در کنگره ۶۰ چگونه قدردانی می‌کنیم؟

بسم الله الرحمن الرحیم

دستور جلسه هفته : در کنگره ۶۰ چگونه قدردانی می‌کنیم؟

همان‌گونه که می‌دانیم، کنگره ۶۰ برای هفته‌های سال تحصیلی، دستور جلسات آموزشی گوناگونی برای کارگاه‌ها و کلاس‌های خود در نظر گرفته است. هر یک از این موضوعات در سطحی از اهمیت هستند که لازم است به مدت یک هفته در کارگاه‌های آموزشی خصوصی و عمومی، در کلیه نمایندگی‌ها در مورد آن گفت‌وشنود و تبادل‌نظر، صورت گیرد. تمام این دستور جلسات، دارای بار آموزشی خاص خود بوده و مسافران و همسفران کنگره لازم است تا در مورد آن به آگاهی و شناخت لازم برسند و آن را به‌صورت کاربردی، در جهت درمان اعتیاد و رسیدن به تعادل، به اجرا گذارند .

شکرگزاری و قدردانی یکی از همین موضوعات است و شاید یکی از مهم‌ترین‌ها. در فرهنگ ما و دیگر فرهنگ‌های ملل، شکرگزاری و قدردانی دارای اهمیت بوده و در بسیاری از فرهنگ‌ها، دارای مراسم و آیین مخصوص به خود نیز می‌باشد .اولین برداشت از مفهوم شکرگزاری، تشکر، سپاس و قدردانی است. اما این سؤال مطرح می‌شود که تشکر و سپاس از چه کسی؟ شاید اولین جواب به این سؤال، خداوند باشد . خداوندی که نعمت‌هایی بیشمار به ما داده است. خداوندی که نعمتش را بر ما تمام کرده است. ما را از نیستی و عدم ، به هستی و بودن آورده است. شاید مفهوم آن را ندانیم؛ اما در کتاب حال خوش (به قلم مهندس حسین دژاکام ) آمده است که بودن، بزرگ‌ترین نعمت خداوند است .
قدرت مطلق، جسم، فیزیک و اندام بسیار پیشرفته‌ای را به ما داده است. ما تنها موجودی هستیم که به‌راحتی روی دوپا راه می‌رویم و بیشترین تعادل فیزیکی را روی دو پاداریم. روی دوپا، بسیاری از حرکات آکروباتیک را انجام می‌دهیم که سایر موجودات نمی‌توانند. ما تنها موجودی هستیم که می‌توانیم در یک‌زمان، چند کار را باهم انجام دهیم، راه برویم، موزیک گوش کنیم، صحبت کنیم، چیزی میل کنیم و خیلی کارهای دیگر که سایر موجودات نمی‌توانند. تنها موجودی هستیم که قادریم در تمام شرایط آب و هوایی زمین زندگی کنیم، از سرمای کشنده قطب و روز و شب‌هایی که ماه‌ها طول می‌کشد تا مناطق حاره و استوایی و جنگل‌های انبوه با گرمای شدید. از حضور در اعماق اقیانوس‌ها گرفته، تا زندگی در ایستگاه‌های فضایی .ما تنها موجودی هستیم که می‌توانیم از تمام خوراک‌ها، گیاهی و غیر گیاهی استفاده کنیم و شاید موجودی، چنین تنوع غذایی نداشته باشد .

انسان، زیباترین و پیشرفته‌ترین فیزیک و اندام را در بین جانداران دارد. زیباترین پوست، زیباترین اندام، زیباترین چشم، زیباترین صورت و بسیاری زیبایی‌های منحصربه‌فرد دیگر. از همه این‌ها گذشته، انسان قدرتی مافوق تمام موجودات دارد و آن، قدرت و ویژگی خاصی است به نام روح؛ که فقط به انسان داده‌شده است. ما دارای قدرت اختیار هستیم که موجودات دیگر ندارند، ما صاحب تفکر، اندیشه، و حس قوی هستیم. ما می‌توانیم مسیر زندگی خود را هر طور که می‌خواهیم تغییر دهیم، در حالیکه موجودات دیگر در یک برنامه از پیش تعیین‌شده، زندگی می‌کنند و نمی‌توانند آن را تغییر دهند. این‌ها خلاصه‌ای از نعمت‌ها و امکاناتی که قدرت مطلق در اختیار ما قرار داده است .

