هیچ‌چیز در جهان هستی بیهوده نیست

جهان، انسان شد و انسان جهانی
از این پاکیزه‌تر نبود، کلامی
«هیچ مخلوقی جهت بیهودگی قدم به حیات نمی‌نهد؛ هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم، حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم».
جهان هستی، از خود خیر‌ و‌ شری ندارد، بلکه با گام‌نهادن انسان به عرصه هستی، روشنایی و تاریکی پدیدار گشت و این انسان بود که جهان را به دو‌ بخش تقسیم کرد. تصور کنیم فضایی را که در آن همه‌چیز سرشار از آرامش، امنیت، رفاه و لذت باشد، در چنین محیطی هیچ تحولی رخ نخواهد داد، ضرورتاً باید یک موضوع ناگوار یا یک اتفاق ناخوشایند وارد شود تا چالشی ایجاد گردد و انسان حرکت وجودی خود را آغاز کند؛ از همین نقطه است که انسان، تازه می‌تواند خودش را بشناسد.

تمام اتفاقات، اگر در بیداری، آگاهی و هوشیاری کامل سپری شوند به معرفت نفس و خودشناسی ختم خواهند شد. کسی می‌تواند خود را بشناسد که بین خیر‌ و‌ شر، تفکیک قائل نشود و همه رویدادها را به‌عنوان هدیه‌ای الهی بپذیرد.
ما انسان‌ها به‌ دلیل کوته‌بینی و محدودیت دیدگاه، طبیعتاً به دیدن نزدیک‌ترین نقطه پیش روی خود هستیم؛ از این‌رو قضاوت‌هایمان چندان قابل اعتماد نیستند، اصلاً شری از طرف خداوند صادر نمی‌شود؛ بنابراین، هر اتفاقی که رخ می‌دهد، در‌نهایت خیر است.

خوشحالیم که به جنگ نرم خود ادامه می‌دهیم، تا این مشکلات به شکل خوبی از آزمایش درآید و دنیای درون، تبدیل به یک شهر آباد شود که در آن هستی راه خود را به‌سوی نیروی مافوق بردارد.

