روند روبه‌پیشرفت دنیای امروز باعث به وجود آمدن و پیشرفت خیلی سریع تکنولوژی در جهان شده به‌طوری‌که طبق آماری که گرفته‌شده روزانه 1500 اختراع به ثبت می‌رسد و طبق این آمار انسان‌ها مجبورند که خود را با روند رو به رشد تکنولوژی وفق دهند.تلویزیون،رادیو،موبایل،اینترنت ازجمله اختراعات است به‌طوری‌که خیلی زود در خانۀ تک‌تک خانواده‌ها جای خود را باز کرد و این موضوع هم جنبۀ مثبت دارد و هم جنبۀ منفی.در مورد جنبه مثبت و استفاده درست از این رسانه‌ها وسایل هیچ بحثی نیست زیرا باعث پیشرفت ما و در ادامه، جامعۀ اطراف ما می‌شود ولی موضوع ما استفادۀ غیرمعمول و غیرمتعارف از برخی چیزهاست.
اینترنت باعث به وجود آمدن دهکدۀ جهانی شد و افراد بسیار زیادی را از سرتاسر دنیا به هم ارتباط داد و باعث پیشرفت علم در جهان شد زیرا رابطه متفکران خیلی نزدیک‌تر شد و این بسیار تأثیرگذار بود ولی درعین‌حال باعث به وجود آمدن نوعی اعتیاد در بین افراد جوامع مختلف به‌خصوص نوجوانان و جوانان شد به نام اعتیاد به شبکه‌های اجتماعی ، که انواع و اقسام مشکلات روحی و روانی را در پی داشت. یکی از این اعتیادها که جدیداً به وجود آمده و متأسفانه در هرجایی که چشم می‌اندازی از اتوبوس گرفته تا مترو رستوران و حتی کلاس‌های درس در مدرسۀ راهنمایی و دبیرستان و دانشگاه‌ها به چشم می‌خورد پدیده‌ای است به نام وایبر که یکی از برنامه‌هایی است که روی موبایل به کار گرفته می‌شود.
برای این قضیه نتوانستم نامی بهتر از بیماری " وایبریسم " بیابم.
جای سؤال اینجاست که برای چی ؟
چرا باید سرم به‌طور مدام روی موبایلم باشد و فیلم‌هایی را که توسط کاربران مختلف بیکارتر از خودم فرستاده‌شده را ببینم و یا مطالب نه‌چندان جالب و جوک‌های مختلف را بخوانم. به نظر من در خیلی از افراد فقط جنبۀ رفع نیاز را دارد یعنی افراد از جستجو در این برنامه‌ها به دنبال چیزی می‌گردند که به اعتقاد این‌جانب بیشتر جنبۀ وقت‌گذرانی دارد ولی نه در موقع کار، نه در ارتباط با دیگران و نه به خاطر ارتباطی که سرچشمۀ آن از وایبر و این کوته فکرانه و کم خردانه است . وقت‌گذرانی بدونه گرفتن نتیجه‌ای که باعث کامل‌تر شدن ما شود، کاری بس عبث و بیهوده است .
درست است که همۀ انسان‌ها احتیاج به تفریح دارند اما تفریح سالم، وقت‌گذرانی سالم،ارتباطات سالم با افراد سالم، نه با افرادی که نه آنها را درست‌وحسابی می‌شناسیم و نه از نیت آنها خبرداریم باید بدانیم که ما راه درست زندگی کردن را در پیش‌گرفته‌ایم و نباید عمرمان را به بیهودگی بگذرانیم و باید بازی‌هایمان در آگاهی کامل باشد و بدانیم که چه می‌کنیم و زمانی را که در حال هدر دادن آن هستیم بسیار ارزشمند است و می‌تواند در بازسازی نفس ما نقش بسیار مهمی را ایفا کند.
فقط باید به یاد داشته باشیم که از عمرمان نهایت استفاده را ببریم.
در جوانی پاک بودن شیوۀ پیغمبری است ورنه هر گبری به پیری می‌شود پرهیزگار
به بیان ساده‌تر : اکثریت افرادی که از فعالان حوزۀ وایبر هستند ، در پی برآوردن نیازهای جسمی،جنسی و روانی و یا عاطفی خود از راه مجازی هستند و فکر می‌کنند که از این راه می‌توانند به خواسته‌های خود برسند.
زین ره نرسی به کعبه‌ای اعرابی این ره که تو می‌روی به ترکستان است
ولی تجربه نشان داده که هر رابطه‌ای که از این طریق یعنی به‌صورت مجازی شروع می‌شود در اکثریت مواقع با شکست مواجه می‌شود و تجربۀ تلخی را برای هر دو طرف به همراه می‌آورد و باعث پشیمانی شدید و در خیلی مواقع هم مشکلات روحی و روانی را به بار می‌آورد در اینجاست که با آموزش درست باید متوجه باشیم که مانند افراد خردمند و باشعور قبل از انجام کاری و یا به دام افتادن در تله‌ای، ابتدا به انتهای آن نظری فکورانه بی اندازیم و از عواقب کاری که می‌خواهیم انجام دهیم یا در حال انجام آن هستیم مطلع باشیم تا در آینده بتوانیم سرفراز باشیم و سرافکنده نباشم و هیچ‌وقت نگوییم......
............ای‌کاش!!!!!.......اگر!!!!!!!!
مانند افرادی که در حزب باد هستند نباشیم و با هر بادی که از طرف جامعه می‌وزد بی‌تفکر همراه نشویم و بدانیم که کاری را که همه انجام می‌دهند،الزاماً درست نیست و می‌تواند اشتباه باشد. مانند انواع ترک اعتیاد که در جامعه انجام می‌شود ولی چون همه انجام می‌دهند،دلیلی برای درست بودن آن کار نیست و نمی‌تواند باشد. همه‌چیز در خدمت ما باشد نه اینکه ما در خدمت انواع و اقسام موج‌هایی که در اقیانوس جامعه می‌آید، باشیم.
وایبر،واتس آپ، لاین، اینستاگرام،فیس بوک همگی در جای خود استفاده‌های بسزایی دارند ولی نه به‌صورت 24 ساعته، نه در موقع رفتن به مهمانی، نه در هنگام بودن در کنار خانواده، نه در موقع حاضر شدن در سر کلاس درس.آموزش‌هایی که در کلاس‌های کنگره60 می‌بینیم پس قرار است کجا و در چه موقعی به درد ما بخورد،ما در تفکر کنگره تعادل را یاد می‌گیریم و به اجرا درمی‌آوریم.همۀ وسایل ارتباط‌جمعی در جای خود بسیار مفید و به‌دردبخور هستند مانند کسی که برای کار خود از این ابزار استفاده می‌کند و در پی ارتقاء کار خود می‌باشد و فقط برای به باتلاق ریختن وقت و انرژی خود از این وسایل استفاده نمی‌کند و هدفمند و در جهت مثبت از وسایل و ابزار مناسب در جای مناسب و به‌اندازه مکفی بهره می‌برد و این عین تعادل است .
امیدوارم همۀ ما بتوانیم استفادۀ درست و به‌موقع و به‌اندازه را از تمامی امکانات موجود را بیاموزیم و در پی تکامل خود باشیم نه در پی زوال خود.
منبع کنگره 60 : وبلاگ مسافر مازیار اعرابی
- تعداد بازدید از این مطلب :
2817