بعد از مدت‌زمانی، تمام مسائل از کنترل شخص خارج می‌شود تا جایی که حتی کنترل کوچک‌ترین مسائل حیاتی هم از اختیار آن‌ها خارج می‌شود. توهمات شیشه به‌گونه‌ای است که بیان آن کار ساده و باورکردنی نیست؛ بعد از گذشت مدت زمانی از مصرف شیشه، فرد به‌شدت بدبین می‌شود و همه مردم را دشمن خود می‌داند. همیشه فکر می‌کند کسانی در حال گرفتن فیلم از آن‌ها هستند و هزاران موارد دیگر.
در سی‌دی کابوس، جناب مهندس بسیار زیبا راجع‌به توهمات مصرف شیشه صحبت نموده‌اند. ما دارای صور پنهان و صور آشکار می‌باشیم، فرد مصرف کننده با مصرف شیشه جسم خود را ترک می‌کند و بعد از ایجاد تخریبات خود، ادعا می‌کند که او تخریبات را به وجود نیاورده است؛ مثلاً سر فرزند خود را می‌برد و بعد از اینکه اثرات مصرف از جسم او خارج شد می‌گوید که چنین کاری را انجام نداده است. جناب مهندس می‌گویند: این کار واقعاً توسط فردی دیگر انجام شده است و این به‌خاطر تخریبی است که ایجاد شده است. در جهان‌بینی گفته شده هرگاه حسی را تجربه کنیم که ظرفیت آن را نداشته باشیم باعث تخریب می‌شود.
مرکز تولید مواد مخدر طبیعی جسم در مغز انسان قرار دارد که تمام کنترل‌های جسم، حرکات پا و دست، چشم، دهان، قلب، روده‌ها، کبد، معده و ... در این بخش صورت می‌گیرد و کوچک‌ترین نقص در این مرکز باعث به وجود آمدن مشکل در دستگاه‌های دیگر و ایجاد بیماری می‌شود. با مصرف شیشه، تعادل مغز به هم می‌خورد و تمامی این مراکز دچار اختلال می‌گردند. مصرف شیشه باعث می‌شود دوپامین در خون بالا رود و وقتی بدن نیاز فیزیولوژی یا جسمی به دوپامین نداشته باشد باعث تخریب می‌شود. شاید این‌طور به نظر بیاید که شیشه از خانواده آمفتامین است و ساختار آن به صورت شیمی است و مرفین هم ندارد پس اعتیاد آور نیست؛ اما از دیدگاه کنگره۶۰، شیشه ماده مخدر بسیار قوی و خطرناک است و اعتیاد آن در مقایسه با دیگر مواد مخدر شناخته‌شده نظیر تریاک و هروئین بسیار سنگین‌تر است. کنگره۶۰ به این دلیل موفق به درمان بیماران مصرف کننده مواد مخدر شد که روی سیستم ایکس و سیستم شبه افیونی بدن دست گذاشت، هر تخریبی از طرف هر موادی که باشد به این سیستم آسیب وارد می‌کند؛ لذا درمان به وسیله اوپیوم یا شربت اوتی، به بازسازی این سیستم می‌پردازد، آن را راه‌اندازی می‌کند و به حد اعلای خود می‌رساند تا ترشح مواد شبه افیونی بدن مانند افرادی که مصرف کننده نیستند به حالت تعادل و طبیعی بازگردد.
در پایان خبر خوشی برای افرادی که خواهان رهایی از دام سنگین شیشه هستند وجود دارد. آن خبر این است که در کنگره۶۰، مصرف‌کنندگان شیشه به درمان قطعی می‌رسند. لازم به ذکر است که تنها دارویی که می‌تواند اعتیاد به شیشه را به‌طور کامل درمان کند، داروی شفابخش OT یا شربت تریاک و به روشDST است. به لطف خداوند در کنگره۶۰، هزاران مصرف‌کننده شیشه به درمان قطعی رسیدند و امروز در کنگره۶۰، افرادی عضو تیم راگبی هستند که روزی از مصرف‌کنندگان شیشه بودند.
رابط خبری: همسفر زهرا (ت) رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون هشتم)
عکاس خبری: همسفر نسرین رهجوی راهنما همسفر نگار (لژیون سوم)
ارسال: همسفر شهناز رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون چهارم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی سهروردی اصفهان
- تعداد بازدید از این مطلب :
106