کارگاه آموزشی ویلیام وایت درمان اعتیاد به مصرف سیگار با متد DST

دومین جلسه از دوره بیست و یکم جلسات ویلیام وایت (درمان اعتیاد به مصرف سیگار به روش DST) به نگهبانی مسافر سیگار آقا جعفر ، استادی آقا کامران و دبیری آقا مجتبی با دستور جلسه "هفته راهنما" رأس ساعت 8:30 مورخ ۹۷/۱۲/۱۷ در پارک طالقانی شروع به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

ابتدا این هفته را به اولین راهنمای کنگره 60 جناب آقای مهندس و در قسمت هم‌سفران سرکار خانم آنی و سپس  راهنمایان کنگره ۶۰ تبریک می‌گویم.
اگر به جزوات جهان‌بینی آقای امین نگاه کنیم، در مورد این مسئله توضیح داده‌اند که یک انسان چگونه به تکامل می‌رسد. یک مثلثی را طراحی کرده‌اند که این مثلث از سه پارامتر تشکیل‌شده است که آموزش، تجربه و تفکر اضلاع آن است. شاید برای یک سفر اولی این‌طور به نظر بیاید که اولین نکته برای به تکامل رسیدن تفکر است. ولی در جزوه کاملاً توضیح داده‌شده است که ابتدایی‌ترین موضوع، آموزش است. حتی در جزوه پروتکل راهنما و راهنمایی یک مثالی در این رابطه است، که حتی اگر انسانی بخواهد مصرف‌کننده مواد مخدر شود باید قبلش آموزش ببیند. پس آموزش کلیدی‌ترین نکته در این مثلث است.
آموزش‌های ما بعد از ورود به کنگره از لحظه‌ای شروع می‌شود که راهنما انتخاب می‌کنیم و راهنما شروع می‌کند به نشان دادن راه، کار راهنما این است که یک‌راه و مسیری را نشان دهد، جناب مهندس نیز در یک پیامی نیز به این نکته اشاره‌کرده‌اند که وقتی درختی می‌کاریم، رشد کردنش به عهده خود درخت است. طی کردن مسیر به عهده ره‌جو است و انجام دادن و ندادن اعمال برای رسیدن به هدف با خود شخص است. راهنما راه را برای من ره‌جو نمایان می‌کند، این منم که باید تلاش کنم تا مثل آن درخت رشد کنم.
این هفته، هفته‌ای است که من یاد بگیرم چگونه از راهنمای خودم تشکر کنم. این تقدیر و تشکرها در کنگره یک بابی را بازکرده است که در هیچ کجایی در کشورمان دیده نشده که به این موضوع پرداخته شود. این هفته یکی از آن ۴ هفته‌ای است که باید تقدیر و تشکر کنیم و همان‌طور که می‌دانید این هفته متعلق راهنمایان است. اعتقاد من این است که مسئله تقدیر و تشکر یک مسئله ارزش‌گذاری است، اگر قرار باشد از راهنمای خودم تشکر کنم، به‌اندازه شخصیت و احترامی که به ایشان قائل هستم تقدیر می‌کنم. صرفاً فقط پولی که داخل پاکت می‌گذارم نیست، آن‌قدری است که من از آن شخص می‌دانم. من حداقل باید یک‌بار در هفته  گذشته خود را مرور کنم و با خود بگویم اگر راهنمایم نبود من به کجا می‌رسیدم، آیا الآن زنده بودم، یا در چه شرایطی زنده بودم به اعتقاد من اگر شناخت بهتری از این سیستم داشته باشم، می‌فهمم و میدانم که راهنما برایم چه‌کار بزرگی انجام داده است. اگر می‌خواهید حس ناب راهنما و ره‌جو و بدانید که چقدر دوستش داریم باید  سفر اولمان را به یادآوریم و  اینکه چقدر به راهنمایان عشق می‌ورزیدیم. اگر بخواهیم کاری که آقای مهندس برای ما انجام داده را ارزش‌گذاری کنیم، این کار چقدر ارزش دارد.

در ادامه ۱۱ نفر مسافران (مجتبی، فریبرز، ابراهیم، محسن، علی‌اکبر، رضا، میثم، سعید، یوسف، نیما و آقای علی خدامی) در پیرامون دستور جلسه  مشارکت کردند.

