از قدیم گفته اند:همیشه کلاه خود را قاضی کنیم.

ما باید قاضی خود باشیم گاهی اوقات انسان خودش قاضی خودش می‌شود و حکم را به نفع خودش صادر می‌کند. اصولاً یکی از ویژگی‌های انسان این است که در هر مسئله‌ای که پیش می‌آید همیشه حق به جانب خودش می‌دهد، مگر آن‌هایی که ایمان آورده‌اند و به دانایی رسیده باشند و به نفس مطمئنه رسیده باشند که همیشه دیگران را به صبر و محبت توصیه می‌کنند. اگر ما این نکات را بررسی کنیم متوجه می‌شویم که اشکال کارمان کجاست و آن را برطرف می‌کنیم. از قدیم گفته‌اند:که همیشه کلاه‌خود را قاضی کنیم. این مثال زیبایی است و در اینجا یک مثلث تشکیل می‌شود که یک ضلع آن قاضی، که خود ما هستیم و ضلع دیگر آن مشکلات ما هست و قاعده آن حکم است. حکم بدهیم که چگونه مشکلات راحل کنیم؟ طبق همان حکم عمل کنیم و تا زمانی که درست قضاوت نکنیم نمی‌توانیم به نتیجه برسیم باید در قضاوت کردن به‌گونه‌ای عمل کنیم که معرفت و عمل سالم و عدالت را اجرا کنیم نه اینکه همه‌چیز را به نفع خودمان تمام کنیم. آن‌هایی که در پیشگاه خداوند همیشه ناله می‌کنند و از زمین و زمان شکایت دارند رد می‌شوند چون خودشان حکم خودشان را بد صادر می‌کنند و روزبه‌روز هم حالشان بد و بدتر می‌شود، ولی آن‌هایی که در مشکلات و سختی‌های زندگی صبر همراه با سعی و تلاش دارند قبول می‌شوند. آن‌هایی که شکرگزار هستند در پیشگاه خداوند شاگرداول هستند اصولاً کسی که شکرگزار باشد همیشه برنده است. شکر یعنی تشکر کردن، تشکر از زحمات و خدماتی که دیگران برای ما انجام می‌دهند و سپاس‌گزارند و محبت دیگران را می‌فهمند. بعضی‌ها خودشان را به مریضی می‌زنند تا توجه دیگران را جلب کنند و دائم در حال ناله کردن هستند این‌ها در کلاس درس خداوند رد می‌شوند. رهجویی که از راهنمای خودش تشکر و قدردانی می‌کند راهنما او را دوست دارد ولی اگر به‌جای قدردانی طلبکارانه برخورد کند در کار درمانش موفق نخواهد شد. انسان موجودی است که نیاز به محبت و دوست داشتن دارد و این دوست داشتن حس و حال خوبی به انسان می‌دهد. این نیاز حتی در حیوانات هم وجود دارد؛ بنابراین یکی از پایه‌های دوست داشتن تشکر و قدردانی است. موضوع دیگر خروج از تاریکی‌هاست که بستگی دارد که چقدر در اعماق تاریکی فرورفته باشیم. وقتی در چاهی می‌افتیم و می‌خواهیم از آن خارج شویم باید ببینیم چقدر در چاه فرورفته‌ایم و خروج از تاریکی یعنی خروج از ظلمت، از مشکلات، از درد و رنج‌ها و تخریب ما برابر با جهل و نادانی ما هست. مثل همین مصرف‌کننده مواد که از روی جهل و ناآگاهی درگیر مواد شده‌اند؛ یعنی هر چه شخص نادان‌تر باشد شخص بیشتر گرفتار می‌شوند و یک انسان مصرف‌کننده برای اینکه از دست مواد راحت بشود باید بیاید کنگره و مدت ده تا یازده ماه سفر کند و خدمت کند تا تزکیه و پالایش شود و دانایی خود را بالا ببرد تا بتواند از ظلمت و تاریکی خارج شود. باید در این راه صبور باشیم و با مشکلات بجنگیم و تفکر کنیم و دچار وحشت و نگرانی نشویم تا بتوانیم از آن‌ها خارج شویم. درست است خداوند توبه را قبول می‌کند ولی باید جبران خسارت کنیم. خداوند مشکلات ما را حل نمی‌کند و این خود ما هستیم که باید در رفع مشکلاتمان تلاش کنیم و گره‌ها را بازکنیم در این صورت است که خداوند به ما یاری و کمک می‌کند و این میسر نمی‌شود مگر با علم و دانش و معرفت و آگاهی
به امید خروج از تاریکی‌ها و دیدن دنیایی روشن و زیبا.

کمک راهنمای تازه واردین همسفر مریم

ویراستاری: کمک راهنما همسفر راضیه
ثبت و ارسال: همسفر فائزه لژیون چهارم