در این سی‌دی، جناب مهندس می‌فرمایند: انسان موجودی الگو‌پذیر است و همه انسان‌ها مشابه هم هستند و با هم تفاوت ندارند. اما عده‌ای هستند که بیشتر فکر می‌کنند، تشخیص می‌دهند و تجربه بیشتری دارند.
زمانی که در شرایطی قرار می‌گیریم که همه درب‌ها برای ما بسته می‌شود و در حال فروریختن هستیم، باید بدانیم که این شرایط مختص من نیست، مختص همه انسان‌ها است؛ یعنی الگوی همه انسان‌ها مثل هم است. در کلام‌الله هم آمده که انسان در رنج آفریده شده است و انسان در رنج قرار می‌گیرد، ولی این رنج کوتاه‌مدت است.
دانشمندان گفته‌اند: "انسان جهان اکبر است"؛ یعنی انسان مثل یک جهان پهناور و بزرگ است. مولانا نیز می‌فرمایند: انسان از نظر درونی از جهان هستی هم بزرگ‌تر است. همان‌طور که درخت به وجود می‌آید تا میوه بدهد، عالم اکبر هم می‌آید تا قدرت درونی ما را مشخص کند؛ یعنی ذات ما را به وجود می‌آورد و ساختمان وجودی انسان در رنج است. پس اگر در شرایط سختی قرار می‌گیریم و با مشکلات مواجه هستیم، این‌طور نیست که فکر کنیم فقط ما در رنج و عذاب هستیم، باید بدانیم که این خلقت انسان است.
در اینجا، استاد می‌فرمایند: می‌خواهم برای کاستن رنج شما شعری را مطرح کنم:
"یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور"
به این معنی است که حضرت یوسف که از شهر کنعان رفته، روزی به کنعان برمی‌گردد، غم مخور. و خانه‌ای که در آن اندوه هست، روزی گلستان می‌شود، غم مخور. واقعاً اگر صبر کنیم، می‌بینیم که اوضاع و احوال خوب می‌شود. جناب مهندس نیز در اثر همان سختی‌ها و رنج‌هایی که کشیده بودند، توانستند یک معلم خوب شوند.
پس وقتی در رنج‌ها و سختی‌ها قرار می‌گیریم، نباید فوری غصه‌دار شویم و گله و شکایت کنیم. برای همین، خداوند می‌فرماید: "رنجی که به انسان‌ها وارد شده، قسم نمی‌خورم چون گذرا است." ما از اسرار خلقت آگاه نیستیم، زیرا ما در هر نقطه از رنج و سختی که هستیم، یا داریم تقاص پس می‌دهیم یا داریم آموزش می‌گیریم و این تقاص هم خود یک نوع آموزش است.
گاهی اوقات ما چیزی را از خداوند می‌خواهیم و خیلی اصرار هم داریم، اما خداوند به ما نمی‌دهد؛ چون خداوند می‌داند که اگر این چیز را به ما بدهد، به رنج و بدبختی زیادی گرفتار می‌شویم. ممکن است مسیری که می‌خواهیم برویم، سختی‌هایی داشته باشد. باید همه سختی‌ها را بپذیریم و تحمل کنیم. هیچ راهی وجود ندارد که پایانی نداشته باشد.
گریه و زاری کردن و ناامیدی و به زمین و آسمان ناسزا گفتن هیچ دردی را دوا نمی‌کند. فقط باید تلاش و کوشش خود را زیاد کنیم تا از بحران دربیاییم؛ یعنی تلاشی که داریم باید در دو راستا باشد: هم توان جسمی و هم توان معنوی ما را قوی کند.
بعضی وقت‌ها در کارهای خود، همین که جلو می‌رویم، به سختی برمی‌خوریم، اما باید خود را آماده کنیم برای مرحله بعدی. ما باید کار خود را درست انجام دهیم، حالا پیروز شویم یا شکست بخوریم. پس در این فرصتی که به ما داده شده و مدت زمانی که داریم در زمین زندگی می‌کنیم، به جای این که سعی کنیم یکسری مسائل را به نتیجه برسانیم، دنبال کارهای بیهوده نرویم. زیرا به آن موضوع اصلی که باید برسیم، نمی‌رسیم.
پس به این نتیجه می‌رسیم که بعضی از رنج‌ها را خود ما برای خودمان به وجود می‌آوریم؛ زیرا ایرادات خود را نمی‌بینیم و این دیدگاه باعث رنج ابدی برای انسان می‌شود. گاهی اوقات چشم‌های ما بسته است، صد بار به دیوار می‌خوریم، باز دوباره از نو شروع می‌کنیم، یک اشتباهی را با همان روش مرتب تکرار می‌کنیم و انتظار پیروزی داریم. در این صورت ما هیچ‌وقت پیروز نمی‌شویم. پس یکسری رنج‌ها را انسان خودش برای خودش مهیا می‌کند.
منبع: سی دی بلد
نویسنده : همسفر عفت رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون هشتم)
رابط خبری: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون هشتم)
ارسال: همسفر فهیمه رهجوی راهنما همسفر مهتاب (لژیون دوم)، نگهبان سایت
همسفران نمایندگی خمین
- تعداد بازدید از این مطلب :
56