انسان همه استعدادهای خدایی، حتی خلق‌کردن را درون خود دارد، تنها باید به‌تدریج و در مواجهه با رویدادهای گوناگون، این استعدادها را آشکار سازد. انسانی‌که خودش را بشناسد، پروردگار خویش را نیز خواهد شناخت.
در مسیر هموار و بی‌چالش، هیچ اتفاقی برای رشد، رخ نخواهد داد؛ هر موضوعی  درسی به‌همراه دارد و هر درس، پرده‌ای از حجاب ظلمانی وجودمان را کنار خواهد زد.
جنگ و تلاش بیهوده، مانند آب در هاون‌کوبیدن است؛ هیچ‌چیز در جهان هستی بیهوده نیست، همه‌چیز با نظم و دقت بسیار بالایی در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند. چه‌طور امکان دارد که در زندگی من، نظمی وجود نداشته باشد! نظم وجود دارد؛ اما به‌دلیل غفلت، آن را نمی‌بینم.
هر کالایی در این دنیا ارزشی دارد؛ پس ارزش انسان در این هستی چه‌قدر است؟
ما به‌دلایلی که شاید، حتی خودمان ندانیم، جهت را سال‌ها گم کرده بودیم، اکنون برای یافتن خود، راه بسیار مهمی در پیش داریم؛ باید فکر کنیم و در انجام آن کوشش نماییم و بیاموزیم که در لحظات دشوار، به‌جای ویران‌کردن آن‌چه با عشق ساخته‌ایم، با صبر‌ و‌ درایت به حفظ و تقویت آن‌ها بپردازیم؛ زیرا در این پایداری‌ و استواری است که می‌توانیم به اوج عظمت انسانی خود دست یابیم و در برابر هر طوفانی، با قلبی آرام و روحی بلند به راه خود ادامه دهیم.
در‌ادامه، کار‌ و‌ کوشش ما به نتایجی می‌رسد که در توانایی‌های ما خللی حاصل نگردد؛ از هر نقطه نوری بتابد، در‌مجموع باید تفکر نماییم؛ از ذرات جرقه، می‌شود به روشنایی وسیع رسید، در نشانه‌های نیروی قدرت مطلق هم به روشنی پیدا است که هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم، حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم.
همه مطالب در درون و برون ما است که مانند قله‌های بلند آتشفشان هستند، اما آرام و بی‌صدا؛ اگر به آن‌ها توان حرکت بدهیم، حتماً می‌دانید چه می‌شود. تمام جهان در وجود من است، اتفاقاتی که در بیرون رخ می‌دهد، ظلم و لطفی که به من می‌شود، همه این‌ها بازتاب درون من هستند.
ما یک موجود ضعیف در این عالم نیستیم، بلکه طبق اراده و اختیار خود، وقایع این جهان را رقم خواهیم زد؛ پس می‌توانیم شرایط زندگی‌ را بهبود ببخشیم.
جهان بر اساس اصطکاک به حرکت درمی‌آید؛ دو سطح را در‌نظر بگیریم، برای رشد، وجود نیروی مقاوم ضروری است، وگرنه دچار لغزش خواهیم شد؛ به‌‌عنوان مثال، حتی در کسب‌ و‌ کار نیز اگر با نیروی مقاومی مواجه شویم، اصطکاک ایجاد می‌شود و علت لغزش ما، وجود همین نیروی مقاوم است؛ پس باید قدردان مشکلات باشیم؛ زیرا این مشکلات، بخشی از برنامه‌ریزی هستی هستند.
هستی بر‌ مبنای اضداد، خلق شده است؛ یعنی مواجهه با گرفتاری و مشکلات، لازمه آن است؛ بنابراین پایی که اصطکاک داشته باشد، می‌تواند به جلو گام بردارد.
اصولاً انسان، تاریکی‌ها را برای پی‌بردن به عظمت روشنایی‌ها تجربه می‌کند؛ اما هنگامی‌که در تاریکی‌ها فرو‌رفت، باید از گذرگاه‌های بسیار سخت عبور نماید و اگر توانست از این گذرگاه‌ها جان سالم به‌در ببرد، آن‌وقت انسانی کارآزموده و رها خواهد شد.

به‌یاد داشته باش که در هر چالشی، فرصتی پنهان است و تو قوی‌تر از چیزی هستی که تصور می‌کنی، باهوش‌تر از آن‌چه به‌نظر می‌رسی و قادر به انجام بیشتر از آن‌چه تصور می‌کنی هستی؛ موانعی که در مسیر تو قرار دارند، برای متوقف‌کردن تو نیستند؛ بلکه برای این طراحی شده‌اند که تو را قوی‌تر، مصمم‌تر و متعهدتر سازند؛ هر‌بار که به زمین می‌خوری، فرصتی برای برخاستن قدرتمندتر، خواهی داشت.

آرزوها و رؤیاهایت را در سر بپروران و هر‌روز، هرچند کوچک، گامی به‌سوی آن‌ها بردار؛ زیرا موفقیت، حاصل پشتکار و تلاش مستمر است، نه شانس یا اتفاق! تو می‌توانی جهان خودت را خلق کنی؛ پس با ایمانی راسخ و قدرتی شکست‌ناپذیر به جلو گام بردار؛ به‌خاطر داشته باش، هیچ موفقیتی والاتر از خودباوری نیست.

تو تنها نویسنده داستان زندگی خودت هستی و هیچ عاملی جز اراده‌ نمی‌تواند مسیرت را تعیین کند؛ پس برخیز و با شجاعت و نیرویی بیکران به‌سوی رؤیاهایت حرکت کن، تو برای پیروزی زاده شده‌ای، پس هرگز دست از تلاش برندار.
درپایان، این امیدواری را نیز در دل داشته باشیم که پس از پایان شب سیاه، سفیدی خواهد دمید و خورشید عالم‌تاب پس از تاریکی شب، طلوع خواهد کرد.

نویسنده: همسفر مهدیه(ح) رهجوی راهنما همسفر زینب (لژیون دوم)
ویرایش: همسفر مهدیه(م) رهجوی راهنما همسفر زینب (لژیون دوم)
ارسال: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر فهیمه دبیر سایت
همسفران نمایندگی وکیلی یزد