ارزش نعمت در سایه آگاهی

دهمین جلسه از دوره هجدهم کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره‌۶۰، ویژه مسافران نمایندگی ملایر، با استادی راهنمای تازه‌واردین مسافر محمد، نگهبانی راهنما مسافر علی‌محمد و دبیری مسافر علی، با دستور‌جلسه«در کنگره۶۰ چگونه قدردانی می‌کنیم؟» روز یک‌شنبه ۲۳ آذر ماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۷:۰۰ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

بسیار خوشحال هستم؛ چراکه چند روزی در کنگره حضور نداشتم و این محرومیت امروز معنای واقعی خود را برای من نشان داد. دستور جلسه امروز «چگونه قدردانی می‌کنیم» است. واژه قدردانی در زبان لاتین به معنای سپاسگزاری و شکرگزاری است و در تمامی ادیان الهی، رسم سپاسگزاری و شکرگزاری وجود دارد. اما سؤال اینجاست: بابت چه چیزی شکرگزاری می‌کنیم؟ بابت نعمت‌هایی که خداوند به انسان عطا کرده است. انسان اشرف مخلوقات است و خداوند لطف و محبت ویژه‌ای به انسان داشته و او را از نعمت‌های بالاتری برخوردار کرده است. یکی از بزرگ‌ترین نعمت‌هایی که خداوند به انسان داده، عقل، شعور، درک و فهم است؛ نعمتی که به واسطه آن می‌توانیم تشخیص دهیم و قدر نعمت‌هایمان را بدانیم.

نعمت سلامتی، یکی از بزرگ‌ترین ثروت‌هایی است که خداوند به انسان عطا می‌کند؛ اینکه صبح از خواب بیدار می‌شویم، نفس می‌کشیم، صورت خود را می‌شوییم، غذا می‌خوریم، حس خوب داریم و می‌توانیم با دیگران ارتباط برقرار کنیم، همگی نعمت‌های الهی هستند و بابت همه آن‌ها باید شاکر و قدردان باشیم. وقتی به نعمت‌های خداوند نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که کنگره ۶۰ یکی از بزرگ‌ترین نعمت‌هایی است که خداوند به ما مصرف‌کنندگان عطا کرده است؛ لطفی بزرگ که شاید بتوان گفت از معجزات این زمانه است. دری به روی ما باز شد تا از جهنمی که در آن بودیم نجات پیدا کنیم. این لطف بزرگ به واسطه مردی به نام آقای مهندس ژاپن برآورده شد و امروز ما به کمک ایشان اینجا کنار هم نشسته‌ایم و می‌دانیم کجا هستیم شاید بسیاری کنگره را نشناسند یا ندانند کنگره چه جایگاهی دارد. همان‌طور که گفته‌اند: «قدر زر زرگر شناسد، قدر گوهر گوهری». ما که مشکلات زیادی در دوران اعتیاد داشتیم، امروز با گوشت، پوست و خون خود کنگره را درک می‌کنیم و می‌فهمیم که چه خدمتی به ما شده و چه نعمت بزرگی در اختیارمان قرار گرفته است. در دستور جلسات کنگره ۶۰ چهار یا پنج جشن داریم که یکی از آن‌ها جشن شکرگزاری است و این دستور جلسه نیز به نظر من نوعی شکرگزاری و سپاسگزاری است؛ فرصتی برای اینکه قدر این نعمت را بدانیم و شاکر خداوند باشیم.

اما چگونه می‌توان شکرگزاری کرد؟ شکرگزاری زبانی بخشی از آن است و بسیار هم ارزشمند است؛ اینکه من هر روز از راهنمای خودم تشکر کنم، بگویم خوب آموزش می‌دهد و درست صحبت می‌کند. اما قدردانی واقعی زمانی است که من فرمان‌های راهنما را اجرا کنم، زودتر از او در نمایندگی حضور داشته باشم و آموزش‌ها را به‌درستی دریافت کنم. این یعنی قدردانی عملی. زمانی ما قدردان هستیم که آموزش‌ها را بگیریم. راهنما و کنگره از ما چه می‌خواهند؟ اینکه فهم و درک کنگره را به دست بیاوریم. وقتی فهم و درک کنگره را داشته باشیم، متوجه می‌شویم راهنما چه فرمانی به ما می‌دهد. این آگاهی لطف خداوند است که به‌تدریج به ما داده می‌شود و من بابت این فهم و آگاهی، کم‌کم شکرگزاری را یاد می‌گیرم، قدردان راهنما و قدردان کنگره ۶۰ می‌شوم.

هرچه آگاهی ما بیشتر می‌شود، می‌بینیم خداوند نعمت‌هایش را چگونه به ما افزون کرده است. اگر من متد DST را درک نکنم، نمی‌توانم قدردان کنگره باشم. قدردانی زمانی معنا دارد که درک و فهم داشته باشم؛ همان‌طور که قدر زر را زرگر می‌داند. دوستان، ما به لطف خداوند وارد اینجا شدیم و واقعاً جایی امن‌تر و بهتر از کنگره نداریم. من خودم چند سال است که در کنگره هستم و بدون تعارف می‌گویم جای امن، سالم و مطمئن برای زندگی من کنگره است. ارتباط با بسیاری از دوستان بیرون از اینجا معمولاً به فضاهایی ختم می‌شود که سلامت من را به خطر می‌اندازد، اما کنگره جای امن من است و باید قدرش را بدانم. کنگره به حمایت تک‌تک ما نیاز دارد. اگر قرار است قدردان این مکان باشیم، این قدردانی باید عملی باشد. یکی از مصادیق آن، همین سبدی است که هر جلسه از جلوی ما عبور می‌کند. شکرگزاری فقط با زبان نیست؛ باید با عمل نشان داده شود. وقتی من دست در جیبم می‌کنم، یعنی قدردانم و می‌دانم بیرون از اینجا کسی نبود که به من کمک کند. پس بابت نعمتی که امروز در اختیار ماست، باید شاکر و قدردان باشیم.

عکاس وتایپ: مسافر ابراهیم لژیون چهارم
تنظیم و ارسال: راهنما مسافر بهمن
مسافران نمایندگی ملایر