شاید معدودی از انسان‌ها قدر این داشته‌ها را می‌دانند و بسیارند انسان‌هایی که با تفکر و جهان‌بینی نادرست، نه‌تنها قدر این نعمت‌ها را نمی‌دانند و سپاسی بابت آن به‌جای نمی‌آورند، بلکه با سرعت تمام در جهت تخریب و نابودی آن حرکت می‌کنند و بر اساس یک جمله و دیدگاه فوق‌العاده مخرب  می‌گویند که جسم را نباید سالم به گور برود. خدا می‌داند که این جمله و این دیدگاه چقدر شیطانی است. قدرت مطلق، در طراحی و خلق ما، انرژی و دقت فوق‌العاده‌ای را به‌کاربرده است و به تعبیری، سنگ تمام گذاشته است؛ حال، بقیه تزئینات آن با ماست. ما باید به جسم و داشته‌های خود اهمیت بدهیم و به آن‌ها احترام بگذاریم و در بهترین و زیباترین و سالم‌ترین حالت ممکن نگهداری کنیم. زیرا این‌ها امانت خداوند است نزد ما.

اگر انسان با تمام این زیبایی‌ها، در صراط مستقیم نباشد و به‌طرف ضد ارزش‌ها حرکت کند، تمام این زیبایی‌ها به زشتی تبدیل‌شده و می‌شود زشت‌ترین مخلوق خداوند. رمز زیبایی برای انسان، بودن در صراط مستقیم و حرکت به سمت ارزش‌ها و دوری از ضد ارزش‌هاست .زمانی که کسی چیزی به ما بدهد و ببیند که ما برای آن اهمیتی قائل نیستیم و یا خودمان هدیه و یا چیزی به کسی بدهیم و ببینیم که برای آن ارزشی قائل نیست، چقدر ناراحت می‌شویم و این برایمان نوعی بی‌احترامی محسوب می‌شود و سعی می‌کنیم دیگر تکرار نکنیم و به آن فرد، هدیه و یا هر چیز دیگری ندهیم. ناسپاسی و ناشکری، سم مهلکی است که زندگی ما را نابود و تباه می‌کند. خدا نکند انسانی ناسپاس و ناشکر باشد چراکه سیستم روزگار و کائنات داشته‌های او که برای آن‌ها ارزشی قائل نیست را یک‌به‌یک از او می‌گیرد تا زمانی که یاد بگیرد که سپاسگزار داشته‌های خود باشد. برای قدرت مطلق بسیار مهم است که ما چگونه با داده‌های او برخورد می‌کنیم اگر سپاسگزار داشته‌های خود باشیم خداوند به آن‌ها برکت می‌دهد و بیشتر می‌شود، اما اگر ناسپاس باشیم آن‌ها را از ما پس می‌گیرد.
ما باید خوش‌تیپ، خوش‌لباس، زیبا، ورزشکار و سالم و خوشحال باشیم، اما نه برای تفاخر، نه برای فخرفروشی به دیگر انسان‌ها، بلکه برای ادای احترام و قدردانی و سپاسگزاری از کسی که آن‌ها را به ما داده است. همه انسان‌ها این مشخصات را دوست دارند، خداوند نیز دوست دارد. به قول آقای مهندس هر چیز که خداوند دوست دارد ما انسان‌ها هم دوست داریم و هر چه که ما انسان‌ها دوست داریم، خداوند هم دوست دارد. هر چه که ما دوست نداریم، خداوند هم دوست ندارد. ما زیبایی را دوست داریم، راستی و درستی را دوست داریم، تمکن مالی را دوست داریم، احترام به دیگران را دوست داریم؛ خداوند هم همه این‌ها را دوست دارد. ما زشتی، دروغ، ناراستی، فقر و بدبختی را دوست نداریم، خداوند هم این‌ها را دوست ندارد . بنابراین، شکرگزاری و سپاس از خالق، موضوعی نیست که بتوان به‌سادگی از آن عبور کرد .

