در کشور ما، ١۵ اسفند روز درختکاری نامگذاری شده است. این امر بسیار مهم و حیاتی به حساب می‌آید؛ زیرا انسان‌ها به‌دلیل تخریب‌هایی که در درون خود ایجاد کرده‌اند، باعث تخریب طبیعت نیز شده‌اند. به همین دلیل، برای جبران آن باید درخت بکارند. در کنگره۶۰، آقای مهندس به دلیل اهمیت این موضوع، یک هفته را به این دستورجلسه اختصاص داده‌اند و مسافران سفر دوم هر سال در یک روز خاص برای کاشتن درخت به اردوی درختکاری می‌روند.
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در این‌باره می‌فرمایند: «اگر شخصی درختی بکارد یا مزرعه‌ای به زیر کشت ببرد و انسان‌ها، حیوانات یا پرندگان از آن بخورند، این کار صدقه‌ای از طرف آن شخص شمرده می‌شود.» همچنین در روایتی معتبرتر از یکی از معصومین علیه‌السلام نقل شده است: «حتی اگر دیدید قیامت برپا شده و شما مشغول کاشتن درختی هستید، از این عمل نیک خود دست برندارید.» این نشانگر تأکید و توصیه اولیای اسلام به حفظ و حراست از درختان و اهمیت درختکاری است.
همان‌طور که یک درخت یا نهال برای رشد و شکوفایی به مراقبت نیاز دارد، انسان نیز برای داشتن جسم و روان سالم نیاز به مراقبت دارد. در فصل برگ‌ریزان برگ‌های درختان خشک می‌شوند و بر زمین می‌ریزند، در فصل بهار شکوفه و برگ‌های جدیدی جوانه می‌زند، هر انسان نیز باید صفات منفی خود را از بین ببرد و صفات نیکو را جایگزین کند.
یکی از مسائلی که در کنگره۶۰ آموزش داده می‌شود، بازپرداخت بدهی است. این بدان معنی است که شخص باید جبران تخریب‌هایی که طی سالیان گذشته به‌وجود آورده است، را از راه درست جبران کند یا حساب خود را صفر نماید. این بازپرداخت‌ها و جبران خسارات از خود شخص آغاز می‌گردد و در انتها به جامعه و طبیعت می‌رسد. جالب این‌جاست؛ حتی برای جبران خسارت در جامعه و طبیعت زمان خاصی برای شخص در نظر گرفته شده است؛ مانند همین درختکاری که به‌نوعی بازپرداخت بدهی نسبت به طبیعت و جامعه می‌باشد. فقط افرادی مجاز به کاشت درخت هستند که حداقل یک سال از رهایی آن‌ها گذشته باشد. دلیل آن نیز کاملاً مشخص است؛ زیرا قبل از بازپرداخت بدهی به جامعه و طبیعت، در ابتدا شخص باید بدهی خود را به خود و خانواده پرداخت نماید. این پروسه نیازمند حداقل ١١ ماه سفر در ابتدای کار است.
در کنگره۶۰، علاوه بر احیای انسان، یک روز هم به‌عنوان روز درختکاری برای احیای طبیعت در نظر گرفته شده است. روزی که فرد نجات‌یافته از دام اعتیاد برای جبران خسارتی که به طبیعت زده و همچنین قدردانی از طبیعت، درختانی را می‌کارد و ملزم به نگهداری از آن‌هاست. کاغذ و مدادی که در دست داریم، نیمکت و صندلی که روی آن می‌نشینیم، همه حاصل درخت‌هایی است که یک روز کاشته شده‌اند و اکنون بریده شده و تبدیل به کاغذ و مداد شده‌اند. از همه مهم‌تر، این دم و بازدم و نفسی که می‌کشیم، حاصل تولید اکسیژن همین درخت‌هاست که اگر نباشند، روزبه‌روز هوا آلوده‌تر و آسمان تیره‌تر خواهد شد. درختکاری یکی از بزرگ‌ترین فرصت‌ها برای انجام وظیفه انسانی است؛ بنابراین برای دلجویی از طبیعت، سالی حداقل یک درخت در نقاط مختلف می‌کاریم و از آن به‌‌خوبی نگهداری می‌کنیم. این دستورجلسه هر ساله این موضوع را به ما یادآوری می‌کند که ما به محیط زیست احترام بگذاریم و آن را احیا کنیم و یا حداقل آن را با دقت بیشتری نگهداری کنیم.
نویسنده: همسفر فهیمه رهجوی راهنما همسفر معصومه (لژیون‌دوم)
ویرایش: همسفر مریم رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون‌اول)
ارسال و ویراستاری: همسفر مرضیه دبیر سایت
همسفران نمایندگی بیرجند
- تعداد بازدید از این مطلب :
35