|
زیـــــر آوار خــــزان، ســــرمــای دی
|
|
مانده بودم خشک و لاغر همچو نی
|
|
هیچ نــادانستــم این بـــرفِ ظـــریف
|
|
مر بخشکانـــد مرا هم شـــاخ و ریف
|
|
یـــخ زده، تنهـــا، شکسته برگ‌و بال
|
|
در دلـــم امّـــیـــد بــــود از لایـــــزال
|
|
منتـــظـــر بـــودم مـــرا آیـــد رحیـــل
|
|
بــر ربـــایـــد از تـــنـــم رنجِ سَبیـــل
|
|
ناگهـــان ابـــر بهـــاری ســـر رسیــد
|
|
مژده رحـــمت بیامـــد: عیـــد عیـــد
|
|
بـــرگ نـــو آمـــد بـــروی شــاخِ عور
|
|
وه چه زیبا، خوش لباسی ای صبور
|
|
مست شد بلبل به هر دشت و دَمَن
|
|
سر بـرآورد از زمیـــن گل، یاســـمن
|
|
شـــد برون نوگل ز هـــر شاخ نحیف
|
|
برگ گـــل یابی چو ابــریشم، لطیف
|
|
نوشکوفه شد برون از شاخِ خشـک
|
|
نرمی‌اش بنگر،همی بوید چو مُشک
|
|
چـــون نسیـــم نــوبهـــاری دلنـــواز
|
|
بــانگ شـــادی آوریـــد انـــدر فــراز
|
|
نغــمـــه نـــاب پرستــو بشــنـــویــد
|
|
هم صفـای چشمه سـاران بنگریـــد
|
|
حی شده هر سرزمین و خشک‌رود
|
|
هـم عـنـــایـــت جـو تـــو از ربِّ ودود
|
از میـــان خـــاک سبـــزه می دَمـــد
|
|
از مــیـــان چوب غنچـــه مـــی دَود
|
گر نباشد معجزه، چون است این؟!
|
|
گـــر نـیـــابی معجـــزه گردی حـزین
|
|
رستــخیـــز این طبیـــعت را ببیـــن
|
|
دل تهی دار از نفاق و خشم و کیـن
|
|
دل فـــرو شویـــیـــم از زنگـــارِ دی
|
|
تـــا برآیـــد سوی مـــان پیغـــامِ وی
|
|
از حسد، از کینـه، از نفـــرت تهـــی
|
|
تـــا ز او آوای "اِرجَـــع" بـــشـنــوی
|
|
پرگشـــایی سوی آن اعلی بهشت
|
|
همنشین‌گردی‌تو با خوبان‌سرشت
|