جلسه چهارم از دوره شصت و دوم کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران کنگره60 نمایندگی پروین اعتصامی اراک با استادی همسفر محدثه، نگهبانی همسفر مریم و دبیری همسفر مریم با دستور جلسه «وادی چهارم (در مسائل حیاتی مسئولیت دادن به خداوند یعنی سلب مسئولیت از خویش) و تأثیر آن روی من» روز دوشنبه ۲ تیرماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۵:۰۰ آغاز به کار کرد.
خلاصه سخنان استاد:
ابتدا به خاطر تجربه این جایگاه خدا را شکر می‌کنم، از آقای مهندس و خانواده محترمشان تشکر می‌کنم؛ همچنین از راهنمایم همسفر لیلا و راهنمای سفر دومم همسفر اعظم که در ادامه سفرم در خدمت ایشان هستم سپاسگزارم. وادی چهارم می‌گوید: «در مسائل حیاتی مسئولیت دادن به خداوند یعنی سلب مسئولیت از خویش.» مسائل حیاتی چیست؟ وقتی زندگی‌مان را نگاه می‌کنیم خیلی از مسائل برای ما مهم هستند که امکان دارد ما را به چالش بکشانند. این‌ها مسائلی مثل غیبت کردن هستند که یک روز به‌جایی می‌رسد که ما را با خودمان روبه‌رو می‌کند، این‌ها همه مسائل حیاتی حساب می‌شوند.
همه ما همسفران درگیر اعتیاد مسافر هستیم؛ ولی خودمان که معتاد نیستیم و درگیر هیچ اعتیادی نیستیم؛ پس اعتیاد ما، ذهن مریض ما است، فکر و اندیشه تاریکی که داریم. این فکر و اندیشه تاریک نمی‌‌گذارد هر وقت هر مشکلی پیش می‌آید، سریع اولین چیزی که برای ما روشن می‌کند، تقصیر مسافرم بود یا خدا برای من این‌طور خواست. همیشه دنبال یکی می‌گردیم که تقصیرات را به گردن او بیندازیم. حالا این می‌تواند دور و اطرافیان یا خانواده ما باشد، می‌تواند خود خدا باشد. یک وقت‌هایی است که خیلی روی خودمان حساب می‌کنیم، یک ضرب‌المثل است که می‌گوید؛ خودم کردم که لعنت بر خودم باد، آنجا مثلاً می‌آییم سراغ خودمان و داخل ذهنمان برمی‌گردیم و دوباره فکر می‌کنیم که چه کسی باعث شد این اتفاق برای من بیفتد.
خیلی وقت‌ها حتی یقه خدا را واقعاً می‌گیریم. هر اتفاقی که در زندگی ما پیش می‌آید اول و آخر خودمان هستیم؛ باید آن را حل کنیم. هیچ بنی‌بشری اندازه خود من دلش برای من نمی‌سوزد که بخواهد مشکل من را حل کند. اگر من بلند شدم تصمیم گرفتم مسئولیت زندگی خودم را خودم به عهده گرفتم امکان دارد که این مشکل من حل شود. شاید یک وقت‌هایی هم طبق آموزش‌های کنگره۶۰ مشکل حل نشود؛ ولی تلاش‌های ما گم نمی‌شود. طبیعت دنیا این است که اگر مشکل ما حل نمی‌شود، ته آن‌یک جمله‌ای است که خودم خیلی آن را تکرار می‌کردم و می‌گفتم خدا نخواست. این خدا نخواست کجاست و خدا کیست! ما چه‌طور مشکل خودمان را گردن کسی می‌اندازیم که اصلا‌ً او را نمی‌شناسیم؛ حتی گاهی حس هم نمی‌تواند بفهمد خدا کیست.
خداوند خودش تمام ابزار و توانایی این را به ما داده که ما خودمان روی این زمین می‌آییم بتوانیم مشکلاتمان را حل کنیم و به ما می‌گوید به زمین بروید تا ببینم خودتان چند مرده حلاج هستید. همیشه هم به خودت نمی‌گوید، همه ما شنیده‌ایم روز الستی بوده که ما قبول کرده‌ایم این اتفاق برای ما بیفتد، همسر و فرزندان خودمان را انتخاب کرده‌ایم؛ حتی مشکلات زندگی‌مان را انتخاب کرده‌ایم. همین‌طوری نبوده که به من بگویند برو آن را درست کن، ما راه حل را همان‌جا دیدیم و قبول کردیم که از این راه، آن را حل کنیم. یکی از دلایلی که در کنگره این‌قدر صمیمیت وجود دارد این است که مشکلات ما شبیه همدیگر است.
ما وقتی مشکلات همدیگر را می‌شنویم؛ خیلی راحت برای همدیگر مثل استاد یا روانشناس حرفه‌ای نسخه می‌‌پیچیم و راه‌حل نشان می‌دهیم؛ ولی به خودمان که می‌رسد چه‌کار می‌کنیم؟ تا ما قبول نکنیم که مسئول هستیم تا قبول نکنیم که از ما سؤال پرسیده می‌شود بابت کاری که کرده‌ایم، هیچ‌چیزی حل نخواهد شد. در وادی سوم و وادی چهارم خودمان را مسئول می‌‌دانیم که می‌گوید خبری نیست؛ همه مسئولیت‌ها به عهده خودت است؛ حتی آن خدایی که می‌روی و یقه آن را می‌گیری و وقتی در تاریکی هستی سقوطت می‌دهد؛ همان خدایی است که در روشنایی دستت را می‌گیرد و بلندت می‌کند. در کنگره جمله‌ای است همه ما آن را شنیده‌ایم که می‌گوید: «بشکافید آنچه شکافتنی نیست»، چه چیزی را می‌خواهیم بشکافیم، همان انسان را و به مجهولات پی ببریم.
.jpeg)
عکاس: همسفر نوشین مرزبان خبری
تایپیست: همسفر پگاه رهجوی راهنما همسفر لیلا (لژیون نهم)
ارسال: همسفر حمیده نگهبان سایت
همسفران نمایندگی پروین اعتصامی اراک
- تعداد بازدید از این مطلب :
395