شکر نعمت نعمتت افزون کند

جلسه چهارم دوره سی‌ و دوم کارگاه‌های آموزشی، خصوصی مسافران کنگره ۶۰ نمایندگی سهروردی اصفهان به استادی مسافر محمود، نگهبانی مسافر مرتضی و دبیری مسافر علیرضا با دستور جلسه ((چگونه در کنگره 60 قدردانی می‌کنیم)) روز یکشنبه بیست و سوم آذر ماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۷ آغاز به کارکرد.

خلاصه سخنان استاد:

سلام دوستان محمود هستم یک مسافر. خداوند را سپاسگزارم که اجازه داد در کنگره ۶۰ حضور داشته باشم. همچنین از آقای مهندس و خانواده محترمشان تشکر می‌کنم. از ایجنت محترم اصغر آقا، مرزبانان گرامی، نگهبان جلسه و دبیر جلسه، نگهبان لژیون سردار و خزانه‌دار محترمشان سپاسگزارم که اجازه دادند در این جایگاه باشم و خدمت کنم.
دستور جلسه امروز در کنگره ۶۰ «چگونه قدردانی می‌کنیم؟» است. می‌گویند: شکر نعمت، نعمتت افزون کند؛ کفر، نعمت از کفت بیرون کند. معنای شکر، سپاسگزاری و قدردانی می‌باشد. ما باید شکرگزار خودمان، خدای خودمان، جهان هستی و نعمت‌هایی باشیم که خداوند به ما عطا کرده است. همین نعمت سلامتی که از طریق کنگره ۶۰ و آقای مهندس به ما داده شده، نیازمند قدردانی است.
اگر قدردان و سپاسگزار نباشیم، خداوند به‌راحتی می‌تواند آن نعمت را از ما بگیرد. بنابراین باید قدردان تمام داشته‌هایمان باشیم. امروز اگر کسی کوچک‌ترین خدمتی به ما انجام دهد، حتی اگر یک لیوان چای تعارف کند، باید از او تشکر کنیم.
در بیرون از کنگره ۶۰، این میزان قدردانی و احترام کمتر دیده می‌شود؛ اما ما در کنگره ۶۰ یاد گرفته‌ایم که قدردان یکدیگر باشیم. باید قدردان کنگره ۶۰ و آموزش‌هایی که دریافت می‌کنیم، قدردان راهنماها و مرزبانان باشیم. اگر نکته‌ای به ما تذکر داده می‌شود، نباید ناراحت شویم. آن فرد در جایگاه مسئولیت قرار دارد و وظیفه‌اش را انجام می‌دهد. شاید حرف یا رفتارش مطابق میل ما نباشد، اما باید بگوییم «چشم».
البته فقط گفتن «چشم» کافی نیست؛ باید آن را اجرا کنیم. شکرگزاری و قدردانی سه مرحله دارد: 1. قلبی: یعنی اگر کسی کاری برای ما انجام داد، از ته دل قدردان او باشیم. 2. زبانی: دوست داشتن و قدردانی را به زبان بیاوریم. 3. عملی: قدردانی را در عمل نشان دهیم؛ مثلاً در روز راهنما یا روز همسفر، با رفتار و عملکرد درست.
عملی کردن قدردانی یعنی با کارکرد صحیح، نظم، و اجرای آموزش‌ها سپاسگزاری خود را نشان دهیم. آقای مهندس در یکی از لایوهایشان داستانی از حاتم طایی تعریف کردند که برای من بسیار جالب بود. حاتم طایی غلامی داشت. روزی چند قاچ خربزه به او تعارف کرد. غلام با خوش‌رویی و خوش‌زبانی همه را خورد.
حاتم از رفتار او خوشش آمد و مرتب قاچ‌های بیشتری به او تعارف کرد. وقتی فقط یک قاچ باقی ماند، حاتم آن را برای خودش برداشت. اما وقتی خورد، دید خربزه بسیار تلخ و بدمزه است. تعجب کرد و به غلام گفت: «این همه خربزه تلخ خوردی و چیزی نگفتی؟» غلام پاسخ داد: «شما این‌همه به من محبت و خدمت کرده‌اید، درست نیست به‌خاطر یک تلخی، خوبی‌های شما را نادیده بگیرم.»
این یعنی سپاسگزاری واقعی. در هر جایگاهی که هستیم باید همین‌گونه عمل کنیم. مثلاً وقتی راهنما می‌گوید دارو را سر وقت بخور یا ساعت بزن، ما باید رعایت کنیم. این خودِ قدردانی و سپاسگزاری از راهنماست. خداوند هم می‌بیند که ما قدردان هستیم و به‌موقع ما را در جایگاه درست قرار می‌دهد. در مجموع، پیام آقای مهندس این است که هرگونه قدردانی که انجام دهیم، به همان شکل و در زمان خودش، در جایگاه مناسب قرار خواهیم گرفت. باید قدردان داشته‌هایمان باشیم؛ وگرنه از ما گرفته خواهد شد.

ضبط صدا : مسافر مهدی ل۱
تایپ: مسافر محمد ل3، مسافر محمد ل۱۵، مسافر امید ل۱، مسافر رضا ل14
ویرایش: مسافر علیرضا ل6
تنظیم و ارسال: مسافر جواد

مسافران نمایندگی سهروردی اصفهان