جنگ بر علیه مواد در آنسوی مرزها

در سال‌های پایانی دهه 1960 میلادی شهرهای ایالات‌متحده دچار موجی از جنایات خشونت‌آمیز شدند. بخش قابل‌توجهی از این جنایات مربوط به مصرف‌کنندگان هرویین بود که به دنبال تهیه پول برای مواد مصرفی خود بودند. سیاستمداران این موضوع را با مجازات‌های سخت و شدید پاسخ دادند و جنگ با مواد شروع شد.

در این سال‌ها، نیویورک بالاترین نرخ اعتیاد به هروئین و جنایات مربوط به آن را داشت. برای تصمیم‌گیرندگان دوران سختی بود و ترس از این پدیده در جامعه گسترده شده بود. تحت فشارهایی که از سیاستمداران طراز اول وارد می‌شد، شهر نیویورک روش‌های متنوعی را برای حل این مسئله امتحان کرد. حتی روش درمان اعتیاد به‌صورت اجباری در دستور کار قرار گرفت. متأسفانه به خاطر عدم وجود راه درست، حکومت اذعان داشت که روش‌های درمان‌محور موفقیت‌آمیز نبوده و نهایتاً نلسون راکفلر، پیشنهاد شدیدترین قوانین مربوط به مواد مخدر را مطرح کرد: "زمان این رسیده است که مجازات‌های بسیار سخت در نظر بگیریم تا از مصرف مواد جلوگیری شود."

نلسون راکفلر - آغاز کننده مجازاتهای سنگین در مورد مواد مخدر

مهم‌ترین بند این قانون این بود که برای فروش بیش از یک اونس (تقریباً 28 گرم) هروئین، مجازات حبس ابد در نظر گرفته شده بود. اما نیویورک تنها شهری نبود که با اپیدمی هروئین مواجه شده بود. واشینگتن روش دیگری را در پیش گرفته بود که بر مبنای روش‌های پزشکی بود. دکتر رابرت دوپان یک برنامه درمانی را شروع کرد که داروی جایگزین متادون را به مصرف‌کنندگان پیشنهاد می‌کرد. در آن مقطع، مرگ ناشی از اوردوز در واشینگتن از 70 نفر در سال به 4 نفر در سال رسید و جرائم به‌طور متوسط 50 درصد کاهش یافت. این نتایج، نظر رئیس‌جمهور وقت آمریکا ریچارد نیکسون را به خود جلب کرد. او اعلام کرد: "دشمن شماره یک اجتماع آمریکا، سوءمصرف مواد است."

ریچارد نیکسون – رئیس جمهور سابق و اعلام کننده جنگ با مواد

ریچارد نیکسون در سال 1971 مجموعه‌ای از قوانین و سیاست‌ها را تحت عنوان "جنگ با مواد" معرفی و اعلام کرد. روش درمان با متادون نیز در درون این مجموعه قرار داشت؛ اما رفته‌رفته کم‌رنگ‌تر شد. مصرف هروئین ادامه داشت و ابعاد اجتماعی وسیع‌تری پیدا می‌کرد و ترس اجتماعی از این پدیده بیشتر و بیشتر می‌شد. این مسائل باعث شد روش سخت‌گیرانه‌ای که در نیویورک انجام می‌شد در سراسر کشور اجرایی شود و موفقیت‌هایی که واشینگتن در کاهش جنایات داشت، زیر سایه قرار بگیرد. سیاستمداران معتقد بودند باید به سخت‌ترین و محکم‌ترین روش ممکن برخورد شود. نتیجه این سیاست‌ها پلیس‌های بیشتر، زندان‌های بیشتر و محکومیت‌های بیشتر بود.

در سال 1988 شهردار بالتیمور کرت اشموک که از همه‌گیر شدن مسئله سوءمصرف مواد در شهرش به ستوه آمده بود، به‌طور علنی روش بگیروببند را مورد انتقاد قرار داد. او گفت که این روش میلیون‌ها دلار سرمایه و میلیون‌ها زندگی را از بین برده است و حتی پیشنهاد کرد محکومیت‌ها برداشته شوند. او گفت نمی‌توان مسئله اعتیاد را با بازجویی و پیگیری قانونی حل کرد و اگر به اعتیاد از دیدگاه یک بیماری نگاه شود، در طولانی‌مدت هم جرم و جنایت کاهش پیدا خواهد کرد و هم نرخ اعتیاد. نظرات او بحث‌های زیادی به وجود آورد اما در نهایت عملی نشد. تصمیم‌گیرندگان اعلام کردند برداشتنِ محکومیت‌ها از مواد مخدر، عملی غیر‌اخلاقی و غیر‌قانونی است و چنین اتفاقی نخواهد افتاد.

