من در هر جایگاهی که هستم باید قدردانی کردن را یاد بگیرم و بر خود وظیفه بدانم که حداقل سالی یکبار از هر عزیزی که برای من زحمت میکشد، تشکر کنم. قدردانی، خواه در جایگاه فرزند یا شاگرد، فرقی نمیکند؛ هر کسی که میدانم واقعاً برای من زحمت کشیده است، حتماً باید از او قدردانی کنم.
گرچه چه مادر، چه پدر، چه استاد، حقیقتاً توقعی ندارند، ولی من باید وظیفهی خود را بدانم و قدردانی را در ایام خاصی حتماً انجام دهم و مناسبتهایی مانند روز مادر، پدر، معلم و … را نادیده نگیرم و ساده از کنارشان عبور نکنم.
قدردانی هم باید در فکر و پندار من اتفاق بیفتد، هم باید در زبان و قلم من جاری شود، و هم اینکه حتماً هدیهای که درخور و در شأن شخص قدردانیشونده باشد را با عشق تقدیمش کنم.
در کنگره۶۰، قدردانی کردن جزو آموزشهای ماست و انسانی که درست آموزش بگیرد، از این ماجرا بهراحتی رد نمیشود و قدردانی خود را به شکل کامل، درست، بهجا و درخور انجام میدهد، نه اینکه فقط از روی رفع تکلیف انجام دهد.
تشکر و قدردانی آنقدر در دین مقدس ما واجب شمرده شده که در قرآن، ضمن اینکه «شاکر» و «شکور» از نامهای خدا دانسته شده، فرموده است:«و سیجزی الله الشاکرین»؛ یعنی خداوند پاداش سپاسگزاران را خواهد داد.
نه فقط سپاسگزاری از مخلوق، بلکه از پدر، مادر، رب یا مربی در هر زمینهای نیز لازم است. انسانی که در حال تزکیه و پالایش است و همواره مراقبت میکند تا نفس خود را به درجات متعالی برساند، حتماً تشکر و قدردانی را در برنامههای خود قرار میدهد.
و انسانی که قدردان نیست، بهاصطلاح نمکنشناس است و این قضیه حتماً در «صور پنهان» او اثر منفی میگذارد. قدردانی فقط یک رفتار نیست، بلکه جلوهای از معرفت و ادراک انسان از جایگاه خود در نظام خلقت است.
نویسنده: راهنما همسفر زهرا (لژیون سردار)
عکاس: همسفر عاطفه رهجوی راهنما همسفر ناهید (لژیون دوم)
ارسال: همسفر طاهره رهجوی راهنما همسفر ترانه (لژیون سوم) نگهبانسایت
همسفران نمایندگی اِرم کرج
- تعداد بازدید از این مطلب :
91