برای تحویل گرفتن مسئولیت های مختلف نیازمند ظرفیت هستیم.

سومین جلسه از دور سی و پنجم کارگاه‌های آموزشی ویژه مسافران کنگره 60، نمایندگی ایمان با استادی راهنمای محترم مسافر محمد، نگهبانی مسافر مهدی و دبیری مسافر محمد با دستور جلسه "  ظرفیت و مسئولیت (قبله گم کردن، نق زدن، حاشیه)"  در روز دوشنبه 27 فروردین ماه 1403 راس ساعت 17 آغاز به کار نمود.
خلاصه سخنان استاد:
خدا را شکر می‌کنم که در این جایگاه قرار گرفتم تا بتوانم خدمت کنم و آموزش بگیرم.
دو ظرف را در نظر بگیرید؛ یک ظرف کوچک و یک ظرف بزرگ! اگر زیر باران قرار بگیرید و این دو ظرف در دستان شما باشد، در ظرف بزرگ تر باران بیشتری جا می گیرد یا به عبارتی دیگر اگر شانس در خانه ی شما را بزند و از آسمان سکه ببارد ظرف بزرگ سکه ی بیشتری را در خود جا می دهد.

مسئولیت از سوال منشعب می شود و وقتی من مسئولیتی را قبول می کنم انگار هم به مافوق و هم زیردستم اجازه می دهم تا از من سوال شود. حال پیام این دستور جلسه چیست؟ منظور از ظرفیت، شهر وجودی انسان است. در صورتی ظرفیت شهر وجودی تغییر می کند که خود انسان برای آن تلاش کند. این تغییر هم نیازمند تلاش و هم زمان است.
اگر تلاش بیشتری بکنم دریافت بیشتری خواهم داشت. دریافت شهر وجودی چه چیزی می تواند باشد؟ آگاهی، دانایی، آرامش و صلح. وقتی می توانم بهترین تصمیم ها را بگیرم که در صلح و آرامش باشم. حضور در کنگره نشان دهنده ی همین تلاش است. ما در کنگره تلاش می کنیم با کسب جهان بینی نقطه ی تحمل مان را در برابر ناملایمات بالا ببریم.
زمانی من می توانم مسئولیت پذیر باشم که ظرفیتم بالا باشد. من اگر ظرفیت داشتن شال راهنمایی را نداشته باشم هم برای مجموعه کنگره 60 عواقب بسیار بدی دارد هم برای اعضایی که در آن لژیون حضور دارند و هم برای خودم. بزرگ ترین آسیبش این است که مجموعه ی کنگره 60 را زیر سوال می برد. آسیب بعدی به رهجویان کنگره وارد می شود.
لازمه ی این که بتوانیم ظرفیت هایمان را بالا ببریم این است که در ابتدا هوشیار باشیم؛ حس هایمان بیدار باشد و بتوانیم تصمیم درست را خودمان بگیریم. شخصی که در یک اداره کارمند است اگر به یک باره وزیر کشور شود به طور قطع خراب کاری به وجود می آورد. خلاصه این که برای تحویل گرفتن مسئولیت های مختلف نیازمند ظرفیت هستیم. این ظرفیت را باید طی سال ها به دست بیاوریم تا بتوانیم از آن بهره مند شویم.
همه می گویند ما می خواهیم خدمت کنیم ولی وقتی در راس کار قرار می گیرند و ظرفیت آن مسئولیت را ندارند به اصلاح قبله ی خود را گم می کنند. در این جا منظور از قبله هدف است. برای این که هدف را گم نکنیم باید تلاش کنیم. انسان به هر چیزی که می خواهد به طور قطع می رسد؛ چه در زمینه ی مادی چه معنوی

غر زدن و نق زدن هم به نداشتن ظرفیت بر می گردد. وقتی ظرفیت نداشته باشم و کاری را به من محول کنند قطعا در آن زمینه مشکلاتی به وجود می آید، چون توانایی انجام آن کار را ندارم در اثر فشار کار شروع می کنم به غر زدن! غر زدن و نق زدن هم حد و اندازه دارد وقتی بیشتر از یک حدی شود تخریب دارد.
یک رهجو وظایف مشخصی دارد مثل درست و به موقع مصرف کردن دارو، سی دی نوشتن و حضور به موقع در جلسات، وقتی در فشار قرار بگیرد و ظرفیت این کارها را نداشته باشد کم می آورد و در لژیون شروع می کند به غر زدن! هم خودش از مرحله پرت می شود هم ممکن است برادرلژیونی هایش را منحرف کند.
گردآوری، تنظیم و ارسال:  مسافر مصطفی