در کنگره یاد می‌گیریم چگونه خودسازی کنیم

امروز یک شنبه ٣١/٠١/١۴٠۴ جلسه  ششم از دوره سوم سری کارگاههای عمومی مسافران و همسفران کنگره ۶٠ زاهدان با استادی دیده بان محترم جناب آقای ترابخانی، نگهبانی مسافر رضا و دبیری مسافر حمیدرضا با دستور جلسه "ظرفیت و مسئولیت ، قبله گم کردن" آغاز بکار کرد.

خلاصه سخنان استاد:
خیلی خوشحالم که در شعبه زاهدان هستم تا الان به این خطه از ایران نیامده بودم و این دورهمی‌ها و کنار هم بودن و حس‌های مشترک باعث شده که افراد از اقصی نقاط مختلف کشور باهم همسو باشند و هدف را از یک جهت نگاه کنند.و همگی در جهت هدف مشترک یعنی درمان بزرگترین مشکل به نام اعتیاد حرکت بکنند به این دلیل که کار یک نفر به تنهایی و یک تفکر به تنهایی نمی‌تواند با این بلا مبارزه کند پس نیاز به یک گروه و انسجام و هدف مشترک دارد که برای رسیدن به این هدف باید دست به دست هم بدهند.
انسان وقتی توی اعتیاد قرار می گیرد زندگی را با تفکر افیونی می‌بیند که من شصت هفتاد سال فرصت دارم ‌می آیم و بعد هم می‌روم این نتیجه چنین تفکری است. بزرگترین تخریب تفکر افیونی این است که وقتی مواد مصرف می‌کنیم هیچ وقت گذشت زمان را درک نمی‌کنیم و این که نتوانستم از این فرصت خدادادی عمر به درستی استفاده بکنیم نتیجه فراموش کاری حاصل اعتیاد است.
اعتیاد مانع این است که انسان به جایگاه انسانی خود برسد وقتی وارد کنگره می‌شویم یکی از اصولی که به ما یاد می‌دهد همکاری است به ما یاد می‌دهد که احترام بگذاریم یکی از چیزهایی که باعث حضور مجدد من در کنگره شد این بود که برایم ارزش قائل شدند برای هستی هم بیشتر از خودم احترام گذاشتند و محبت کردند.
بر اساس آموزش‌ها در کنگره و بعد از گذشت ۱۱ ماه زمان فرصت داریم که پایه‌های درست زندگی کردن را در قالب اندیشه خود بگذاریم. در دوره مصرف حرمتی برای من وجود نداشت اگر دروغ می‌گفتم یا خلاف می‌کردم که کسی متوجه نمی‌شد اسمش را زرنگی می‌گذاشتم.

اگر می‌خواهیم بر اساس حرکت عمل سالم، عدالت و معرفت زندگی کنیم نیازمند دانشی است که در وادی‌ها آنها را پیدا کنیم و مهم‌تر از همه اینکه آنها را در زندگیمان جاری کنیم.
زندگی ،کاری کرد که من مصرف کننده شدم و الان باید جایگاه و ظرفیت درست اندیشیدن را داشته باشم که بتوانم به عنوان یک انسان با عمل سالم توی جایگاه انسانی و معرفتی خودم زندگی بکنم که به آن درست زندگی کردن و قبله گم نکردن می‌گویند.
ما در کنگره یاد می‌گیریم که خودمان را چگونه بسازیم اندیشه‌مان را چگونه بسازیم در اینجا ظرفیت چند شعبه وجود دارد ولی باید آدم‌هایش ساخته شوند.
اگر بعد از جلسات کنگره احساس سبکی می‌کنیم به خاطر صداقت و احترام و ادبی است که با یکدیگر روبرو می‌شویم و نمی‌خواهیم سر یکدیگر کلاه بگذاریم چون تبادل اطلاعات و اندیشه را در کنگره یاد گرفتیم .کنگره مثل آیینه‌ای است که وقتی داریم به دیگران احترام می‌گذاریم آنها نیز به ما احترام می‌گذارند.
بزرگترین لطفی که خداوند می‌تواند به ما بکند این است که نسبت به دیگران و همدردان خودمان خدمتگزار باشیم و برای خودمان هم ارزش قائل باشیم که چه چیزی با ارزشی از این زندگی برای خود به دست آوردیم و محبت را چگونه فهمیدیم و از جایگاه اشرف مخلوقات و تن سالم برای دیگران چه فایده‌ای رسانده‌ایم.
درست زندگی کردن ظرفیت می‌خواهد نباید به چیزهای ساده‌ای که به دست می‌آوریم قبله‌مان را گم کنیم.

تایپ: مسافر محمد.س (لژیون یکم راهنما آقای جواد)
عکس و ارسال: مسافر رامین (لژیون یکم راهنما آقای جواد)