قدردانی؛ پلی میان نعمت و تکامل

ششمین جلسه از دوره پنجاه و سوم کارگاه‌های آموزشی خصوصی مسافران کنگره ۶۰ نمایندگی شفا مشهد، با استادی راهنمای محترم مسافر مجید، نگهبانی مسافر مجید و دبیری مسافر محمود با دستور جلسه "در کنگره60 چگونه قدردانی می‌کنیم؟" و جشن پنجمین سال رهایی راهنمای محترم لژیون 20، مسافر مرتضی، یکشنبه 23 آذرماه ۱۴۰۴ ساعت 16:30 آغاز به کار کرد.

سخنان استاد:
سلام دوستان مجید هستم مسافر.
خداوند را شاکر و سپاسگزارم بابت توفیق حضور در این جمعِ با محبت و با عشقِ شما عزیزان در شعبه شفا. سپاسگزارم از ایجنت محترم، لژیون مرزبانی، نگهبان و دبیر عزیز که اجازه دادند امروز در این جایگاه قرار بگیرم و از شما عزیزان آموزش بگیرم.

همان‌طور که می‌دانید، امروز دستور جلسه از دو بخش تشکیل شده است:
بخش اول، دستور جلسه هفتگی «چگونه در کنگره قدردانی می‌کنیم» و بخش دوم، جشن آزاد‌مردی راهنمای محترم لژیون بیست شفا، آقا مرتضی روحانی، که به‌موقع درباره آن صحبت خواهیم کرد. این جشن را به ایشان و همه اعضای شعبه شفا تبریک عرض می‌کنم.

در ابتدای صحبت، چند دقیقه‌ای برداشت خودم را درباره دستور جلسه هفتگی عرض می‌کنم و در ادامه از مشارکت شما عزیزان استفاده می‌کنم.
برای ورود به این دستور جلسه، با چند پرسش مشارکت را آغاز می‌کنم:
قدردانی چیست؟ چرا اصولاً انسان‌ها باید قدردان باشند؟ و این قدردانی در کنگره چگونه اتفاق می‌افتد؟

در خلقت و آفرینش، اصولاً تمام موجودات؛ گیاهان، حیوانات، جامدات و حتی انسان، دائماً در حال دریافت و پرداخت هستند. این دریافت و پرداخت‌ها باعث به‌وجود آمدن انرژی و حرکت به سمت تکامل می‌شود. این فرآیند در همه موجودات، به‌جز انسان، به‌صورت غریزی و برنامه‌ریزی‌شده اتفاق می‌افتد؛ اما در انسان، به‌واسطه اختیار، این پرداخت‌ها آگاهانه صورت می‌گیرد.

برای مثال، یک درخت را در نظر بگیرید. ابتدا شروع به دریافت می‌کند؛ آب می‌گیرد، غذا می‌گیرد، نور خورشید و اکسیژن دریافت می‌کند. پس از این دریافت‌ها، نوبت پرداخت می‌رسد: برگ سبز می‌دهد، حس خوب به انسان منتقل می‌کند، اکسیژن تولید می‌کند و در نهایت، میوه و ثمره خود را در اختیار قرار می‌دهد. این دریافت و پرداخت دائماً در حال تکرار است و هر زمان که پرداخت متوقف شود، دریافت نیز قطع می‌شود.

این موضوع در انسان هم جریان دارد، اما به واسطه اختیار. خداوند هنگام خلقت، نعمت‌های فراوانی به انسان عطا کرده است؛ کالبد جسمانی، اندام‌ها، توان و قدرت استفاده از آن‌ها، پدر، مادر، همسر، فرزند، معلم، زندگی، پول و بسیاری نعمت‌های دیگر. ما باید قدر و اندازه این نعمت‌ها را بدانیم.

پرسش اینجاست: «قدر و اندازه داشتن‌ها را بدانیم» یعنی چه؟
این یک قانون در هستی است که میزان دریافت هر موجود، بر اساس میزان پرداخت او تعیین می‌شود. میزان دریافت یک درخت از باغبان، به میزان پرداخت و ثمره‌دهی آن بستگی دارد. از این به بعد، هر جا از واژه «پرداخت» استفاده می‌کنم، منظورم معادل شکرگزاری است.

