خداوند کمال رحمت است و بی انتها

جلسه اول، از دوره هفتم سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره۶۰، ویژه مسافران در نمایندگی شهباز، با استادی مسافر راهنمای تازه واردین محمد، نگهبانی مسافر علی و دبیری مسافر مجتبی، با دستور جلسه؛ ( ظرفیت و مسئولیت ،قبله گم کردن) در روز سه‌شنبه، تاریخ ۲۸ فروردین ماه ۱۴۰۳ راس ساعت ۱۷ آغاز به کار نمود.
خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان، محمد هستم یک مسافر.
خدا را شکر می‌کنم که امروز، فرصتی به من داده شد زیر سقف کنگره باشم درخدمت شما دوستان.از نگهبان و دبیر تشکر می‌کنم که اجازه دادند در این جایگاه، باشم و  خدمت کنم. دستور جلسه این هفته از چند بخش تشکیل شده است. یکی ظرفیت دوم مسولیت سوم قبله گم کردن است.
ظرفیت در واقع به معنای گنجایش ،حجم یا اندازه و بزرگی هر چیزی هست که به آن ظرفیت می گویند. یکسری از ماشین ها روی کارتش ظرفیتش را زده  ۱۰ تن اگر بیش از ظرفیتش به آن بار بزنیم به لاستیک ها و شاسی و حتی موتور ماشین فشار می‌آید و باعث می‌شود از جاده منحرف بشود و به ماشین های دیگر صدمه وارد کند. این در مورد همه چیز صادق است.
آقای مهندس می فرماید: خداوند، تمام هستی را بر اساس ظرفیت تقسیم بندی کرده است. یعنی این که در مورد همه چیز صدق می کند؛ حیوانات، جانوران، گیاهان. الان یکسری از حیوانات هستند که جثه بزرگی دارند ولی توان و اندازه آن را ندارند که  بتوانند زمستان را تحمل کنند و از آستانه تحملشان خارج است و مجبورند به منطقه گرمسیر کوچ کنند. و این در مورد حیوانات صدق می‌کند. اما گنجشک با اندازه کوچکش همچنان توان و ظرفیتی را خداوند بهش داده است که بتواند سرمای منطقه را تحمل کند و لازم نباشد کوچ کند.در مورد گیاهان هم این اتفاق افتاده است که قادر نیستند کوچ کنند یا جابجا بشوند ولی چون آستانه تحملشان آنقدر نیست که بتوانند سرمای شدید را تحمل کنند به خواب می‌روند.پس هرچیزی یک ظرفیت و تحملی دارد.
در مورد انسان هم همینطور است. خداوند، کمال رحمت است و عدالت بی انتها و حد و حدودی و مرزی ندارد و انسان هم جزئی از خداوند است پس من هم می توانم بی انتها و بزرگ باشم فقط سهم من از این رحمت خداوند چی هست؟ این هست که به اندازه ظرفیتم بتوانم برداشت کنم یعنی این که هرکس به اندازه توانش به اندازه کمالش و به اندازه ظرفش می تواند از رحمت خداوند برداشت کند.
در مورد مسولیت در واقع تعهدی است که انسان به خودش یا به دیگران در مورد کاری می دهد. انسان چون قدرت انتخاب دارد می تواند یک مسئولیتی را قبول کند یا نکند. اگر مسئولیت را قبول کرد باید به نحو احسن انجامش دهد و در قبال آن  مسئولیتی که برعهده گرفته، باید پاسخگو باشد. یعنی یک مسئولیتی را قبول می کنی باید بهترینش را انجام بدهید. 

آدم‌هایی که مسئولیت پذیرند و مسئولیت گریز نیستند خیلی نق نمی‌زنند، خیلی تو حاشیه نمی روند، خیلی به اتفاقات اطرافشان اهمیت نمی دهند. چون فایده ای ندارد چون کارشان را دوست دارند و کارشان را  به نحو احسن انجام می دهند و حالشان خوب هست و اجازه نمی دهند احساسات منفی وارد کارشان و زندگی‌شان بشود.و همین هم باعث می‌شود که همیشه موفق تر باشد ودیگران بیشتر دوستش داشته باشند،وهمین باعث می‌شود جایگاه های بیشتری را تجربه و کسب کند. چون خیلی وارد حاشیه نمی شوند ومسئولیتی که دارد به نحو احسن انجام می دهد.
ولی انسان هایی که مسئولیت گریزند اغلب توی حاشیه اند و یکسره نق می زنند. آدم هایی که مسئولیت پذیرند این طوری نیست، یک نفر که وارد کنگره می شود به عنوان مسافر،  متعهد می‌ شود سفرش را شروع کند و یک مسافر، باید درست سفر کند. یک نامه زردی به شما می دهند که دارو بگیرید خیلی ها پشت این نامه هستند، خیلی ها  زحمت می‌کشند که ما راحت برویم کلینیک داروی مان را بگیریم و ما در مقابل این آدم ها مسئولیم. ما در مقابل خودمان مسئولیم ما تعهد داریم بیاییم اینجا و درست سفر کنیم همه امکانات را در اختیار ما گذاشتند ما باید درست سفر کنیم. هیچ کس نیست که مسئولیتی نداشته باشه لااقل توی خانواده خودمان مسئولیم، به عنوان پدر خانواده به عنوان فرزند خانواده به عنوان برادر خانواده همه مسئولیم.

مسئله بعدی قبله یا قبله گم کردن، قبله می شود هدف، مسیر، همه هستی یک هدفی روی مسیری دارد. خداوند هیچ چیزی را بیهوده نیافریده است. من محمد را بیخودی نیافریده، حتما هدفی پشتش هست و من هدفم این هست که به کمال برسم یعنی انسان باید به کمال برسد. گاهی  وقت ها راهش این هست که آموزش بگیرم و یاد بگیرم و در مسیر مردم خدمت کنم حالا ممکن است مسیر را گم کنم به دلیل این که  ظرفیت را ندارم یک مسئولیتی را به  من می دهند من ظرفیتش را ندارم باید تلاش کنم و خودم را به آن ظرف  برسانم خودم را بزرگ کنم  مهم خواسته انسان است تلاش کنیم و بخواهیم ظرفمان رابزرگ کنیم اگر بخواهیم حتما شدنی هست اگر بخواهیم ظرفمان رابزرگ کنیم باید قدرشناس باشیم باید قدر نعمت هایی که خداوند به ما داده

یا حتی نداده را بدانیم . یک شخصی که می‌آید توی کنگره باید از کارهای کوچک شروع کند از صندلی چیدن شروع کند تا یواش یواش همه مراحل را طی کند. اگر یک دفعه از در بیاد تو به عنوان راهنما بنشیند نمی تواند کارش را انجام بدهد به خودش و دیگران آسیب  می‌زند.
از این که به صحبت های من توجه‌ نمودید متشکرم.
تایپ:عباس لژیون دوم

ویراستار:مسافر علیرضا

تنظیم:مسافر رحمن