از درون آماده پذیرش مسئولیت شویم

همسفر فاطمه✍️

دستور جلسه‌ی این هفته از آن دسته موضوعاتی است، که در زندگی‌ با آن بسیار برخورد مـی‌کنیم، مخصوصاً وقتی وارد سفر و کنگره۶۰ می‌شویم. گاهی وقت‌ها آدم‌ها اصلاً نمی‌‌دانند ظرفیت یعنی چه؟ فکر می‌کنند هر چه بیشتر بخواهند بهتر است، بیشتر دوست داشتن، بیشتر کمک کردن و بیشتر وقت گذاشتن، نتیجه بهتری دارد؛ ولی نمی‌دانند این «بیشتر خواستن‌ها» اگر بدون ظرفیت باشد می‌تواند انسان را نابود کند؛ مثلاً وقتی مسئولیتی را قبول می‌کنند که توان آن را ندارند، هم خودشان خسته می‌شوند و هم کار را خراب می‌کنند. ما در کنگره۶۰ می‌فهمیم، ظرفیت یعنی این‌که بدانیم چقدر می‌توانیـم بار برداریم، نه این‌که اصلاً مسئولیت قبول نکنیم؛ ولی بدانیم که اگه الان یه قدم کوچک بردارم بهتر است تا این‌که بخواهم ده قدم  بپریـم و  بیفتم. مسئولیت، هم چیزی نیست که فقط در کلام باشد، یعنی نگویم  بلدم یا هستم و بعد هیچ حرکتی نکنم، واقعاً باید پشتش عمل و پایبندی باشد، وگرنه  فقط در حد یک حرف است. اما قبله‌گم‌کردن...  این را  خیلی‌ها تجربه کردند، وقت‌هایی که فکر می‌کنند درست‌ترین کار را انجام می‌دهند؛ ولی در آخر می‌‌بینند گم شدند یا از مسیر اصلی دور شدند؛ چون در آن لحظه هدف اصلی یادشان رفته بود و به جای رشد و آرامش، دنبال تأیید گرفتن از دیگران بودند یا دنبال این بودند که یکی با آن‌ها بگوید، آفرین، تو خوب هستی،  به‌جای این‌ به این فکر کنند که خودشان با خدای خود چند‌چند هستند. کنگره به ما یاد داد قبله‌ را پیدا کنیم؛ یعنی بفهمیم، برای چه آمدیم، قرار است به کجا برسم و چطور این کار را انجام دهیم. اگر ظرفیت و مسئولیت‌های خودم را بشناسم و از مسیر اصلی منحرف نشوم، آن وقت است که واقعاً می‌توانم رشد کنم و آرامش پیدا کنم. قبله‌گم‌کردن یعنی وقتی که فراموش می‌کنم برای چه به کنگره آمدم و کنگره برایم یک هدف محسوب می‌شود نه یک مسیر، وقتی فقط سی‌دی نوشتن و حضور بی‌ثمر باشد نه حرکت واقعی. به نظر من ظرفیت یعنی صبوری، درک و این‌که بدانم چه‌قدر جا برای پذیرش دارم. مسئولیت یعنی این‌که خودم را موظف بدانم به ادامه‌ی سفر، نه فقط به‌خاطر بقیه، بلکه به‌خاطر خودم و قبله‌گم‌نکردن یعنی همیشه چشمم به نور باشد، به هدف، به آن آرامش و رهایی‌ که انتهای مسیر منتظر من است.

