در مورد قضاوت، آقای مهندس می‌فرمایند: برای قضاوت کردن باید پیش‌نیازی وجود داشته باشد از جمله صبر، آگاهی، دانایی، بی‌طرف بودن، آموزش، فرمان عقل، خودشناسی و ایمان مورد نیاز شخص می‌باشد؛ اما جهالت مترادف با نادانی است یعنی عدم، یعنی وجود نداشتن، ناآگاهی.
آقای مهندس می‌فرمایند: برای جهالت پیش‌نیازی نمی‌خواهد، یعنی ترس، منیت و ناامیدی باعث نمی‌شود که جهالت به وجود بیاید وقتی که جهالت باشد، نادانی باشد، ترس، ناامیدی و منیت را با خود همراه خواهد داشت. اگر جهالت باشد نتیجه آن نداشتن امنیت است اگر شخص جاهل باشد خودخواهی به وجود می‌آید. آقای مهندس می‌فرمایند: قضاوت از زمانی شروع شد که خداوند انسان را خلق کرد و به او اختیار داد آنجا قدرت قضاوت به انسان داده شد؛ اما قضاوت در مورد خودش و مسیر زندگیش. آقای مهندس می‌فرمایند: انسان فطرتاً موجودی است که گویی قاضی به دنیا آمده است و مرتب در حال قضاوت کردن می‌باشد در مورد راه ارزش‌ها و راه ضدارزش‌ها تا زمانی که در مورد خودمان قضاوت می‌کنیم این عادی است و تا اینجا خوب است؛ اما زمانی که ما وارد حوزه قضاوت دیگران می‌شویم اینجا است که وارد جهالت می‌شویم، کسی که در جایگاه قضاوت است و کارش این است مانند قاضی می‌تواند قضاوت کند، حتی قاضی هم برای قضاوت کردن باید مدارک و شواهد معتبر در اختیار داشته باشد تا بتواند تصمیم نهایی بگیرد و حکم صادر کند و با این همه تحقیقات و مدارک و شواهد باز هم ممکن است اشتباهی رخ بدهد و حکم درستی صادر نشود، ممکن است سال‌های بعد متوجه اشتباه بشوند؛ پس چگونه من نوعی حرفی در مورد کسی می‌شنوم و شروع می‌کنم به داوری کردن و حکم صادر کردن! به قول آقای مهندس: آیا این جهالت نیست، این جهل نیست؟
در حرمت کنگره۶۰ می‌خوانیم ما در مسائل شخصی کسی تجسس نمی‌کنیم، اگر رفتی و در مورد دیگران گمان یا ظن‌بد بردی وارد قضاوت شدی، از گمان بد وارد تجسس می‌شوی و بعد وارد غیبت کردن می‌شویم و این برمی‌گردد به جهالت انسان که در مورد دیگران قضاوت، تجسس، غیبت می‌کند و در آخر هم حکم صادر می‌کند و خودش حکم را اجرا می‌نماید؛ بنابراین در مورد مسائل دیگران چیزهایی که به ما مربوط نمی‌شود دخالت نکنیم، اگر این کار را بکنیم افکار و اندیشه‌مان را بر پایه منیت گذاشته‌ایم به قول قدیمی‌ها دو تا دست داری دوتا دیگر هم قرض کن و کلاه خودت را بگیر که باد نبرد. باید دوربین را به روی خودم زوم کنم، پیامد جهالت بخل، حسد، کینه و همه چیزهای منفی می‌باشد. به قول آقای امین که می‌فرمایند: بعضی انسان‌ها تک‌بعدی هستند و از تفکر پایین برخوردار می‌باشند؛ حتی نمی‌توانند مشکلات خود را حل نمایند ولی دست به قضاوت دیگران می‌زنند در جهان‌بینی آقای امین مثلث جهالت را در مقابل مثلث دانایی قرار داده است، هرچه انسان در بستر آموزش، تجربه و تفکر قرار بگیرد خطا، اشتباه و قضاوت کمتر می‌کند.
زمانی که شخصی در مقام قاضی قرار می‌گیرد باید حرف‌های دو طرف را بشنود و گروهی در این قضاوت تجسس کنند که اشتباهی صورت نگیرد. قضاوت نادرست باعث می‌شود که از حقیقت ناب الهی دور شویم، قضاوتی که از روی ظن و گمان باشد، عادلانه نیست، به نظر من حتی اگر چیزی یا مسئله‌ای واقعی باشد باز هم ممکن است اشتباهی درونش باشد. ما از پیشینه افراد خبر نداریم، انسان جاهل به راحتی در مورد دیگران قضاوت می‌کند، انسانی که قضاوت می‌کند، فکر می‌کند که خیلی می‌داند؛ پس ناخواسته وارد حریم دیگران می‌شود. قضاوت کردن یک نوع اعلام جنگ است با شخصی که در موردش قضاوت می‌کنیم.
به امید روزی که فقط دوربین‌ها را به سمت خودمان بچرخانیم و عیب‌های خودمان را ببینیم و آن‌ها را برطرف کنیم و در مورد هیچ کسی ظن و گمان بد نبریم.
نویسنده: راهنما همسفر فریبا (لژیون هفتم)
منبع: سخنان آقای مهندس در جلسات جهان‌بینی
رابط خبری: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر فریبا (لژیون هفتم)
ویرایش و ارسال: همسفر شهناز رهجوی راهنما همسفر زهرا( لژیون چهارم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی سهروردی اصفهان
- تعداد بازدید از این مطلب :
334