مسئولیت‌گریزی پشت نقاب توکل به خدا

مشارکت اعضاء لژیون ششم با راهنمایی همسفر سکینه در مورد دستور جلسه وادی چهارم (در مسائل حیاتی به خداوند مسئولیت دادن، یعنی سلب مسئولیت از خویشتن) و تأثیر آن روی من

همسفر عاطفه

ما باید در شرایط سخت، خودمان برای حل مشکلمان تلاش کنیم و دائماً نگوییم «هر چه خدا بخواهد»؛ چراکه این یعنی سلب مسئولیت از خود در برابر مشکلات.
ما انسان‌ها زمانی که همه‌چیز بر وفق مرادمان است؛ حتی یاد خدا هم نمی‌افتیم؛ اما امان از روزی که با مشکلی یا ناراحتی‌ای روبه‌رو شویم، آن‌وقت است که یاد خدا می‌افتیم؛ در حالی‌ که باید در هر شرایطی، بار مسئولیت کارهای خود را بپذیریم.
این خودِ ما هستیم که حق انتخاب داریم؛ می‌توانیم راه درست را برگزینیم یا راه نادرست را. بی‌تردید، زمانی که در مسیر درست گام برداریم، خداوند نیز ما را خواهد کرد.

همسفر محبوبه

در این وادی، از مسئولیت‌پذیری سخن گفته شده است؛ این‌که هر انسانی در زندگی باید مسئول کارهای خودش باشد. اگر ما در زندگی ساکن و بدون تلاش بمانیم و بهانه بیاوریم که خداوند خودش ما را آفریده، پس خودش هم باید مشکلات ما را حل کند، این تفکر کاملاً اشتباه و خواسته‌ای نامعقول است.
چنین باوری یعنی این‌که ما قدرت مطلق را به‌درستی نشناخته‌ایم؛ برای آن‌که بتوانیم قدرت مطلق را بشناسیم؛ باید به درکی نسبتاً واقعی از او برسیم و اگر بتوانیم ابتدا خودمان را به‌خوبی بشناسیم، بدون تردید آن نیرو را نیز خواهیم شناخت.

زهرا همسفر جعفر

تمام مسئولیت‌ها به‌صورت دوطرفه تعریف شده‌اند. خداوند در قرآن می‌فرماید: «من برای شما آب، غذا و باران را فراهم کرده‌ام»، یعنی تعیین تکلیف کرده است. در مقابل، ما نیز در برابر پروردگار وظایفی بر عهده داریم.
باید بتوانیم این مرزها و حدود را به‌درستی تشخیص دهیم تا مسئولیت‌های خود را بر گردن خداوند نیندازیم.
خداوند راه و چاه را به ما نشان داده و پیامد هرکدام را برای ما روشن کرده است؛ بنابراین، اگر در طول زندگی دچار بیماری می‌شوم؛ باید بدانم که این نتیجه‌ اعمال خودم است، یا در تغذیه‌ام دچار اشکال بوده‌ام، یا کینه و نفرت را در خودم پرورش داده‌ام و این‌ها عواملی هستند که سبب بروز بسیاری از بیماری‌ها در انسان می‌شوند. پس تمام مشکلات ما حاصل عملکرد خودمان است و نباید آن‌ها را به خداوند نسبت دهیم.

ملیحه همسفر مصطفی

در مورد دستور جلسه‌ «وادی چهارم و تأثیر آن روی من»، به نظر من، خلاصه‌ترین و بهترین تعریفی که می‌توان برای این وادی بیان کرد، این است که زیر بار مسئولیت‌های زندگی خود شانه خالی نکنیم. ما باید با تلاش و پشتکار مسیر خود را طی کنیم.
برداشت من این است که تنها مسئولیتی که می‌توان به قدرت مطلق واگذار کرد، فقط و فقط توکل است؛ زیرا ما به توکل به خداوند ایمان داریم و باور داریم که او ما را یاری می‌کند تا با تمام توان برای رسیدن به اهداف خود تلاش کنیم و در عین حال به ما یادآوری می‌شود که نتیجه‌ نهایی در اختیار ما نیست.
ما مسئول هستیم، ما انتخاب می‌کنیم و باید پاسخ‌گوی انتخاب‌های خود باشیم.
این توکل، حکم یک مُسَکِّن قوی را دارد و بهترین راه برای آن است که مسئولیت‌های خود را به خداوند واگذار نکنیم.

همسفر خدیجه

در مسائل حیاتی، مسئولیت‌دادن به خداوند، به‌معنای سلب مسئولیت از خویشتن است. این وادی به ما می‌آموزد که انسان در هر شرایطی، چه خوب و چه بد، باید بار مسئولیت خویش را شخصاً بر دوش گیرد.
معمولاً زمانی‌که انسان در شرایط مطلوب قرار دارد، همه‌چیز را حاصل تلاش خود می‌داند؛ اما به‌محض قرارگرفتن در تنگنا، شرایط را به خداوند نسبت می‌دهد و چنین جلوه می‌دهد که خود هیچ نقشی در به‌وجودآمدن آن وضعیت نداشته و این خواست خداوند بوده است.
حال آن‌که باید بدانیم تنها زمانی یاری پروردگار شامل حال ما خواهد شد که ما نیز در مسیر خواسته‌های الهی و عقلانی گام برداریم.

ویرایش: همسفر سمیه رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون دوم) دبیر سایت
ارسال: همسفر اکرم رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون دوم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی زال‌پارس