دل نوشته

سلام دوستان محسن هستم یک مسافر.

در کنگره، صبوری کردن را آموختم و فهمیدم که برای درمان و رهایی، باید یازده ماه زمان صرف کنم تا تأثیر آن را ببینم و از ظلمت به نور برسم. نتیجه می‌گیرم که این مسیر، تنها با صبر و تحمل امکان‌پذیر است.

زمانی که ما از دروازه‌های صبر و استقامت عبور کنیم، آنگاه به دروازه آرامش می‌رسیم. پس لازمه رسیدن به آرامش، عبور از دروازه‌های صبر و استقامت است. همه ما باید بدانیم که هیچ چیزی را مجانی به ما نمی‌دهند. آرامش و آسایش را مجانی به ما نمی‌دهند و عشق و محبت را نیز.

ممکن است یک نفر را مجبور کنیم که ما را دوست داشته باشد و به ما عشق بورزد؛ اما این گدایی عشق و محبت است و عشق نیست. برای به دست آوردن یک محصول، باید آبیاری و خاک را در نظر گرفت. برای رسیدن به آرامش، باید صبر کرد و استقامت داشت. 

صبر و استقامتی توأم با تلاش و حرکت. و همیشه در نظر داشته باشیم که بهشت را به بها می‌دهند، نه بهانه.

از صمیم قلب از راهنمای خوبم آقا مهدی تشکر می‌کنم که من را در این مسیر راهنمایی نمودند.

تایپ: مسافر محسن لژیون هفتم

تهیه و تنظیم:مسافر احمد کاربر سایت