من به خودم نگاه می‌کنم؛ می‌بینم خدا چه چیزهایی به من داده و چه نعمت‌هایی در اختیارم قرار داده است. وقتی قدر و اندازه این‌ها را بدانیم، آیا صرف دانستن کافی است؟ خیر.
خیلی وقت‌ها آدم می‌گوید «خدا را شکر»، اما این کافی نیست. باید با تمام وجود حسش کنیم؛ احساس کنیم که چه داریم و خداوند چه نعمت‌هایی به ما عطا کرده است. وقتی این حس در درون انسان بیدار شود، فهم شکل می‌گیرد و وقتی فهم حاصل شود، انسان تبدیل به یک فرد سپاسگزار می‌شود.

انسان سپاسگزار، هم شاکر خالق است و هم شاکر مخلوقِ خالق. چراکه بسیاری از نعمت‌های خداوند از طریق بندگانش به ما می‌رسد. پس لازم است سپاسگزار مخلوقین خالق خود نیز باشیم.

کنگره به ما یاد می‌دهد چگونه سپاسگزار باشیم. در فرمایشات آقای مهندس در چهارشنبه گذشته شنیدیم که شکرگزاری باید سه بخش داشته باشد:
هم در قلب، هم به زبان و هم در عمل.

این دستور جلسه بعد از هفته بنیان برای ما گذاشته شده تا پیامی را به ما منتقل کند. بعد از هفته بنیان، در جلسات مختلف شنیدیم که کنگره چگونه بنیان شد، چه اتفاقاتی افتاد و با چه مشقت‌هایی در مشهد و سراسر کشور به این جایگاه رسید. چه سختی‌هایی کشیده شد تا تریاک به‌عنوان داروی درمان در سیستم درمانی کشوری پذیرفته شود که نگهداری و حمل آن جرم محسوب می‌شد.

امروز من به‌راحتی روی صندلی کنگره ۶۰ نشسته‌ام و از روز اول، خیلی چیزها را دریافت می‌کنم. این‌ها ثمره همان مشقت‌هاست. پس لازم است منِ مجید برگردم به خودم، به روز اول نگاه کنم و ببینم با چه حالی وارد کنگره شدم؛ با چه حال خرابی، با چه پریشانی، با چه مشکلات مالی و عاطفی.

آن روزها پنج شش گرم شیره هم جوابگوی من نبود؛ آبرو، عزت و احترام اجتماعی نداشتم. حالا بعد از گذشت پنج ماه، یک سال یا چند سال از حضورم در کنگره، چه چیزهایی به دست آورده‌ام؟ اگر این داشته‌ها را ببینم و حس کنم، فهم در من شکل می‌گیرد و آن‌وقت واقعاً سپاسگزار کنگره می‌شوم.
شکرگزاری چیز عجیب و غریبی نیست. کنگره به ما یاد می‌دهد مثل یک انسان قدردان باشیم:
به‌موقع بیاییم، به‌موقع برویم، حرمت صندلی، اوتی و قوانین کنگره را حفظ کنیم، نسبت به سبد قانون یازده بی‌تفاوت نباشیم، خدمتگزار باشیم، به تعهدات جشن گلریزان پایبند بمانیم و قدردان خدمتگزارانی باشیم که بدون منت به ما خدمت می‌کنند.

اگر این‌گونه شکرگزار باشیم، معجزه شکرگزاری در زندگی‌مان رقم می‌خورد. من شکرگزار نیستم برای دیدن معجزه؛ شکرگزاری وظیفه من است، اما یقین دارم که نتیجه‌اش معجزه خواهد بود.

امیدوارم بتوانم در کنگره بیاموزم که شکرگزار باشم و ثمره این شکرگزاری به‌طور دائم در زندگی من و خانواده‌ام جاری باشد.

ممنونم که با سکوت زیبایتان به صحبت‌های من گوش دادید.

در ادامه جشن پنجمین سال رهایی راهنمای محترم لژیون بیستم مسافر مرتضی با راهنمایی راهنمای محترم مسافر مجید برگزار گردید. از طریق لمس لینک زیر مشاهده بفرمائید.

👇👇👇👇👇
👈لینک جشن پنجمین سال رهایی👉
 

مرزبان خبری: مسافر علی اصغر
تایپ: مسافرین مهرداد ل18، حسین ل1
عکاس: مسافر مجتبی ل16
ارسال خبر : مسافر امیر ل1