قدر‌دانی زمانی معنا پیدا می‌کند که در تنگنا نیز شاکر باشیم

قدردانی، نوعی شکرگزاری از نعمت‌هایی است که خداوند به ما عطا کرده است. این واژه زمانی معنا پیدا می‌کند که در تنگناها نیز شاکر باشیم. کنگره‌۶۰، این مکان مقدس و سرشار از آرامش، درس بزرگ زندگی را به ما آموخت: شکرگزاری در دل بلا و سپاس برای درس‌هایی که به ما بخشید.
لحظه‌ای که با دست‌وپا زدن در باتلاق تاریکیِ ساخته‌ی خودمان، نور امید بر زندگی ما تابید؛ هر شکست و هر زمین‌خوردنی که روحم را تا مرز نابودی کشاند، نه مجازات، بلکه مسیری بود که مرا به سمت نور هدایت کرد.
کنگره‌۶۰ فقط یک مکان نیست؛ خانه‌ای است که در هر گوشه‌اش بوی رهایی به مشام می‌رسد. این رهایی را مدیون کسانی هستیم که خالصانه برای ما از خود گذشتگی کردند. در رأس این عشق بی‌قیدوشرط، آقای مهندس دژاکام و خانواده گران‌قدر ایشان هستند؛ کسانی که نور زندگی‌شان را به ما هدیه دادند تا چراغ راه‌مان روشن بماند.
حال، ما چگونه می‌توانیم پاسخگوی این دریای لطف باشیم؟ شکرگزاری در کنگره ۶۰، قراردادی قلبی است که با قدم‌های محکم ما امضا می‌شود.
وقتی پایم را به لژیون می‌گذارم، با حضور به‌موقع خود فریاد می‌زنم: «متشکرم که این فرصت را در اختیار من گذاشتید تا بیاموزم.» وقتی با پوششی شایسته بر صندلی می‌نشینم، با احترام می‌گویم: «این مکان مقدس است و من قدرش را می‌دانم.» در برابر هر خدمتگزاری که خستگی‌اش را پنهان کرده است، با احترام سر تعظیم فرود می‌آورم و سراپا گوش به فرمان آنان خواهم بود.
قدردان آن دانشی هستم که همچون آب، حیات‌بخش است و تمام وجودم را سیراب کرده تا برخاستن پس از هر سقوط را بیاموزم. باشد که نورِ قدردانی در قلب همه ما بتابد و جهان‌مان را از تاریکی جهل برهاند.

نویسنده: همسفر طاهره رهجوی راهنما همسفر معصومه (لژیون اول)
عکاس: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر معصومه (لژیون اول)
ویرایش و ارسال: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر معصومه (لژیون اول) نگهبان سایت 
همسفران نمایندگی بروجرد