فلسفه وجودی انسان، بر پایه ارزشمندی است

یازدهمین جلسه از دوره چهل و چهارم کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ ویژه مسافران با استادی مسافر محترم حامد، نگهبانی مسافر علیرضا و دبیری مسافر مهدی با دستور جلسه  " وادی دوم و تأثیرآن روی من " چهارشنبه10 اردیبهشت ۱۴۰۴ ساعت ۱۷ آغاز به کار نمود.
سخنان استاد
خدا را شاکرم که در این جایگاه قرار گرفتم تا خدمت کنم و آموزش بگیرم. در ابتدا می‌خواهم به بهانه فرارسیدن روز معلم، تبریک این روز فرخنده را خدمت معلم بزرگ کنگره 60، جناب آقای مهندس و معلم جهان‌بینی، استاد امین تبریک عرض می‌کنم.
قبل از شروع صحبت در مورد دستور جلسه،  می‌خواهم چندکلمه‌ای در مورد تفاوت انسان‌هایی که در زندگی خود، هدف‌هایی را مشخص کرده اند و به خداوند ایمان‌دارند و می‌گویند انسان جاودانه است، با انسان‌هایی که احساس پوچی می‌کنند صحبت کنم. اگر به زندگی دسته اول نگاهی بیندازید، خواهید دید که از یک آرامش روحی و روانی و چهره آرام و خندانی برخوردار هستند؛ دیرتر عصبانی می‌شوند و زودتر می‌بخشند و عاشق تمام هستی هستند.
اما امروز می‌خواهم بگویم، بحثی که در این وادی مرا درگیر خودکرده بود و هنوز تا حدودی باعث آزار من شده است و تا حدودی درگیر حل آن هستم بحث ناامیدی است. اولین مسئله‌ای که در بحث ناامیدی انسان اثر مثبت دارد این است که باید نسبت به خودمان احساس ارزشمندی داشته باشیم برای خودمان احترام قائل باشیم، خودمان را دوست داشته باشیم و به خودمان عشق بورزیم. وقتی در لژیون 2نفر رهجو هم‌زمان وارد می‌شوند، یکی پولدارو دیگری بی‌پول ولی از نگاه راهنما هیچ‌کدام بی‌ارزش نیستند؛ راهنما هر2را به یک‌چشم می‌بیند چراکه فلسفه وجودی انسان بر پایه ارزشمندی است.
متأسفانه ما انسان‌ها بر روی نداشته هایمان تمرکز می‌کنیم و این باعث ناامیدی بیشتر می‌شود؛ هیچ‌گاه به آنچه از سوی پروردگار به انسان عنایت شده، مانند سلامتی توجه نمی‌کنیم. باید در زندگی روزمره امید را جایگزین افکار پوچ و باطل کنیم تا بتوانیم معنی درست خوشبختی را درک کنیم.
ما به‌واسطه مصرف مواد مخدر، مشکلاتی را برای خود به وجود آورده بودیم که در قدم نخست، باید بپذیریم که این اشتباه از جانب خودمان بوده است؛ تا با آموزش‌های ناب کنگره بتوانیم از این کابوس نجات پیدا کنیم و با قدم گذاشتن در صراط مستقیم به آرامش مدنظر برسیم. باید بدانیم مشکلاتی که در سر راه انسان قرار می‌گیرد، به جهت سازندگی است که با صبوری کردن به نتیجه مثبت خواهیم رسید.
باید بدانیم شروع همه‌چیز، از درون خودمان است  که بیرون مارا می‌سازد؛ این ما هستیم که تعیین می‌کنیم پیشرفت کنیم یا روبه‌زوال یا نابودی برویم. انسان ناامید در پایین‌ترین فرکانس جهان هستی است که به‌واسطه این فرآیند، نه عشق و محبت و نه هیچ‌چیز خوش‌آیند دیگری، راهی برای ورود به زندگی او نخواهد یافت و همیشه در تنهایی و انزوا به سر خواهد برد.

تایپ:مسافرعلیرضا

تنظیم وارسال:مسافررضا