اگر زمامی مصرف‌کننده مواد مخدر بودیم و آرزوی درمان و رهایی داشتیم و یا مسافری داشتیم که آرزویمان رهایی و درمان او بود، حال که به رهایی و درمان رسیده‌ایم، آیا شکرگزار خداوند هستیم؟ آیا به‌راستی، شکرگزاری و سپاس، فقط از خداوند است؟ آیا می‌توانیم بگوییم که ما فقط از خداوند با یک کلمه الهی شکر سپاسگزاری می‌کنیم و دیگر تمام شد؟ باید بگوییم که شکرگزاری، سپاس و قدردانی برای مراتب پایین‌تر از خداوند نیز وجود دارد .اصولاً هر کاری که خداوند بخواهد برای ما انجام دهد، از طریق انسان‌ها انجام می‌دهد. انسان‌های بی‌شماری هستند که مربی، معلم، استاد، راهنما، یا ولی ما هستند، آیا نباید از آن‌ها تشکر و قدردانی کرد؟

بزرگی می‌گوید: اگر تشکر و شکرگزاری از مخلوق خداوند را بلد نباشیم و به‌جای نیاوریم، مفهومش این است که شکرگزاری از خداوند را نیز بلد نیستیم.

به قول بزرگی دیگر: اگر حق را در خلق درنیابی، بیابی خانه اما، درنیابی.

یکی از آموزش‌های مهم کنگره ۶۰ در مبحث شکرگزاری این است که ما تشکر و شکرگزاری از انسان‌ها را بیاموزیم، به‌جای آوریم و عمل کنیم . اگر این موضوع را یاد بگیریم و عمل کنیم، آن موقع است که اگر بگوییم الهی شکر، این الهی شکر، یک شکر واقعی و ارزشمند است که پیش‌نیازهای آن رعایت و گذرانده شده است. در غیر این صورت، یک کلمه خدا را شکر خشک‌وخالی است که ارزشی ندارد .

ان الانسان لربی لکنود
ان الانسان لربی لکفور

انسان موجودی است که به رب خود ناسپاس است. انسان موجودی است که رب خود را فراموش می‌کند. انسان موجودی است که رب خود را پنهان می‌کند. خداوند رب‌العالمین است. ما رب و مربی را در سطوح پایین‌تر نیز می‌توانیم مشاهده کنیم .بسیارند انسان‌هایی که مربیان و آموزش‌دهندگان خود را فراموش می‌کنند و حتی پنهان می‌کنند. اگر با آموزش مربی به‌جایی می‌رسد، می‌گوید خودم رسیدم و از مربی خود که به او آموزش داده است چیزی نمی‌گوید.

الا الذین آمنو و عملو الصالحات و تواصو بالحق و تواصو بالصبر و تواصو باالمرحمه

به‌جز عده قلیلی که ایمان آورده‌اند و عمل صالح انجام می‌دهند، اعمالشان به صلح و دوستی منتهی می‌شود. دیگران را به صبر توصیه می‌کنند. دیگران را به‌راستی، درستی و محبت توصیه می‌کنند .

ما به‌عنوان یک انسان، آیا از والدین خود که مربی ما بوده‌اند، تشکر، قدردانی و سپاسگزاری می‌کنیم؟
آیا از معلمان خود سپاسگزاری می‌کنیم؟
آیا از کمک راهنما یا راهنمای خود قدردانی می‌کنیم؟
آیا از مرزبانان نمایندگی که بسیار زحمت می‌کشند تا ما در آرامش و امنیت کامل سفر کنیم و به رهایی برسیم و اگر یک روز، چایی که به ما می‌دهند رنگش و یا طعمش خوب نباشد ناراحت می‌شویم، آیا از آن‌ها قدردانی می‌کنیم ؟ آیا از دیده‌بانان کنگره که در شاخه‌های مختلف خدمت می‌کنند تا کنگره ۶۰ بدون کوچک‌ترین توقفی به کار خود ادامه دهد، قدردانی می‌کنیم؟ آیا از نگهبان کنگره، کسی که بنیان کنگره ۶۰ است و کنگره ۶۰ را از صفرتا صد پایه‌گذاری کرده است و هر آنچه از طریق کنگره ۶۰ به دست آورده‌ایم، به‌واسطه اوست، قدردانی می‌کنیم؟

