تنها انسان مسئول و پاسخگوی اعمال خویش است

همسفر فتانه:
اساسا انسان موجودیست که با سایر مخلوقات تفاوت‌های اساسی دارد، یکی از این تفاوت‌ها ظرفیت و مسئولیت است. تنها انسان است که مسئولیت دارد و پاسخگوی اعمال خویش است، به‌ عنوان مثال، حیوانات به حکم غریزه و طبیعت درونی خود و براساس مأموریتی که دارند، کارشان را به بهترین نحو انجام می‌دهند و هیچ اشتباهی نمی‌کنند و در قبال این مأموریت پاسخگو نیستند و ظرفیت و تحمل آن‌ها نیز مشخص می‌باشد.

بنابراین مسئولیت به‌ واسطه اختیار کاملی که انسان دارد، تنها متعلق به اوست. اولین و بزرگ‌ترین مسئولیتی که بر دوش هر انسانی گذاشته شده، مسئولیت انسان بودن است. باید مسئول خود و شهر وجودی‌مان باشیم. کسی که بتواند مسئول خوبی برای شهر وجودی خود باشد، در نهایت می‌تواند فرد مسئولیت‌پذیری برای جامعه باشد. ظرفیت در یک شب و یکباره بالا نمی‌رود، ما ذره‌ذره ظرفیت‌مان را با تفکر، تجربه و آموزش در کنگره۶۰ بالا می‌بریم.

وقتی ظرفیت و نقطه تحمل ما بالا رفت، می‌توانیم مسئولیت‌پذیر باشیم و مسئولیت‌های مهم‌تری را تجربه کنیم. حال اگر به مسئولیتی دست‌یافتم، جایگاهی پیدا کردم و خود را بالاتر از آن جایگاه دیدم؛ یعنی دچار منیت شده‌ام، در‌این‌صورت رفتارهای من تغییر می‌کند و باعث می‌شود از تعادل خارج شوم، حال من خراب می‌شود و رفتارهایی از من سر می‌زند که همان قبله‌گم‌کردن است.

زمانی‌که انسان به نماز می‌ایستد، باید رو به قبله باشد، در حقیقت هدف انسان مشخص است؛ یعنی کعبه و خانه‌ خداست. قبله‌گم‌کردن؛ یعنی انسان هدف خود را گم کرده باشد. این اصطلاح را می‌توان برای یک شخص مصرف‌کننده به کار برد؛ زیرا هدف و قبله‌اش را گم کرده است و نمی‌داند که باید چه کاری انجام دهد؛ اما زمانی‌که برای درمان خود اقدام می‌کند و به کنگره۶۰ وارد و درمان می‌شود، در حقیقت به هدف خود که درمان اعتیاد است دست‌می‌یابد.

من به عنوان همسفر باید قدر انسان‌هایی را که در هر جایگاهی در این مکان مقدس در حال خدمت هستند بدانم و از این عزیزان درس بگیرم. اگر هر انسانی در زندگی‌اش ثابت قدم باشد، در راه ارزش‌ها و صراط مستقیم حرکت کند، مسئولیت کارهایی را که دارد بپذیرد و ظرفیت آن را فراهم کند، هیچ‌گاه قبله‌اش را گم نمی‌کند.

همسفر عادله:
آقای مهندس حسین دژاکام، در سی‌دی ظرفیت، مسئولیت و قبله‌گم‌کردن فرمودند، همه خلقت براساس ظرفیت، مسئولیت و قبله بنا شده است از گیاه، درخت و حیوان تا انسان، هر مخلوقی براساس اطلاعات، آگاهی و ظرفیتی که دارد، تعیین موجودیت می‌کند و تنها انسان است که فرق اساسی با سایر موجودات دارد و آن هم مسئولیت و اختیار است؛ یعنی انسان براساس ظرفیتی که دارد باید مسئولیت کارهای خود را بپذیرد و با تلاش و کوشش به هدف خود دست‌یابد و قبله خود را گم نکند.

انسان زمانی که به جایگاهی می‌رسد، فراموش می‌کند که چه کسی به او کمک کرده است تا رشد کند و به آن جایگاه برسد. در مسائل الهی هم همین‌طور است، انسان پیمانی را که با خدا بسته است فراموش می‌کند و به مسیری می‌رود که معبودش را از دست می‌دهد یا به اصطلاح قبله خود را گم می‌کند هدف خود را از آفرینش فراموش می‌کند. البته ظرفیت همه انسان‌ها با هم فرق دارد و با هم برابر نیستند.

