شکر‌گزاری به معنای واقعی

کنگره۶۰ به‌ عنوان پناهگاهی امن و مطمئن برای همه ما به شمار می‌آید. این مکان به ما این امکان را می‌دهد که بدون هیچ‌گونه دغدغه‌ای مسیر درمان خود را طی کنیم و در عین حال هویت اعضاء نیز حفظ و محافظت شود. این ویژگی به‌ویژه برای افراد تحصیل‌کرده و کسانی که به حساسیت‌های اجتماعی و فرهنگی اهمیت می‌دهند، یک مزیت بسیار ارزشمند محسوب می‌شود؛ حتی اگر فردی به‌ عنوان دانشجو در یک محیط اجتماعی حضور داشته باشد، نیازی نیست از ترس قضاوت دیگران از درمان خود منصرف شود؛ زیرا آگاه است که ممکن است روزی همان افرادی که امروز در جایگاه استاد یا همکلاسی او هستند، خود با این بیماری درگیر شوند.

در کنگره۶۰ حرمت و حریم شخصی افراد به‌ شدت رعایت می‌شود. نیازی به برقراری ارتباط در بیرون از کنگره۶۰ نیست؛ زیرا طبق اصول کنگره۶۰ هرگونه ارتباطی خارج از این مکان از موارد ضدارزشی و ضداخلاقی به شمار می‌آید. رعایت این موضوع باعث می‌شود با آرامش خاطر و بدون نگرانی در جلسات حضور پیدا کنیم و به درمان خود بپردازیم.

ما انسان‌ها تا زمانی که دچار درد یا آسیبی نشویم، معمولاً متوجه ارزش اعضای بدن خود نیستیم. غذای ناسالم مصرف می‌کنیم، شب‌ها تا دیروقت بیدار می‌مانیم، قهوه، تنقلات و شیرینی زیادی می‌خوریم و به بدن خود بهای چندانی نمی‌دهیم؛ اما زمانی‌که عضوی دچار درد یا بیماری می‌شود تازه متوجه می‌شویم چه نعمت بزرگی را نادیده گرفته‌ایم. آیا در حالت عادی کلیه، قلب، معده یا حتی آرنج خود را حس می‌کنیم؟ خیر؛ اما وقتی درد می‌گیرند اهمیت آن‌ها را به‌خوبی درک می‌کنیم. اگر کمی دقیق‌تر نگاه کنیم متوجه می‌شویم نعمت‌های فراوانی در زندگی روزمره داریم که قدرشان را نمی‌دانیم؛ مانند هوای پاک، شنیدن صدای پدر و مادر، داشتن خانواده، خانه و همین کنگره۶۰ که مکانی امن، آرام و رایگان در اختیار من قرار گرفته است.

شکرگزاری یعنی چه؟ چه زمانی می‌توانم بگویم واقعاً شکرگزار هستم؟ وقتی می‌‌توانم بگویم شکرگزار واقعی هستم که ارزش نعمت‌ها را بشناسم و آن‌ها را درک کنم. وقتی ارزش هر چیز را به‌درستی فهمیدم، آن‌وقت می‌توانم شکر آن‌ها را بجا بیاوریم. برای همه چیزهایی که دارم و حتی برای چیزهایی که ندارم باید شکرگزار باشم. برای وجود پدر و مادر، داشتن خانه‌ای گرم و برای آرامش و صلحی که در زندگی‌ام احساس می‌کنم و حتی برای داشتن برخی بیماری‌ها و کمبودهای مالی نیز اگر به‌درستی قدردان داشته‌ها و نداشته‌هایمان باشیم، آنگاه به معنای واقعی شکرگزاری رسیده‌ایم.

در این سی‌دی سوالاتی از آقای مهندس می‌شود که دانستن پاسخ آن‌ها خارج از لطف نیست. برای مثال، اگر مسافر بعد از رهایی کنگره ۶۰ را ترک کند چه اتفاقی می‌افتد و چه عواقبی دارد؟ بهتر است حداقل یک سال بعد از رهایی در کنگره۶۰ حضور داشته باشد. این موضوع را می‌توان به تولد یک نوزاد تشبیه کرد، نوزادی که تا یک‌ سالگی در آغوش مادر و در گهواره رشد می‌کند؛ سپس به‌تدریج در خانه راه می‌رود و بعد از چند سال اجازه دارد وارد محیط بیرون شود، نمی‌توان از همان ابتدا او را در کوچه رها کرد. مسافر نیز می‌تواند پس از رهایی، یک سال آموزش‌های لازم را دریافت کند و سپس در صورت تمایل مسیر خود را ادامه دهد؛ زیرا سیستم کنگره۶۰ به‌ گونه‌ای است که فرد مجبور نیست تا پایان عمر در آن حضور داشته باشد.

چرا طول درمان ۱۰ الی ۱۱ ماه است و پنج، شش یا نه ماه نیست؟ هر پدیده‌ای در طبیعت زمان مشخصی دارد و برخی فرآیندها ماهیت فیزیولوژیک دارند؛ مثلا عمل آمدن گندم حدود هشت ماه زمان می‌برد، درحالی که رشد هندوانه یا گوجه‌فرنگی متفاوت است؛ درمان اعتیاد نیز به همین شکل است، تجربه و بررسی‌ها نشان داده که برای بازسازی سیستم ایکس به‌طور میانگین ۱۰ الی ۱۱ ماه زمان لازم است و افرادی که زودتر به درمان می‌رسند معمولاً به تعادل پایدار نرسیده‌اند؛ همان‌طور که برای معتاد شدن به تریاک، فرد باید به‌طور میانگین ۱۰ الی ۱۱ ماه مصرف روزانه داشته باشد در ترک پایدار نیز به زمان نیاز است. اگر فرد پنج یا حتی پنجاه مرتبه مصرف داشته باشد معتاد نمی‌شود؛ ممکن است که کشش پیدا کند؛ اما اعتیاد زمانی شکل می‌گیرد که مصرف به‌صورت مداوم و روزانه ادامه یابد. نشانه اعتیاد زمانی است که پس از قطع مصرف عکس‌العمل‌های آشکار بُروز کند. این عکس‌العمل‌های آشکار همان علائمی هستند که در کتاب چهارده مقاله (مقاله اول) به آن‌ها اشاره شده است؛ مانند عرق کردن، پرش پا، اسهال، بی‌خوابی، آبریزش بینی، عطسه‌های پی‌درپی، گرفتگی عضلات پا و گردن و درد استخوان‌ که معمولاً پس از ۲۴ ساعت به اوج خود می‌رسند.

منبع: سی‌دی «چگونه شکر‌گذاری کنیم؟» آقای مهندس
نویسنده و رابط خبری: همسفر مهسا رهجوی راهنما همسفر فریبا (لژیون هفتم)
ویرایش و ارسال: همسفر افسانه رهجوی راهنما همسفر نگار (لژیون سوم) دبیر سایت
نمایندگی همسفران سهروردی اصفهان