گزیده ای از سی دی ایمـــــان

به نام قدرت مطلق الله

همه ما معتقدیم که روح خداوند در ما دمیده شده است و همه ما جزئی از وجود باریتعالی هستیم. خداوند در مقابل وجود هستی و خلقت های خود، انتظاری از ما ندارد، مانند خورشید نورش را به همه جا می تاباند و به فکر پس گرفتن آن نیست.

تجلی نور خداوند در انسان یعنی؛ صفات خدا در انسان متجلی می‌شود، خداوند بخشنده است و کسی که ایمان دارد، بخشنده است. خداوند رحیم است و کسی که ایمان دارد، رحیم است. خداوند محبت دارد و کسی که ایمان دارد، محبت دارد و...

کسانی که ایمان دارند، انسان های توانایی هستند. هر کدام از صفات خداوند در افرادی که ایمان دارند، متجلی می شود. تمام صفات خداوند در انسان نهفته است، در وجود خداوند مانند اقیانوس است اما در وجود انسان مانند قطره، کوزه و یا نهر است. بنابراین مفهوم دیگر ایمان، اعتقاد داشتن است. اعتقاد به خودش، به انسان ها، به راستی و درستی و هر چیزی. سیستم الهی و هستی به این صورت است؛ کسانی که در سیستم هستی می دهند، مانند آب زلال هستند و مانند رودخانه ها جاری و تمام مراتع و بوستان ها، از این آب ها بهره می برند و باعث حیات انسان ها و گیاهان می شوند، اما از آب رودخانه ها کم نمی‌شود و همیشه پر آب تر، زلال تر، قوی تر و نیرومند تر هستند چون می دهند. انسانی که نمی دهد، مانند برکه و حوض آب است، تکان نمی‌خورد و آب ساکن تبدیل به گنداب و لجن می‌شود.

ایمان، آن چیزی است که شما حاضر باشید از عصاره جان خود بدهید. کسی که ایمان داشته باشد، سعی می کند تمام زیبایی خود را به دیگران بدهد و اگر عصاره جان خود را بدهد، مرتب پرتر می شود. کسی که عصاره جان خود را داد، ایمان دارد و عاشق است و ظرف آن پُر است و هر چه از ظرف خود می دهد، ظرفش پُرتر می شود. یعنی در هستی نمی توانی طوری باشی که ندهی اما بگیری. هیچ کس نمی تواند بگوید؛ من ایمان دارم و عشق دارم، اما از عصاره جانم نمی توانم بدهم، این شخص ایمان ندارد، حتی اگر ساعت ها به عبادت بپردازد.

"عبادت به جز خدمت خلق نیست

به تسبیح و سجاده و دلق نیست"

انسان در مقابل ایمان خود چه می کند؟ وقتی که نمی دهد حالش هر روز بدتر می شود. به اعتقاد من، ریشه تمام بیماری ها از بی ایمانی است. چنین انسانی همه چیز را برای خود می خواهد. فرمان خداوند یکی گفتار است و دیگری عمل؛ و انسانی که ایمان دارد، وقتی وارد عمل شود خیلی قضیه فرق خواهد داشت.

سیستم خلقت به گونه ای است که باید دوست بداری تا دوستت داشته باشند، باید بدهی تا به تو بدهند، نکاشته نمی توانید درو کنید. 

تایپ متن و بارگذاری: مسافر مهدی(خدمتگزار سایت)