انسان به یکباره نمی‌تواند ظرفیت خود را تغییر دهد و بالا ببرد، بلکه باید ذره‌ذره این کار را انجام دهد؛ زیرا برای اینکه یک مسولیت را بپذیریم، باید اول ظرفیت خودمان را بالا ببریم. به عنوان مثال من نمی‌توانم یکباره جایگاه نگهبانی را تجربه کنم؛ زیرا ظرفیت آن را ندارم، باید ابتدا از کارهای کوچک شروع کنم و مسئولیت‌های کوچک را بپذیرم تا ظرفیت نگهبانی در من به وجود آید؛ در غیر‌ این صورت، هدف و قبله خود را که درمان و حال خوش است، گم می‌کنم.

انسان‌ها تنها از طریق تزکیه و پالایش می‌توانند ظرفیت، مسئولیت و قبله‌ خود را تغییر دهند. همواره ممکن است یک انسان مهربان به یک قاتل تبدیل شود. انسان با استفاده از ضد ارزش‌ها نمی‌تواند به ارزش‌ها دست‌یابد. به امید روزی که با بالا بردن ظرفیت در وجودم، بتوانم صفات خوب و ارزش‌ها را نه فقط در صور‌آشکار بلکه در صور پنهان پرورش دهم و به هدف و قبله خود دست‌یابم.

همسفر پریسا:
اولین و بزرگترین مسئولیتی که به دوش هر انسان است، مسئولیت انسان بودن است. شاید ما به این مسئله هیچ وقت توجه نکرده باشیم و آگاه نباشیم که انسان بودن، چقدر مسئولیت دارد. به نظر من رابطه ظریفی بین مسئولیت و ظرفیت وجود دارد. ما با دانایی و آگاهی بیشتر، می‌توانیم ظرفیت خودمان را بالا ببریم و نتیجه این است که ما در مسیر زندگی خودمان کمتر دچار اشتباه می‌شویم. من از خداوند بزرگ می‌خواهم که به ما آگاهی و ظرفیت بدهد و ظرف وجودی ما را بزرگتر کند.

ظرفیت انسان‌ها با یکدیگر فرق دارد، اگر انسانی به جایگاهی برسد که ظرفیت آن جایگاه را نداشته باشد، قبله‌اش را گم می‌کند. قبله گم کردن به این معناست که شخص مسئولیتی را می‌پذیرد؛ اما چون ظرفیت و دانایی لازم را ندارد، هدف یا قبله خود را گم می‌کند. به نظر من پشت هر مسئولیتی یک خواسته و یک هدف وجود دارد و ما زمانی می‌توانیم مسئولیتی را بپذیریم که عملکرد خوبی داشته باشیم و ظرفیت آن جایگاه را در خودمان با آموزش‌ها و اطلاعات کافی به دست آوریم تا به هدف‌های درست خودمان دست‌یابیم و برای شهر وجودی خودمان مفید باشیم.

اگر ما مسئول خوبی برای شهر وجودی خودمان باشیم آن زمان است که می‌توانیم فرد مسئولیت‌پذیری در جامعه باشیم. باید بدانیم ظرفیت در یک شب و یک دفعه بالا نمی‌رود و ما ذره‌ذره ظرفیت‌ را با تفکر، تجربه و آموزش در کنگره۶۰ بالا می‌بریم و هر زمان که ظرفیت و نقطه عقل ما بالا رفت، می‌توانیم مسئولیت پذیر باشیم. زمانی که به جایگاهی دست می‌یابیم نباید خود را بالاتر از آن جایگاه بینیم؛ زیرا دچار منیت می‌شویم و در این زمان رفتارهای ما تغییر می‌کند، باعث می‌شود ما از تعادل خارج شویم، حال ما خراب شود و رفتارهایی از ما سر بزند که همان قبله گم کردن است.

به نظر من اگر هر انسانی در زندگی خودش در راه ارزش‌ها و صراط مستقیم حرکت کند و مسئولیت کارهایی را که دارد بپذیرد و ظرفیت آن را فراهم کند، هیچ‌گاه قبله‌اش را گم نمی‌کند و در زندگی خود همواره موفق است. من باید قبل از رسیدن به یک مسئولیت، ظرفیت آن کار را در خودم به وجود آورم و در مورد آن تفکر و اندیشه داشته باشم تا در مقابل انجام آن مسئولیت کوتاهی نکنم، دچار منیت نشوم و هدف خود را فراموش نکنم. به یاری خداوند امیدوارم با بالا بردن ظرفیت در وجودم، بتوانم صفات خوب و ارزش‌ها را نه فقط در صور آشکار بلکه در صور پنهان نیز اجرایی کنم.

تایپ: همسفر آزیتا، راهنما همسفر منیژه (لژیون دوم)
ویرایش: همسفر سمیرا، راهنما همسفر زهرا (لژیون هفتم)
ارسال: همسفر فرشته، راهنما همسفر فاطیما (لژیون هشتم)
همسفران نمایندگی گیلان