ما گاهی خداوند را با غول چراغ جادو اشتباه می­‌گیریم

به نام‌ قدرت مطلق الله

سلام دوستان مرتضی هستم یک مسافر
موضوع: وادی چهارم (در مسائل حیاتی به خداوند مسئولیت دادن، یعنی سلب مسئولیت از خویشتن) در اين وادي ما سعی می­‌کنیم برای مسائل حیاتی خود؛ جایگاه و مسئولیت خداوند و مسئولیت خودمان را تا حد امکان، مشخص و مرزبندی ­کنیم؛ چون قدرمسلم، درخواست و برداشت و نگرش بعضی از ما انسانها از قدرت مطلق یا نيروي نظام دهندۀ كل هستي، ممکن است با هم متفاوت باشد.
در وادی تفکر که شامل وادی­‌های اول، دوم و سوم بود، برای ما مشخص گردید که بیشترین بار مسئولیت حیات ما، بر عهدۀ خودمان است. حال ممکن است که یک گریزگاه دیگر نیز وجود داشته باشد که ما از زیر بار مسئولیت‌های خودمان شانه خالی کنیم و آن گریزگاه این است که کلیۀ بار مسئولیت زندگی را به صورت حق به جانب و به عنوان یک حرکت نمادی، الهی، عرفانی، از روی سخاوت و بزرگواری به خداوند واگذار کنیم.
یا از روی تنبلی و کاهلی در   گوشه­‌ای بنشینیم و از خداوند بخواهیم که مشکلات و نواقص شخصیتی ما را حل کند و بگوئیم تو بزرگی، تو قدرت مطلقی، ما همه چیزِ خود را به تو واگذار می­‌کنیم تا تو برای ما این مشکلات و یا معضلات و یا بیماری‌ها و یا ناکامی­‌ها را حل کنیم!
آیا فکر می­‌کنیم خداوند برای این وجود دارد که اگر ما در اثر بی­‌توجهی یا کاهلی قرض بالا آوردیم، خداوند درب گنجینۀ غیب خودش را بگشاید و به ما بدهد و یا اینکه اگر من مرتکب جرم و جنایت شدم و در زندان قرار گرفتم، خداوند و یا نیروی مافوق وظیفه دارد که مرا از زندان خارج کند و یا این‌که من استراحت کنم؛ ولی مخارج زندگی زن و فرزندان مرا پرداخت کند و یا همین‌طور هزاران موضوع و مسئله دیگر را حل نماید!؟
من فکر می­‌کنم، ما گاهی خداوند را با غول چراغ جادو اشتباه می­‌گیریم. یا ممکن است بعضی از ما اصلاً به خداوند معتقد نباشیم و بگوئیم ما به شانس معتقد هستیم، باز هم می­‌گوئیم که ما روی شانس هم نمی­‌توانیم حساب کنیم؛ چون ما فقط روی وجود، تفکر، اندیشۀ، تلاش و آموزش خودمان حساب می­‌کنیم.
البته دانستن این نکته ضروریست که دستهای آسمانی فقط القاء افکار را انجام می­‌دهند و بقیۀ کارها و مسئولیتها برعهدۀ خود ما است؛ ولی متأسفانه ما گاهی از قدرت مطلق انتظاراتی داریم که کاملاً غیرمعقول و غیرمنطقی می­‌باشد، شاید دلیل آن، این باشد که ما به درستی، قدرت مطلق و نیروهای مافوق را   نشناختیم.
قدرت مطلق پس از خلق انسان، او را بر سر یک دو راهی قرار داد و به انسان اختیار کامل داد که هر راهی را می‌­خواهد انتخاب کند؛۱) راه؛ پندار و گفتار و کردار راستین و سالم و صلح­‌ آمیز و تقوا ۲) راه؛ فسق و فجور، دروغ، کژی، زشتی و پلیدی، پس او هر مسیر را علامت گذاری و پایان هر راه را مشخص نمود.
حال ممکن است این پرسش مطرح شود که، پس دعا و راز و نیاز و نیایش در مقابل قدرت مطلق چه می­شود؟ در پاسخ گفته می­‌شود که به اعتقاد ما، دعا، راز، نیاز و نیایش، موقعی می­‌تواند به صورت مطلوب، مؤثر واقع گردد که ما حداقل در مسیر ارزشها و یا صراط مستقیم حرکت کنیم و از فرامین خداوند پیروی کنیم و بار مسئولیت زندگی خودمان را بپذیریم و از تلاش و کوشش فروگذار نکنیم، آنوقت دعا و راز و نیاز و یا نیایش در پیشگاه قدرت مطلق، مؤثر واقع خواهد شد؛ چون، این وعدۀ اوست.
انسان بر مبنای دانایی، معرفت، آگاهی، شعور و کمال خود، در یکی از این مراحل نفس قرار می‌گیرد. ۱) نفس اماره یعنی امر کننده. آخرین  مرحله تکاملی  نفس در حیوان که اولین مرحله تکاملی  نفس در انسان است.
کسانی که در این مرحله از نفس قرار داشته باشند، در درجه‌بندی تکامل، در مرتبهٔ پایینی از دانایی و پالایش قرار دارند و اکثر کارها و خواسته‌هایشان بر مبنای احساس و منافع شخصی و معمولاً خارج از  عقل و منطق انجام می‌گیرد.
انسانی که به وجدان اعتقادی ندارد، در مرحلهٔ نفس اماره قرار دارد. ۲) نفس لوامه یا سرزنش کننده. اگر شخص از نفس امر کننده عبور کند و به دانایی و آگاهی بالاتری دست پیدا کند، وارد دروازه‌های نفس سرزنش کننده می‌شود.
اکثر ما انسان‌ها، در مرحله نفس لوامه هستیم.
۳)نفس مطمئنه یا قابل‌اطمینان. وقتی‌که انسان، مراحلی از نفس امر کننده و نفس سرزنش کننده را با تزکیه، پالایش و دانایی پشت سر گذاشت، وارد دروازه‌های نفس مطمئنه می‌شود.ما در هر مرحله از نفس که باشیم، قدرت اختیار داریم که مسئولیت حیات خودمان را بپذیریم و این، در تمام مراحل زندگی ما، نقش مهمی دارد. فرمان عقل یعنی شو شود.قدرت مطلق، از رگ گردن به ما نزدیک‌تر است.
در وادی چهارم، میزان و خط و خطوط مسئولیت‌های ما را مشخص می کند. 
نگارش، تایپ: مسافر مرتضی ل۹
تنظیم و ارسال: مسافر جواد ل۱۴

مسافران نمایندگی سهروردی اصفهان