قضاوت پیشنیازهایی همچون ایمان، فرمانعقل، خودشناسی، علم، آگاهی، عدالت، آموزش، بیطرف بودن، صبر و تقوا دارد؛ اما برعکس آن جهالت پیشنیازی ندارد و بر معنای واقعی عدمآگاهی و دانایی است و نه تلاش و نه هزینهای در برخواهد داشت؛ اما قضاوت و عدالت هزینه برمیدارد زمانی که جهالت باشد ترس، ناامیدی و منیت به دنبالش میآید در واقع صفات منفی مانند حرص، بخل، حسد و خرافات، میوههای جهالت هستند. خودخواهی ثمره نادانی و جهالت است نتیجه جهالت، عدم امنیت است. مصرفکنندگان به خاطر جهالت روی به مواد و بقیه ضدارزشها میآورند و بعد در کنگره با آموزشها دیگر مواد مصرف نمیکنند و به دانایی مؤثر میرسند و دیگر ضدارزشها را کنار میگذارند.
زمانی که خداوند انسان را آفرید، تمام ذرات موجود در خاک را در جسم انسان بوجود آورد و یک ویژگی خاصی را به انسان هدیه داد که اختیار بود و آن را بر سر دوراهی قرار داد که راه تقوا،درستی، فسق و فجور، همچنین قدرت قضاوت داد. انسان گویی از بدو تولد قاضی به دنیا آمده است و مرتب در حال قضاوت کردن دیگران است. قضاوت هزار شاخه دارد وقتی قاضی میشویم و در حال حکم صادر کردن هستیم باید همه جوانب را بسنجیم؛ اینجا خداوند شعبدهبازی انجام داد که برای یافتن گنج، باید جستجو کرد و در زمان حرکت یک راه به گلستان و یک راه به خارستان و بیابان را نشان داد، کسی که به گلستان راه پیدا میکند، مطمئناً از جهنم سر درمیآورد و کسی که وارد خارستان میشود وارد بهشت و گلستان میشود؛ وقتی وارد حوزه قضاوت میشویم وارد مبحث جهالت میشویم و شروع میکنیم به تجسس کردن در امور دیگران که این کار جهالت مرا نشان میدهد.
برای قضاوت کردن پارامترهای زیادی لازم است حتی قاضیهایی که منصف و کار درست هستند ممکن است بعد از صادر کردن حکم بفهمند که اشتباهی رخ داده است چه برسد به ما که تفکر، آگاهی و هیچ چیزی از قضاوت کردن و قاضی بودن نداریم وقتی وارد قضاوت کردن دیگران شدیم تخریب وارد میشود و اینها همه ریشه در جهالت ما دارد ما باید دوربین را روی اعمال خودمان بیندازیم چون قضاوت بر اساس ظن و گمان و یا حسمان این را بگوییم درست نیست وقتی که وارد قضاوت دیگران میشویم انرژیمان از دست میرود و دیگر حتی نمیتوانیم به کارهای خودمان و آموزشها برسیم و آرامش و آسایش را از زندگی خودمان و دیگران دور میکنیم، کسی که دائم دیگران را قضاوت میکند در زندگی شخصی خودش هیچ هدف و برنامهای ندارد؛ حتی در مورد قضاوت همسر و فرزندانمان هم همینطور است و نباید این اجازه را به خودمان بدهیم که وارد حریم خصوصی آنها بشویم؛ چون قضاوت رابطه مستقیم با جهالت دارد. قضاوت برابر است با حکم دادن و جهالت به معنی ندانستن است قضاوت کردن کار بسیار سخت و دشواری است و کار هر کسی نیست باید طرف علم آگاهی را داشته باشد و هرچه سطح دانایی بالاتر برود سطح قضاوت کردن به دیگران پایینتر میآید. چرا وقتی کسی ما را قضاوت میکند، ناراحت میشویم! دیگران هم مانند ما هستند؛ پس باید از قضاوت کردن دیگران دست برداریم اگر سطح دانایی، آگاهی، شناخت و معرفت انسان کم باشد به راحتی گول ظواهر را خورده و مشکلات زیادی را برای خود و دیگران به ارمغان میآورد. کسی که در مورد دیگران قضاوت میکند، امکان دارد از ترس و منیت و یا حتی ناامیدی باشد.
گاهی با قضاوت کردن میخواهیم از خودمان و مشکلاتمان فرار کنیم اصلاً نباید قضاوت کنیم؛ زیرا میدانیم که زندگی دیگران ربطی به ما ندارد و نمیدانیم که آنها چطوری زندگی میکنند و در چه شرایطی هستند و چه بر آنها میگذرد ما فقط ظاهر امر را میبینیم و از باطن آن خبر نداریم و فقط با چشمی که میبینیم قضاوت میکنیم. لحظهای تفکر نمیکنیم که شاید اینگونه نباشد که ما میبینیم. در مورد جهل در قرآن ۲۴ مرتبه گفته شده است جهل، نادانی و قضاوت کردن اول به خودم ضربه میزند. اول باید ببینم، بسنجم و بعد قضاوت کنم. قبل از ورود به کنگره در صورپنهان و ذهنم دیگران را قضاوت میکردم؛ اما با ورود به کنگره و آموزشهای ناب آقای مهندس و راهنمای محترم دوربین را از روی دیگران برداشتم و روی خودم زوم کردم تا خودم را بهتر بشناسم قضاوت از منیت میآید و بعد به ترس و ناامیدی و بقیه ضدارزشهای اخلاقی میرسد. آقای مهندس میفرمایند: تجسس قضاوت و غیبت هر سه رابطه نزدیکی با هم دارند و پایه و اساس غیبت و قضاوت کردن تجسس در مورد دیگران است که ما را به قضاوت کردن وادار میکند.
انشاالله که بتوانیم دوربین قضاوت را از روی دیگران برداریم و روی خودمان زوم کنیم تا به آرامش و آسایش درونی و بیرونی برسیم.
نویسنده: همسفر فاطمه (و) رهجوی راهنما همسفر فریبا (لژیون هفتم)
رابط خبری: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر فریبا (لژیون هفتم)
ارسال: همسفر شهناز رهجوی راهنما
همسفر زهرا (لژیون چهارم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی سهروردی اصفهان
- تعداد بازدید از این مطلب :
163