نداشتن ظرفیت درونی دلیل نرسیدن به آرزوها

راهنمای تازه‌واردین همسفر سکینه:
مهم‌ترین مسئله در هستی این است که خلقت بر مبنای ظرفیت آفریده شده است. هر موجودی اعم از جامدات، گیاهان و حیوانات در خلقت دارای ظرفیت و گنجایش خاص خودشان هستند. مسئولیت و پذیرش مختص انسان است که با کسب آموزش و دانایی می‌تواند ظرفیت خود را بالا ببرد و پذیرش مسئولیت‌های خود را در جهت اهداف خویش انجام دهد و پاسخگو باشد. اگر غیر از این باشد قطعاً تخریب ایجاد می‌کند و قبله خودش را گم و معبود خویش را فراموش می‌کند، این امر ممکن نیست؛ مگر اینکه زمان ذره‌ذره سپری شود تا مرحله لازم برسد. ظرفیت با کار کردن، آموزش، شعور، تجربه، کسب دانایی و تفکر به صورت تدریجی پدید می‌آید و این دو مکمل هم هستند.
شگفتی انسان این است که تمام خصوصیات منفی و مثبت در صور پنهان او به صورت بالقوه نهفته شده است و انسان مجموعه‌ای از این‌هاست. حال این موضوع بستگی به انسان دارد که کدام خصوصیات را براساس اختیار انتخاب کند.
همان‌طور که همه ما می‌دانیم اجزای مثلث دانایی تفکر، تجربه و آموزش است. با ورود به کنگره ما آموزش‌های لازم را می‌گیریم، به آن‌ها فکر می‌کنیم و به مرحله تجربه در می‌آوریم. تجربه کردن موجب افزایش ظرفیت در ما می‌‌شود؛ چون با درک، شناخت و آگاهی ایجاد شده است. خدمت کردن هم یکی از عوامل مهم در افزایش ظرفیت و پذیرش مسئولیت می‌باشد.
وقتی که ما حضور مستمر در کنگره داشته باشیم به مرور زمان متوجه می‌شویم که چه باید کرد و چه نباید کرد. وقتی به گذشته نگاهی می‌اندازیم می‌بینم که این شکست‌ها به خاطر نداشتن ظرفیت و نبودن نقطه تحمل و به طور کل دانایی بوده است.
خداوند را شاکرم که به کنگره آمدم و آموزش‌های لازم را دریافت می‌کنم تا آرام‌آرام توانایی‌های خود را به یاد بیاورم و مسئولیت‌ها را با جان و دل بپذیرم. امیدوارم که در این مسیر دچار قبله گم کردن نشوم.

همسفر فریبا:
تمام هستی بر مبنای ظرفیت تقسیم‌بندی شده است. نقطه تحمل باید بالا برود تا ظرفیت هم به همان میزان بالا رود. ما ذره‌ذره می‌توانیم با آگاهی، دانش، تجربه، آموزش و تفکر ظرفیت خود را بالا ببریم.
اندازه و گنجایش را ظرفیت می‌گویند. انسان‌ها نیز هر کدام یک ظرفیتی دارند که اگر از آن تجاوز کنند اوضاع و احوال‌شان خراب می‌شود. انسان چون موجودی است که دارای اختیار است پس می‌تواند مسئولیت بپذیرد و در خود ظرفیت ایجاد کند. هرچه دانایی فرد افزایش پیدا کند می‌تواند به ظرفیت و پذیرش بیشتری برسد و بر مبنای عقل خود تصمیم بگیرد تا قبله خود را که همان مقصد نهایی است گم نکند.
ما باید در برابر داشته ها و نداشته‌های خودمان‌ ظرفیت کافی داشته باشیم. ایمان و باور به خداوند می‌تواند ظرفیت انسان را گسترش دهد. اگر من بتوانم ظرفیت خود را بالا ببرم و در برابر هر سوالی پاسخ‌گو باشم و اگر پذیرش را داشته باشم ظرفیتم بالا می‌رود و اگر ظرفیت آن را نداشته باشم مثل یک لیوان که اگر آب داخلش بریزیم به بیرون می‌ریزد، چون ظرفیت لازم را ندارد.
قبله گم کردن یعنی هدف و معبود خود را گم کرده‌ایم و آدمی که ظرفیتش پایین باشد و به او محبت بیش‌تری بشود جایگاهش تغییر می‌کند و معبود خود را فراموش می‌کند؛ همانند انسان‌هایی که بعد از رسیدن به یک جایگاهی فراموش می‌کنند که چه انسان‌هایی به آن‌ها کمک کرده که به این جایگاه رسیده اند. اشاره به آیه «ان الانسان لرب لکنود» دارد، انسان موجودی است که به رب خودش ناسپاس است. ما در کنگره می‌آموزیم که باید روی خودمان کار کنیم و ظرفیت خودمان را در موارد مثبت تقویت کنیم، بالا ببریم و مسئولیت کارهای خود را به عهده بگیریم و هیچ زمانی قبله خود را گم نکنیم.

