مسافر یونس در مقاله‌ "وادی یازدهم" چنین نوشت

چشمه‌های جوشان و رودهای خروشان، همه به بحر و اقیانوس می‌رسند
جهان هستی سرشار از حرکت، جریان و پویایی است. هیچ پدیده‌ای در طبیعت ایستا و بی‌هدف نیست. چشمه‌ای که از دل کوه می‌جوشد، رودخانه‌ای که با خروش از دشت‌ها و دره‌ها می‌گذرد، و حتی قطره‌ای کوچک از باران، همگی سرنوشتی مشترک دارند: رسیدن به بحر و اقیانوس. این حقیقت طبیعی، مفهومی عمیق و نمادین را در دل خود پنهان کرده است که می‌تواند بازتابی از مسیر زندگی انسان باشد.
چشمه، نماد آغاز است؛ زایش، پاکی و حرکت نخستین. همان‌گونه که انسان زندگی خود را با تولدی ساده و بی‌ادعا آغاز می‌کند، چشمه نیز آرام و زلال از زمین می‌جوشد. اما این آغاز، پایان راه نیست. چشمه با پیوستن به جویبارها و رودها، قدرت می‌گیرد و مسیر خود را گسترده‌تر می‌کند. رودخانه نماد تجربه، تلاش، چالش و رشد است؛ گاه آرام و گاه خروشان، اما همواره در حرکت.
در طول مسیر، رودخانه با سنگ‌ها، پیچ‌وخم‌ها و موانع بسیاری روبه‌رو می‌شود، اما هرگز از حرکت بازنمی‌ایستد. این همان سرگذشت انسان است که در مسیر زندگی با مشکلات، شکست‌ها و آزمون‌ها مواجه می‌شود، ولی اگر هدف را گم نکند، سرانجام به مقصد خواهد رسید. مقصدی که در این تمثیل، بحر و اقیانوس است؛ نماد کمال، یگانگی، آرامش و حقیقت مطلق.
بحر و اقیانوس، جایی است که همه تفاوت‌ها رنگ می‌بازند. چشمه‌ای کوچک و رودی بزرگ، هر دو در آن یکی می‌شوند. این مفهوم یادآور این حقیقت است که انسان‌ها با وجود تفاوت در مسیر، جایگاه و توانایی‌ها، در نهایت به حقیقتی واحد و سرنوشتی مشترک می‌رسند. از نگاه عرفانی، این رسیدن، بازگشت به اصل خویش و پیوند با سرچشمه هستی است.
در نتیجه، جملهٔ «چشمه‌های جوشان و رودهای خروشان همه به بحر و اقیانوس می‌رسند» تنها یک توصیف طبیعی نیست، بلکه پیامی عمیق دربارهٔ زندگی، هدفمندی مسیرها و وحدت نهایی انسان‌ها در دل خود دارد. این جمله ما را به صبر، حرکت، امید و ایمان به مقصد نهایی دعوت می‌کند؛ مقصدی که هرچند دور به نظر می‌رسد، اما رسیدن به آن حتمی است.

تایپ: راهنمای محترم مسافر یونس لژیون هفتم
ویرایش خبر و بارگزاری خبر: مسافر هادی لژیون نهم
مرزبان خبری: مسافر احمد
مرزبان کشیک: مسافر احمد
دی ماه ۱۴۰۴                 شعبه صالحی تهرانپارس