جلسه اول از دوره چهل و چهارم کارگاه‌های آموزشی عمومی کنگرۀ ۶۰ نمایندگی ارتش، با استادی مسافر محمدرضا، نگهبانی مسافر امير و دبیری مسافر مجيد، با دستور جلسه «ظرفیت و مسئولیت، قبله گم کردن» چهارشنبه ۳ اردیبهشت ۱۴۰۴ ساعت ١٧ آغاز به کار كرد.
.jpeg)
خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان محمدرضا هستم يك مسافر.
خدا را شكر مى‌كنم كه بار ديگر توانستم اين جايگاه را تجربه كنم. از نگهبان و دبير ارجمند نيز تشكر می‌كنم.
در رابطه با دستور جلسه صحبت‌هاى خودم را با مسئوليت شروع مى كنم. از نظر من مسئوليت يعنى انتخاب يك جايگاه. من يك جايگاه را انتخاب مى‌كنم و مى‌پذيرم كه در آن جايگاه پاسخگو باشم. من وقتى به زمان اعتياد خودم نگاه مى‌كنم متوجه مى‌شوم تنها موردى كه در آن زمان نداشتم، مسئوليت پذيرى بود. تا چند سال اول كه اصلاً قبول نداشتم كه مصرف كننده هستم و هميشه فكر مى‌كردم با بقيه فرق مى كنم. بعد از مدتى فهميدم با بقيه فرقى ندارم ولى مسئوليت كار خودم را نپذيرفتم.
من هميشه به دنبال مقصر بودم كه چه چيزى و چه كسى باعث اين اتفاق شده است و هرچه بيشتر در تاريكى فرو مى رفتم، بيشتر به دنبال مقصر بودم. كن براى ساليان سال در ذهن خودم دنبال مقصر بودم و با همه دعوا مى‌كردم تا اينكه به كنگره آمدم. به نظر بنده جدا از اينكه من خواستم و فرمان صادر شد، سفر من از زمانى شكل گرفت كه وادى چهارم را فهميدم؛ يعنى مسئوليت كار خودم را بر عهده نيندازم! من تازه در آن زمان متوجه شدم مقصر اصلى هر تاريكى و بلايى كه در زندگى من وجود دارد، خودم هستم و بايد مسئوليت آن را بپذيرم تا بتوانم آن را اصلاح كنم.
اولين چيزى كه كنگره به من ياد داد، مسئوليت پذيرى بود و اينكه مسئوليت كار خودم را بايد ابتدا خودم برعهده بگيرم. مسافر سفر اول از زمانى كه مسئوليت اعتياد خودش را برعهده مى‌گيرد، آرام آرام اين موضوع را تمرين مى‌كند و مسئوليت‌هايى نظير نگهبانى نظم، دبيرى، نگهبانى و استادى به او واگذار مى‌شود تا مسئوليت پذيرى را تمرين كند و شخص مصرف كننده‌اى مثل من آن را در كنگره ياد مى‌گيرد.
ظرفيت هم به تعريف من به معناى ايفاى نقش در هر جايگاه است. آقاى مهندس مى گويند ما براى بالا بردن ظرفيت ابتدا بايد معرفت داشته باشيم و معرفت شامل آگاهى و دانش است كه همان دانايى مى‌باشد؛ يعنى مثلث تفكر، تجربه و آموزش. وقتى ما روى اين مثلث كار مى‌كنيم آرام آرام به تفكر سالم دست پيدا مى‌كنيم. تفكر سالم به ما گفتار سالم مى‌دهد و گفتار سالم ما را به كردار سالم مى‌رساند. از نظر من كليد بالابردن ظرفيت، عمل سالم است.
ما در كنگره به دنبال عمل نيك و خداپسندانه نيستيم بلكه به دنبال عمل سالم هستيم. عمل سالم براى من سفر اولى، رعايت قوانين و حرمت‌ها است. مثلاً در يك روز بارانى اينكه هم لژيونى خودم را برسانم شايد به نظر يك عمل خداپسندانه باشد ولى عمل سالم نيست چون مخالف حرمت و قوانين است. ما مكلف به عمل سالم هستيم و به قول آقاى مهندس شايد خيلى از كارها در كنگره نيك باشند ولى لزوماً سالم نيستند!
به نظر من براى اينكه در بيرون از كنگره هم ظرفيت ما بالا برود بايد در صراط مستقيم عمل كنيم كه خود نوعى عمل سالم است. اين صراط شايد سخت و طولانى باشد ولى در انتها لذت بخش است.
اما چه اتفاقى مى‌افتد كه ما قبله خودمان را گم مى‌كنيم؟ اولين مورد انجام عمل غير سالم است. بسيار راحت است و اگر من عمل سالم انجام ندهم، قبله ام را گم مى‌كنم. مورد بعدى اين است كه عمل سالم انجام دهم ولى با امثال منيت همراه باشد يا بدون عشق باشد كه مجدد نوعى قبله گم كردن است.
يكى از مهمترين موضوعات، دانستن هدف است. اينكه من به دنبال چه هستم و چرا مثلاً نگهبان شده‌ام يا چرا مى‌خواهم راهنما شوم؟ به قول آقاى مهندس ما بايد به يك عمل برسيم كه هم از زندگى خود لذت ببريم، هم بگذاريم بقيه لذت ببرند و با خدمتى كه مى‌كنيم باعث شويم ساير افراد هم زندگى خوبى داشته باشند تا بتوانيم به حال خوش برسيم. دعا مى‌كنيم همگى در صراط مستقيم عمل سالم انجام دهيم و قبله خودمان را گم نكنيم!
ممنونم كه به صحبت‌هاى صحبت‌هاى من گوش داديد.
تایپ، ویرایش و ارسال: مسافر محمدرضا
نمایندگی ارتش
- تعداد بازدید از این مطلب :
59