همسفر بهار✍️

از نظر من تمام خلقت خداوند دارای ظرفیت و هدف است. از گیاهان و حیوانات گرفته تا انسان و نفس آن‌ها بر اساس اطلاعات و آگاهی و ظرفیتی که دارد، تعیین موجودیت می‌کند. مثلاً نفس یک درخت خرما با نفس یک بوته‌ بیابان فرق می‌کند، نفس یک شیر، درنده‌خویی یا یک سگ وفاداری است. ظرفیت انسان‌ها با هم متفاوت است و انسان با کسب تجربه، تفکر و آموزش و همچنین بالا بردن نقطه‌ تحمل ذره‌ذره می‌تواند ظرفیتش را بالا ببرد. بعد از به وجود آمدن ظرفیت نوبت به مسئولیت می‌رسد و حتماً باید قبل از رسیدن به یک مسئولیت، ابتدا ظرفیت پذیرش آن مسئولیت در ما به‌وجود آمده باشد، و‌گرنه قبله‌ و یا هدف خود را گم می‌کنیم. در این‌صورت نمی‌توانیم به خوبی پاسخ‌گوی آن مسئولیت باشیم و کاری که به ما سپرده شده را به خوبی انجام دهـــــیــم. مثلاً یک کارگر قبل از به وجود آمدن ظرفیتش برای ریاست، اگر رئیس یک اداره شود آن‌جا را به نابودی می‌کشاند و نمی‌تواند پاسخ‌گوی آن مسئولیت باشد. در حیوانات ظرفیت و مسئولیت از پیش تعیین شده، ولی در انسان در اثر تزکیه و پالایش‌های متعدد ظرفیت ومسئولیت به‌وجود می‌آید و خواص ناخوشایند حیوانی از ما دور می‌شود؛ ولی اگر مراقب ظرفیتمان نباشیم، انسان مهربان دیروز تبدیل به یک جانی می‌شود. بعضی انسان‌ها می‌توانند در ظاهر مهربان و با‌محبت باشند؛ ولی این زیاد به طول نمی‌انجامد و بالاخره نقاب از صورت آن‌ها می‌افتد و اگر صفات خوب در ما فقط در صور ظاهر نباشد و بدون نقاب محبت و مهربانی را پیشه‌ خود کنیم در آن‌صورت خداوند این انسان را عزیز خودش و محبوب مردم خواهد کرد. به امید روزی که با بالا بردن ظرفیت در وجودم بتوانم صفات خوب و ارزش‌ها را نه فقط در صور آشکار بلکه در صور پنهانم نیز پرورش دهم.

همسفر آذر✍️

تنها انسان است که مسئولیت دارد و مسئول اعمال خویش است، به عنوان مثال حیوانات به حکم غریزه و طبیعت درونی خود و بر اساس ماموریتی که دارند کارشان را به بهترین نحو انجام می‌دهند و در قبال این ماموریت مسئول نیستند، ظرفیت و‌ تحمل آن‌ها مشخص می‌باشد. بنا‌براین مسئولیت به واسطه اختیار کاملی که انسان دارد به او داده شده و بزرگ‌ترین مسئولیت او انسان بودن است. نکته بعدی ظرفیت است که هر انسانی دایره ظرفیتی دارد، اگر از این دایره خارج شود در وجودش تخریب ایجاد می‌شود و نشان می‌دهد، ظرفیت در او شکل نگرفته است. حال اگر به مسئولیتی رسیدم و جایگاهی پیدا کردم و خود را بالاتر از آن جایگاه دیدم که همان منیت است، آن زمان رفتارهای من تغییر می‌کند و باعث می‌شود از تعادل خارج شده و حال من خراب شود؛ همچنین رفتارهایی از من سر‌بزند که همان قبله گم کردن است. آقای مهندس می‌فرمایند: « باید برای پذیرش مسئولیت ظرفیت خودمان را بالا ببریم تا دچار تخریب و قبله گم‌کردن نشویم.» برای بالا برن طرفیت باید در رابطه با آن مسئولیت آموزش کافی، تجربه و تفکر مطلوب، شناخت ودانایی کسب کرده و در این‌صورت ظرفیت ما ذره‌ذره بالا رفته و‌ از درون آماده پذیرش آن مسئولیت شویم.

ویرایش: همسفر مریم رهجوی راهنما همسفر مریم (لژیون هشتم)

ارسال: همسفر حمیده نگهبان سایت

همسفران نمایندگی پروین اعتصامی اراک