انسان در قبال اعمال خود مسئول است

ما در این وادی سعی می‌کنیم؛ برای مسائل حیاتی خودمان، جایگاه و مسئولیت قدرت مطلق یا خداوند و جایگاه مسئولیت خودمان را تاحدامکان مشخص کنیم.

مسئولیت و اعمالی که ما انسان‌ها انجام می‌دهیم، برعهده خودمان است؛ ما نمی‌توانیم بار مسئولیت خودمان را بر دوش خداوند بیندازیم، از خدا بخواهیم تمام مشکلات ما را حل کند و ما هیچ کاری نکنیم؛ اگر ما وظیفه خودمان را انجام بدهیم، در مسیر ارزش‌ها و صراط مستقیم حرکت کنیم و از هیچ تلاشی و کوششی فروگذاری نکنیم؛ خداوند هم در پیشبرد اهداف ما را یاری می‌کند.

یکی از ویژگی‌های مهم اخلاقی و شخصیتی هر فرد، تعهد نسبت به انجام وظایف محوله و دغدغه درونی و آرمانی اوست؛ طبیعتاً فردی که مسئولیت پذیراست، در امور زندگی و کار به موفقیت‌های نسبتاً بیشتری دست پیدا می‌کند. افرادی که مسئولیت‌پذیرند، دارای عزت‌نفس بالا در انجام کارهای روزمره و شغلی هستند.

مسئولیت‌پذیری رامی توان یک تعهد درونی دانست؛ ازآنجایی‌که انسان دارای اختیار است، این اختیار را دارد که یک مسئولیت را پذیرفته و آن را انجام دهد. هر نوع مسئولیت‌پذیری دارای نتایج مثبت و منفی خواهد بود. مسئولیت؛ یعنی اینکه انتظارمی رود شما آن وظیفه را انجام دهید؛ زیرا شما مسئول آن کار هستید!

مسئولیت‌پذیری، نقطه مقابل مسئولیت‌گریزی است؛ افراد مسئولیت‌پذیر از اتفاقات اطراف خود گله نمی‌کنند؛ چرا که آن را به‌عنوان یک دلیل غیرموجه تشخیص می‌دهند. به دلیل اینکه به کار خود علاقه دارند، اجازه ورود حس‌های منفی در انجام کار را نمی‌دهند.

اگر در جامعه کسی مسئولیت‌پذیر نباشد؛ مثلاً معلم به مسئولیت خود عمل نکند یا والدین به مسئولیت خود برای تربیت فرزندان کمک نکنند، اگر شهرداری نسبت به نظافت شهر کمک نکند، جامعه دچار آشوب خواهد شد؛ در حقیقت انسان توسط خداوند طوری آفریده شده که برای انجام هر کاری مختار است مسئولیت خود را بپذیرد و دیگران را مقصر نداند، بهتر است به‌جای ناله‌کردن، اشتباهات را بپذیرد و مسئولیت کار خود را به خدا نسپارد.

در کتاب آسمانی، آیه‌ای از سوره (نجم) خداوند می‌فرماید: اینکه برای انسان بهره‌ای جز آنچه سعی کرده است نیست؛ این آیه به‌صراحت بیان می‌کند که انسان در قبال اعمال و تلاش‌های خود مسئول است و نتیجه کوشش خود را خواهد دید .

برای شناختن خداوند، باید از دروازه‌های خود عبور کنیم؛ ما باید اول خودمان را بشناسیم. خودشناسی و خداشناسی دو مقوله مرتبط و جدایی‌ناپذیر هستند. شناخت خود، زمینه و مقدمه‌ای برای شناخت خداوند است و خداشناسی به‌عنوان غایت و هدف نهایی به کمال خودشناسی می‌انجامد. با خودشناسی، انسان به شناخت حقیقی خود، استعداد، توانایی‌ها، نقاط قوت، ضعف و به باورهایش می‌رسد، این شناخت او را به سمت شناخت خالق هستی و درک جایگاهش در این عالم رهنمون می‌کند.

انسان دارای دو صور آشکار و پنهان است؛ اگر صور آشکار خود را بشناسد که همان جسم انسان با پنج حس ظاهری را می‌توان نام برد و صور پنهان انسان که دارای اجزای گوناگونی است که همان نفس، عقل، ذهن و حس‌های خارج از جسم را می‌توان نام برد؛ نفس سه مرحله دارد: نفس امرکننده، نفس سرزنش‌کننده، نفس مطمئنه؛ ما باید با تلاش و دانایی خودمان از نفس امرکننده به نفس مطمئنه برسیم که این یک پیشرفت در جهت تکامل و دانایی انسان است .

در نتیجه اینکه؛ ما مسئولیت حیات خود را می‌پذیریم، سعی و کوشش لازم برای رسیدن به اهداف خودمان را به انجام می‌رسانیم و مطمئن هستیم که قدرت مطلق و نیروهای ما فوق، ما را یاری و هدایت خواهند نمود.

منبع: سی دی آموزشی «وادی چهارم و تأثیر آن روی من»
نویسنده: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر پروانه (لژیون دوم)
تایپ،ویرایش و ارسال: راهنما همسفر پروانه، نگهبان سایت (لژیون دوم)
همسفران نمایندگی آبیک