یک رهجو باید به خودش تکیه کند

سیزدهمین جلسه از دوره سی و نهم کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰؛ نمایندگی صائب تبریزی با استادی مسافر محمدرضا، نگهبانی مسافر داوود و دبیری مسافر محمد با دستور جلسه «وادی سوم و تاثیر آن روی من » روز سه‌شنبه ۶ خرداد ماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۷ برگزار شد.

سخنان استاد: 

باعث افتخار است که در جمع شما عزیزان حضور دارم و از راهنمای گرامی‌ام سپاسگزارم که من را برای این جایگاه برگزیدند تا آموزش ببینم و مسیر را بهتر بشناسم. دستور جلسه‌ی این هفته: *باید دانست، هیچ موجودی به اندازه‌ی خود انسان، به خویشتن خویش فکر نمی‌کند.*  

واژه‌ی "باید" در ابتدای جمله نشان می‌دهد که این دانستن یک ضرورت است—یادآوری مهمی که در مسیر زندگی باید آن را حفظ کرد. هر انسانی در طول زندگی با چالش‌هایی مواجه می‌شود؛ مشکلات اقتصادی، اجتماعی، مالی و ... همگی موقعیت‌هایی هستند که تفکر انسان را درگیر می‌کنند. طبیعی است که هنگام رویارویی با چنین مسائل، با خود بیندیشیم: *چرا این مشکل برای من پیش آمده؟* اما در همین نقطه، آموزش‌های استاد حسین دژاکام به ما راهنمایی می‌دهند. ایشان می‌فرمایند که اگر از مشکلات خسته شده‌ای، باید بپذیری که مسئولیت آن‌ها با خودت است. تا زمانی که مسئولیت‌های شخصی، تصمیمات و حتی مسیر درمان خود را به دیگران بسپاریم، مشکلات همچنان پابرجا خواهند ماند. اگر انتظار داشته باشیم که دیگران مسائل ما را حل کنند، باید همواره آماده‌ی بحران‌های شدید باشیم. یک رهجو وظیفه دارد که هزینه‌ی شربت خود را تأمین کند. این آموزه را همه‌ی ما در سی‌دی *رهجو* مطالعه کرده‌ایم. من، به‌عنوان یک رهجو، بیش از هر کسی باید به خودم تکیه کنم. اولین فردی که بیش از همه به من فکر می‌کند، خودِ من هستم. اگر مسئولیت شربت خوردنم را به دیگران واگذار کنم، نه‌تنها نتیجه‌ای نخواهم گرفت، بلکه مشکلات متعددی گریبانم را خواهد گرفت—مشکلاتی که پیش از این نیز با آن‌ها مواجه بودم و می‌پرسیدم: *چرا حل نمی‌شوند؟ چرا این‌قدر زیادند؟* اکنون که در سفر دوم هستم و نیمه‌ی مسیر را پشت سر گذاشته‌ام، متوجه شده‌ام که دستور جلسات نباید صرفاً به مطالعه و فهم محدود شوند، بلکه باید آن‌ها را در قواعد زندگی خود بگنجانم.

وادی‌ها، اصولی هستند که باید جزء ساختار ذهنی و رفتاری‌ام شوند. آغاز این وادی نوید یک شروع تازه را می‌دهد. چرا؟ زیرا در این مرحله می‌آموزیم که مسئولیت‌های خود را بپذیریم و وارد جریان جدیدی شویم—جریانی که در آن خودمان، اقدامات لازم را انجام می‌دهیم. این وادی بارها تأکید دارد که انسان، حتی اگر در کنار بهترین افراد باشد، بدون جستجو و تلاش نمی‌تواند به درک کامل یک مسئله برسد. بنابراین، لازم است که مسئولیت درمان، حضور و حرکت در مسیر را بپذیریم. این‌ها همان حرمت‌های کنگره هستند که وادی‌ها و سخنان مهندس، بنیان آن را تشکیل داده‌اند. بسیار خوشحالم که شاگرد کنگره و جناب آقای حسین دژاکام هستم. هر جمله‌ای که ایشان بیان کرده‌اند، دربردارنده‌ی نکات عمیق و آموزنده است—همانند دعای شکرگزاری که در اینجا خوانده می‌شود، جایی که نام خداوند بیش از هشت بار تکرار می‌شود، نشان‌دهنده‌ی اهمیت شکرگزاری و ارتباط با خالق است. در پایان، سخنی را که استاد فرموده‌اند، یادآور می‌شوم: اگر می‌خواهی در آرامش و آسایش زندگی کنی، تنها یک راه وجود دارد—*مسئولیت‌های خودت را بپذیر.* هر آنچه تا کنون رخ داده را بگذار و از این پس با تفکر و تدبیر، تصمیمات درست را بگیر و آن‌ها را اجرا کن. تنها از این مسیر است که می‌توان به آرامش دست یافت. با آرزوی موفقیت برای همه‌ی عزیزان.

تایپ متن: همسفر علیرضا

خدمتگزار سایت: مسافر هادی