|
شـــد بهـــاری خـــرم از اذن خـــدا
|
|
سفره ای رنگین کمان لحظه هــا
|
|
بـــاد با بـــاران به حال سـرخوشی
|
|
جمله معـشوقی و در حال سمــا
|
|
با چکـــاوک نغمـــه های عاشقــی
|
|
شوق خالق رحمتــی بــی انتــها
|
|
ســـرو با باد سحـــر در گفتــگـــــو
|
|
چشمه ها جوشان و در حال دعـا
|
|
نـــاز بــا گنجشک و حـس شاپــرک
|
|
شـوق زنبـور عشــوه پــروانــه را
|
|
شبنــم زیـبـــا و شــاد هر پــگـــــاه
|
|
همدم بـرگ و رفیـــق غنـچــه ها
|
|
دانه های بـرف چـون در خـــاطـــره
|
|
بود تنـها خاطـری خوش از شـتــا
|
|
سبــزی جــان را ببخــشودی بـهـار
|
|
تا ببــخشد جــان نو بر جــان مـــا
|
|
رخصــتــی ده بــر بــهـــار انـــدرون
|
|
ای فـــروزان شعلــه عالــم خــدا
|
|
فـــرصــتــی ده بر مــقــام بنــدگی
|
|
تا مبـــاشم بیش از این ها بینـوا
|
|
آمــده از خـالــقــم پــنــدی کــهــن
|
|
جلــوه ها بین و ببین رمـز شفـــا
|
|
یــاد آر عشقی که رفتی از تو یــاد
|
|
تـــا بــرون از پـرده جهـــل و ریـــا
|
شـــد سراســر در وجودش نوبهار
|
|
ســر بـــه زیر آورده پیش کبــریـا
|
|
انــدرونش با نــیــایش سوی حــق
|
|
چـــون طبیعت در دعــا بـی ادعـا
|
|
شــادی و خـنــده شکــوه زنــدگی
|
|
شــد نسیـــم مرغـــزار با صـفـــا |
|
از اجابت های سال خشک و سرد
|
|
شکر خالق چون برون رخت عـزا |
|
ابــر بارنده شوی بر دشت خویش
|
|
سبـــز گردد تــربت مــاتـــم سرا |
|
دستگیــری کن ز مــردم در تـــوان
|
|
می‌شوی همچون بهـاران باد پــا |
|
می‌نــگـارم می‌نــگر لطفــی از او
|
|
این قلــم بر دست شد فرمانـروا |