مسافر مجتبی:

باید بدانم چگونه از راهنمای خودم تشکر کنم، باید آداب کادو دادن را بدانم، اگر در تقدیر و پاکت دادن به راهنمایم کوتاهی کنم درواقع در حق خودم کوتاهی کردم.
مسافر فریبرز: انسان بودن یعنی سپاسگزار بودن، باید قدردان باشیم در غیر این صورت داشته‌هایمان را از دست خواهیم داد. هر چیزی که داخل پاکت می‌گذارم، همان ارزش من است و درواقع یک آموزشی است برای من که آیا من می‌توانم از مادیات بگذرم.

مسافر مهدی:

جایگاه خداوند در قلب انسان‌ها است، و راه ورود شیطان افکار انسان است، کسی که می‌خواهد راهنما انتخاب کند به او گوش زد می‌شود که با حس و دلت راهنمایت را انتخاب کن، اگر این‌گونه باشد در طول سفر بادل و جان به حرف راهنما گوش و عمل خواهم کرد و در هفته راهنما بادل و جان تقدیر خواهم کرد.

مسافر علی‌اکبر:

انگشت اشاره راهنما، من را به صراط مستقیم و روشنایی هدایت می‌کند. آیا خروج از تاریکی جای شکرگزاری ندارد؟ آیا زمان مصرف، چیزی جز حیات جدید وزندگی بدون مواد مخدر می‌خواستم؟ آیا جایگاهی که دارم و لذتی که از زندگی می‌برم جای شکرگزاری ندارد؟ قطعاً دارد.

دیده بان محترم، مسافر علی خدامی:

اولین تبریک را به جناب آقای مهندس می‌گویم، که اوایل کار کنگره، با هفت هشت نفر شروع کردند و آن موقع نه مرزبانی و نه کمک راهنمایی بود که الآن آن تعداد اندک به شصت هفتاد هزار نفر رسیده است. لژیون ویلیام بسیار مهم است. کسی که بعد از سفر اول هنوز سیگار می‌کشد، کلمه رهایی، برازنده‌اش نیست. لژیون سیگار کامل‌کننده درمان اعتیاد است. چند روز پیش یک تازه‌وارد در یکی از شعب در حال صحبت با من بود و آن‌قدر نفسش بوی زننده سیگار می‌داد بود نمی‌توانستم صحبت‌هایش را گوش کنم.  و با خود گفتم خدایا شکرت از چه چیزی رهاشده‌ایم. این را از کنگره‌داریم و کنگره اجازه داد که راهنما انتخاب کنیم و چه حس و حال عجیبی میان راهنما و ره‌جو است. چگونه می‌توان این حس را سنجید و برایش معیاری تعیین کرد.

پیام آقا کامران_ دستیار دیده بان تحقیقات و ویلیام وایت:

هفته آینده به خاطر درختکاری، جلسه تشکیل نمی‌شود.


سپس تازه‌وارد آقای خسرو خود را معرفی نمودند که امیدواریم سفرشان را با موفقیت به اتمام برسانند.
در ادامه مسافر مظفر (۱ قطعه)، مسافر حسین (۴ قطعه) اعلام سفر کردند که امیدواریم به‌زودی شاهد رهایی‌شان باشیم.

سپس آقایان: فریبرز (رهایی ۳ سال)، کامران (رهایی ۲ سال و ۸ ماه)، افشین (رهایی ۱۱ ماه و ۲۰ روز) و محسن (رهایی ۳ ماه). _ آزادمرد، آقای علی خدامی (رهایی ۵ سال).
مجتبی دبیر جلسه (رهایی ۱۴ روز)، جعفر نگهبان جلسه (رهایی ۲ سال و ۱۰ ماه) و کامران استاد جلسه (رهایی ۵ سال) اعلام سفر نمودند.

و سپس جلسه را با دعای کنگره ۶۰ به اتمام رساندیم.
شکر                شکر                      شکر


تعداد حاضرین: ۴۵ نفر/ مشارکت‌ها: ۱۱ نفر/تازه‌واردین: ۱ نفر/ اعلام سفر: ۱۴ نفر
جمعه، پارک طالقانی، ۱۷ اسفند ۱۳۹۷
گردآوری و آرایه مطلب از مجتبی دبیر جلسه