شعری به مناسبت هفته راهنما از همسفر الهه

باز باران با لطافت، با طراوت، با نجابت
می‌زند بر شوره زاری، سنگ قلبی پاره پاره

از غم و زجر زمانه، دل چو صحرا، خشک و سوزان
اندرونش زهرِ عقرب، زهرِ ماری بی قواره

جنسِ قلب از سنگِ خارا، سخت چونان آهنِ سرد
تنگ و تاریک و گرفته، آسمانی بی ستاره

دیده ای شب‌های ظلمت، ترسناک و تار و مبهم؟!
بغض بگرفته گلویت، پس کجا آن راه و چاره؟!

تا صدای بغضِ خاموش از نهادم را شنیدی
بادپا از جا پریدی، همچو سیمرغ ای گِلاره

تو همان ابرِ بلندی، بارور از حسِّ خوبی
بر کویر تشنه ی دل، خوش ببار ابر بهاره!

حرف‌هایت همچو باران، می‌نشاند تشنگی را
بارشِ آن علمِ نادر، کرده آباد آن مزارع

راه را بر من نمودی، همچو خورشیدِ درخشان
عقل و عشق و صبر و ایمان، بر وجودِ تو ستاره

خیل عشاقّ ات روان و در هوای ت من دوانم
می‌دوم چون آهوی چَست، در پی تو ماه‌ پاره

هان تو از آیات حقّی، رهنما ای نورِ دیده
کاش با تو من بمانم، هم قدم، هم پا، هماره

سراینده: همسفر الهه