کرت اشموک – شهردار بالتیمور و منتقد روشهای ضربتی

در سال‌های بعد، انواع عفونت‌ها و خصوصاً ایدز (HIV) در بین مصرف‌کنندگان شیوع پیدا کرد. اشموک در شهر بالتیمور برنامه تعویض سرنگ رایگان را به اجرا گذاشت و این طرح باعث شد نرخ HIV کاهش پیدا کند. سپس پیشنهاد اجرای این برنامه را به دولت فدرالی مطرح کرد. متاسفانه دیدگاه کلی در پاسخ به پیشنهاد اشموک این بود که این طرح یک طرحِ تعویض سرنگ برای بزهکاران است و کمک به بزهکاران عمل صحیحی نیست.

طرح تعویض سرنگ رایگان در بالتیمور که توسط کرت اشموک اجرا شد

در آن دوران دیدگاه تبعیض نژادی با مسئله مصرف مواد مخدر آمیخته شده بود. هنوز مسئله به‌صورت ناحیه‌ای و درون‌شهری دیده می‌شد و بسیاری اعتیاد را مشکل مردم رنگین‌پوست می‌دانستند. علی‌رغم این برداشت، جمعیت بزرگی از مصرف‌کنندگانِ تازه‌کار سفیدپوستان بودند. کشور کماکان به روش خود برای مجازات و بگیروببندها ادامه می‌داد. حالا دیگر کرک کوکائین هم به مشکلات اضافه شده بود.

رشد تعداد زندانی‌شدگان پس از اعلام جنگ با مواد از سوی نیکسون

چهل سال از آن دوران گذشته است. میلیون‌ها دلار صرف حل این مشکل شده است و حالا ایالات‌متحده با یک موج جدید مصرف مواد مواجه شده است. ربکا هوگامیر از مسئولین دپارتمان بهداشت شهر واشینگتن می‌گوید: "در سال‌های دهه 70 این مسئله یک مسئله درون‌شهری و درون‌محله‌ای بود. معمولاً مصرف‌کننده مردی جوان و رنگین‌پوست بود اما امروز موضوع ابعاد تازه‌ای پیدا کرده است. در حال حاضر نرخ مصرف بین مردان و زنان تفاوت چندانی ندارد و بیشتر مصرف‌کنندگان سفیدپوست هستند."

پس از ده سال که برای لغو قوانینِ شدیدِ مواد مخدر تلاش شد، امروز یک توافق عمومی وجود دارد که بگیروببند و حبس‌های عمومی نمی‌تواند مشکل ملی اعتیاد در آمریکا را حل کند. آنچه که زمانی به‌عنوان اعلان جنگ با مواد مطرح شده بود با شکست مواجه شد و انسان‌ها و سرمایه‌های زیادی از بین رفت تا این تغییر در نگرش عمومی به مسئله مواد مخدر اتفاق بیافتد.

انسان‌های بسیاری به خاطر پیدا نشدن راه قربانی شده‌اند و می‌شوند. هر یک از ما می‌توانستیم یکی از آن‌ها باشیم که در اوج تخریب از این حیات رفته‌اند یا درگیر تاریکی‌ها هستند. امروزه در جامعه‌ای مثل آمریکا که پیش‌قراول نظم و فنّاوری است، انسان‌های زیادی در تخریب مواد مخدر متولد می‌شوند و می‌میرند و راهی برایشان وجود ندارد. انشالله قدردان نعمت و لطفی که خداوند در اختیارمان قرار داده است باشیم و از این فرصت نهایت استفاده را در جهت آموزش و خدمت ببریم. این متن، خلاصه‌ای از برنامه مستند "هروئین و جنگ با مواد" است که از کانال نیویورک‌تایمز در یوتیوب قابل مشاهده است.

Heroin and the War on Drugs – The New York Times

https://youtu.be/MxE6wa-ljkM

سایر مطالب از نویسنده: 

اثرات مصرف الکل بر سیستم ایکس 
ال اس دی و تأثیر آن بر سیستم ایکس

مسافر علیرضا - لژیون شانزدهم آکادمی