به محیط زیست خود اهمیت دهیم

آب دریا را اگر نتوان کشید           هم‌قدر تشنگی بتوان چشید

در زمین زندگی کنیم و بگذاریم دیگران هم زندگی کنند. دیگران کاشتند ما خوردیم، ما بکاریم تا دیگران بخورند. در سال ۱۸۷۲ میلادی شخصی به نام جولیوس استرلینک که در آمریکا زندگی می‌کرد، روزی را در تقویم به درختکاری اختصاص داد. هدف آن تشویق مردم به کاشت درخت و نهال بود تا انسان‌ها بیشتر به محیط زیست خود اهمیت دهند. روز درختکاری می‌تواند آشتی بین انسان با طبیعت باشد و یادآور این مهم که چه‌طور ما از دل طبیعت خلق شدیم و چگونه آن را پاس بداریم.

در وادی دوازدهم مسئله درختکاری مطرح می‌شود که مسافران و همسفرانی که مدت 1 سال از رهایی یا سفر دوم آن‌ها می‌گذرد، باید هر سال در اسفندماه یک درخت بکارند. ما باید از درخت‌هایی که کاشته می‌شود نگهداری کنیم و کاشت آن‌ها تنها برای خودنمایی نباشد؛ باید آدرس درختی را که می‌کاریم بدانیم تا از آن مراقبت کنیم.

آقای مهندس می‌فرمایند: «در زمین اگر از خطوط قرمز عبور کنیم، چنان بلایی بر سرمان می‌آید که مجازاتش از هر تنبیه بالاتر است. گاهی اوقات عبور از خطوط قرمز زندگی ضربات و صدمات جبران ناپذیری را برای ما وارد می‌کند.» ما نباید به جانوران و گیاهان خسارت وارد کنیم و چیزی که برای خود روا نمی‌داریم برای دیگران هم روا نداریم. درحال حاضر نه تنها انسان‌ها درخت‌ها را از بین می‌برند؛ بلکه کمتر کسی درخت می‌کارد، رودخانه‌ها را کثیف می‌کنند و جنگل‌ها را نیز از بین می‌برند. درخت‌ها و محیط زیست را به طرف نابودی می‌کشانند و حیوانات را از بین می‌برند.

درختکاری و سرسبزی که در فصل بهار اتفاق می‌افتد را تمثیلی از زنده‌ بودن طبیعت می‌دانیم؛ یعنی فکر کنید در زمستان همه درختان خشک هستند، برگ ندارند و بعد در فصل بهار تمامی درختان که مُرده بودند جان می‌گیرند و زنده می‌شوند، برگ‌هایشان سبز می‌شود و کم‌کم پوسیدگی‌ها، ناامیدی‌ها، نابودی‌ها پاک و در عوض سرسبزی جایگزین می‌شود که این خود نمادی از زندگی، امید و حیات را به ما نشان می‌دهد‌.

ما نباید به طبیعت و جانوران خسارت وارد کنیم؛ بنابراین باید دست به کار شویم و سعی کنیم درخت یا حتی بذری را برای خود بکاریم و در مسیر رشد و تکامل آن گام برداریم و این باید در وجودمان روز‌به‌روز پرورش یابد و به دانایی مؤثر نزدیک‌تر شویم تا از زندگی‌کردن در روی زمین بیش‌تر لذت ببریم.

فایده گیاهان این است که خوراک بیش‌تر موجودات را تأمین می‌کنند؛ سدیم، پتانسیم، انواع ویتامین را از طریق گیاهان و حیواناتی که غذای آن‌ها گیاهان است برای انسان فراهم می‌شود. گیاهان با جذب نور خورشید و رطوبت که ایجاد می‌کنند تعادل دمای زمین را حفظ می‌کنند. تمام انسان‌ها باید درخت بکارند و در حفظ و نگهداری آن بکوشند. درختان به غیر از تأمین منابع غذایی که شامل میوه و مرکبات هستند، اکسیژن لازم را برای انسان و حیوانات تولید می‌کنند و باعث تنظیم درجه حرارت و وجود رطوبت در زمین می‌شوند.

مسئولان برای کم کردن آلودگی‌ها بسیاری از جلسات را تشکیل دادند؛ اما اولین کار این است که به تعداد درخت‌ها رسیدگی کنند و مانع قطع و خشک‌ شدن آن‌ها شوند و در ادامه به روند کاشت درختان توجه کنند. ما از سرسبزی درختان اول شاهد رشد درخت هستیم و در کنارش از شکوفه و زیبایی آن لذت می‌بریم و بعد از میوه‌اش استفاده می‌کنیم؛ اما بعضی از درختان خاصیت دارویی دارند که در روند درمان به انسان‌ها کمک می‌کنند. نتیجه می‌گیریم ما باید قدر درختان را بدانیم و به آن‌ها احترام بگذاریم. انسان باید درخت را مثل فرزند خودش بداند؛ همان‌طور که دل‌مان نمی‌خواهد به فرزندمان آسیب برسد؛ باید به درختان هم همین حس را داشته‌ باشیم.

منبع: سایت کنگره۶۰
نویسنده: همسفر طاهره رهجوی راهنما همسفر پریسا (لژیون هشتم)
رابط خبری: همسفر نازنین مرزبان خبری
عکاس: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر راضیه (لژیون چهارم)
ویرایش و ارسال: همسفر نیلوفر رهجوی راهنما همسفر الهه (لژیون اول)
همسفران نمایندگی سمنان