کشش

جهان پیرامون ما سراسر شگفتی‌ست، اما اغلب از درک آن ناتوانیم. گویی نیرویی فراتر، این هستی را سامان می‌دهد و ما، بی‌آن‌که نقشی در آن داشته باشیم، در دل این نظام پیچیده زیست می‌کنیم. همان‌گونه که گاه جسم خود را می‌فرساییم، محیط اطراف‌مان را نیز تخریب می‌کنیم. در این دنیا، زمانی محدود به ما عطا شده؛ فرصتی گذرا که باید آن را غنیمت شمرد، چرا که هیچ‌چیز در این عالم از آنِ ما نیست و هیچ‌چیز جز عشق، محبت و دوست داشتن، ماندگار نخواهد بود.

در ژرفای وجود انسان، کششی نهفته است؛ نیرویی که او را به سوی انواری ناپیدا می‌کشاند—اگر بخواهد در مسیر راستی گام بردارد و از صراط مستقیم منحرف نشود. برای این مهم، باید از تعصبات کور، کینه‌توزی‌ها، دشمنی‌ها و بدخواهی‌ها پرهیز کرد و فریب ظواهر فریبنده دنیا را نخورد. حتی در سخت‌ترین شرایط، باید استوار ایستاد؛ چرا که درختان نیز ایستاده می‌میرند.

اگر دل به دنیا ببندیم، تعلقاتش چون ریسمانی دست و پای‌مان را می‌بندند و ما را از حرکت بازمی‌دارند. اما انسان باید در مسیر حرکت باشد—با علم و ایمان، خود را به درک و آگاهی برساند و به کاری که انجام می‌دهد، با تمام وجود باور داشته باشد. چرا که دانای نادان، از نادان نادان خطرناک‌تر است؛ و آنان که اسیر نفس گرسنه‌اند، اصلاح‌ناپذیرند.

به قلم: مسافر راهنما امید
تایپ: مسافر آرمین
تنظیم: مسافر آرمین
تهیه‌شده در سایت مسافران کاسپین