این‌ها سؤالاتی است که اگر جوابمان به آن‌ها مثبت است، بدانیم که الفبای قدردانی را آموخته‌ایم و شکرگزاری‌مان از قدرت مطلق انشا الله مقبول می‌افتد .
به قول نگهبان کنگره ۶۰، در مقابل خدمتی که دیگران به ما می‌کنند، نگوییم زبانمان قاصر است، من نمی‌دانم چگونه تشکر کنم، زبانم الکن است. آری زبانمان الکن است، زبانمان قاصر است، اما خیلی کارهای دیگر هست که می‌توانیم انجام دهیم. می‌توانیم طبق رسم کنگره ۶۰ از انسان‌هایی که به ما خدمت کرده‌اند تشکر و قدردانی کنیم . در مقابل کنگره ۶۰ که ما را به‌صورت رایگان به درمان و رهایی رسانده است، نگوییم که به چه زبانی تشکر کنم، می‌توانیم با زبان کمک به کنگره، قدردانی کنیم. آیا کنگره ۶۰ برای گذران امور خود به مالیه نیاز ندارد؟ پس اگر بخواهیم قدردانی کنیم راه باز است. این گوی و این میدان . امیدواریم خداوند به همه ما توفیق دهد که بتوانیم تشکر و قدردانی از بندگان خدا و مخصوصاً خدمتگزاران کنگره ۶۰ را بیاموزیم و عمل کنیم .

در زندگی، لحظات و رویدادهایی وجود دارد که در زیبایی آن هیچ شک و تردیدی نیست. یکی از این زیباترین‌ها، لحظه‌ای است که در حال قدردانی و تشکر هستیم. از خداوند و از مخلوق خداوند .به‌راستی‌که خداوند چقدر لذت می‌برد از این لحظات، همان‌گونه که ما لذت می‌بریم و خداوند به ما اعضای کنگره ۶۰ چه نعمتی ارزانی داشته است، نمی‌دانم، آیا تابه‌حال فکر کرده‌اید که آیا انسانی پیدا می‌شود که به‌اندازه ما دست بزند، به‌اندازه ما تبریک بگوید و به او تبریک بگویند، به‌اندازه ما در جشن تولد و رهایی شرکت کند، به‌اندازه ما کادو بگیرد و کادو بدهد؟ این‌ها رنگ و روی بهشتی دارند، همان‌طور که خداوند در کلام‌الله شریف می‌فرماید که در بهشت سخن لغو و بیهوده نمی‌شنوید. آنجا چیزی که می‌شنوید سلاماً سلاما است .
انسانی که در صراط مستقیم است، انسانی که پیرو قوانین الهی است، انسانی که می‌تواند از تاریکی و ظلمات اعتیاد عبور کند و به بهشت سلامتی، زندگی و روشنایی برسد، شایسته چنین شرایطی است .همه ما می‌دانیم که تشکر و قدردانی در کنگره ۶۰ با دادن پاکت انجام می‌شود و این رسم بسیار خوبی است که تدبیر آن از ‏بنیان کنگره ۶۰ می‌باشد و درواقع احیای یکی از رسوم قدیمی ما ایرانیان است. در کنگره ۶۰ ما در مناسبت‌های خاص مثل ‏هفته راهنما، هفته ایجنت، اسیستانت و مرزبان، هفته همسفر و هفته دیده‌بان، از این عزیزان در که  کنگره ۶۰ به اشکال ‏مختلف خدمت می‌کنند تا من و شما و همه سفر اولی‌ها و تازه واردین به‌راحتی در کنگره ۶۰ پذیرش شوند و به درمان و ‏رهایی برسند، با اهدای پاکت قدردانی می‌کنیم.‏

خداوندا
دریا و آسمان و دشت، پوشیده از رقصنده‌های آسمانیست،
و روح ناآرام ما خواستار رهایی، نه از خلاصی، بلکه دیدار معشوق است.

خداوندا
تنها تو را می‌ستاییم و تنها تو را ستایش می‌کنیم،
برای انجام این عمل عظیم،
شکر، شکر، شکر

با احترام، مسافر علی خدامی