همسفر سحر:
همه ما انسان ها در طول زندگی انواع و اقسام مسئولیت‌‌ها را تجربه می‌کنیم و گاها این مسئولیت‌‌ها هرگز پایانی ندارند؛ مانند مسئولیت پدر شدن و یا مادر بودن. همه این موقعیت‌ها گاهی اوقات باعث می‌شود ما از مسئولیت ‌ اصلی خود که انسان بودن و انسان ماندن است دور شویم و فراموش کنیم که در این چرخه تولد یافته‌ایم. اگر فقط مسئولیت انسان بودن را فراموش نکنیم از بسیاری از مشکلات دور می‌شویم. نباید واژه مسئولیت هیچ‌گاه این ابهام را ایجاد نماید که رئيس دیگران هستیم؛ بلکه مسؤل کسی است که در برابر کاری که به عهده گرفته است از او سوال پرسیده می‌شود و موظف است آن را انجام دهد. فقط به انسان‌ها مسئولیت می‌دهند؛ زیرا انسان دارای اختیار است و همین اختیار باعث می‌شود مسئولیت‌ها را بپذیرد یا نپذیرد. انسان‌های زیادی وجود دارند که صرفا فقط مسئولیت‌ها را می‌پذیرند؛ ولی قبل از آن ظرفیت لازم را در خود به‌ وجود نمی‌آورند. این ظرفیت در انسان با کسب آگاهی و دانایی شکل می‌گیرد؛ یعنی باید انسان شروع به خودشناسی کند و با تجسس در احوال خود، نقاط ضعف و قوت خود را بشناسد و بداند آیا توان انجام مسئولیت را دارد یا نه؟
این توان می‌تواند روحی، جسمی، مادی و یا معنوی باشد. پس صرفا قبول یک مسئولیت ملاک نیست؛ بلکه آن ظرف و گنجایش مهم‌تر است. انسانی که ظرف کوچکی دارد و مسئولیت بزرگی را می‌پذیرد در واقع قدم‌های کوچک را به سمت تخریب ناآگاهانه برمی‌دارد. چه بسا درگیر غرور و منیت هم می‌شود و آن مسئولیت باعث می‌شود که از هدف اصلی دور شود و حتی یادش برود چه کسانی در این جایگاه به او کمک کردند تا به این حال خوب رسیده است.
شاید با خود فکر کنیم که چرا خیلی از انسان‌ها به آرزوهای‌شان نمی‌رسند. یکی از دلایل مهم آن نداشتن ظرفیت درونی است که باعث پریشان حالی و تخریب می‌شود و حتی در موارد شدیدتر باعث می‌شود که نسبت به پروردگار خود ناسپاسی کنیم و به عبارتی قبله خود را گم کنیم. این قبله گم کردن درواقع تعبیرهای زیادی دارد؛ ولی در کل انسانی که ظرفیت درونی کوچکی دارد در پذیرش مسئولیت مسیر اصلی و هدف را فراموش می کند و باعث تخریب خود و دیگران می‌شود.

ویراستار: همسفر ساغر (خدمتگزار سایت از لژیون دوازدهم)
تنظیم و ارسال: همسفر مرضیه (خدمتگزار سایت)
نمایندگی همسفران کاسپین قزوین