با قدردانی به حال خوش برسیم

قدردانی در کنگره‌۶۰ یکی از مهم‌ترین آموزش‌هاست؛ زیرا ما یاد می‌گیریم نعمت‌های خداوند و فرصت‌های زندگی را بشناسیم و به‌درستی از آن‌ها استفاده کنیم. همان‌طور که در کتاب حال خوش نوشته شده، بودن بزرگ‌ترین نعمت خداوند است. خداوند جسم، روح و اختیار را به ما بخشید تا بتوانیم مسیر زندگی‌مان را تغییر دهیم و به تعادل برسیم. اگر این نعمت‌ها را درست نگهداری کنیم و در مسیر ارزش‌ها حرکت کنیم در حقیقت قدردان هستیم. اما اگر ناسپاسی کنیم،  کائنات آنچه را داریم از ما می‌گیرد تا درس شکرگزاری بیاموزیم. پس قدردانی یعنی شناخت نعمت‌ها و استفاده درست از آن‌ها، نه تخریب و بی‌توجهی.

قدردانی تنها به زبان و گفتن الهی شکر خلاصه نمی‌شود. همان‌طور که در این شعر زیبا آمده است: «تا توانی به جهان خدمت محتاجان کن. به دمی یا درمی یا قدمی یا  قلمی» یعنی قدردانی می‌تواند در کوچک‌ترین حرکت‌ها جلوه کند. گاهی فقط حضور من، گاهی یک قدم یا یک حرکت درست من، گاهی یک نوشته یا یک خدمت ساده نشانه‌ی سپاسگزاری واقعی من است. این نگاه به من یاد می‌دهد که قدردانی فقط گفتن کلمات نیست، بلکه باید در عمل و رفتار من جاری شود. وقتی از راهنما، مرزبان یا دیده‌بان تشکر می‌کنم، یا وقتی در مناسبت‌ها با دادن پاکت قدردانی می‌کنم، وقتی در لژیون سردار عضو می‌شوم یا نوشته ای برای سایت می‌نویسم؛ این‌ها همه نشانه‌های عملی سپاسگزاری هستند که ارزشمندتر از هر کلام خشک و خالی‌اند.

برای من، قدردانی یعنی وظیفه یا خدمتی که به من سپردند را با عشق و مسئولیت پذیری انجام دهم. اگر در کنگره خدمتی دارم، آن را نه از روی اجبار، بلکه با احترام و عشق انجام می‌دهم. همچنین از فرصت‌ها و امکاناتی که در اختیارم گذاشته شده، نهایت استفاده‌ی درست و شایسته را می‌برم. این عمل بزرگ‌ترین نشانه‌ی سپاسگزاری است و نشان می‌دهد که ارزش آنچه دریافت کرده‌ام را می‌دانم. وقتی در کنگره خدمت می‌کنم، اگر آن را با عشق و به بهترین شکل انجام دهم، این خود بزرگ‌ترین قدردانی است؛ زیرا نشان می‌دهد که نعمت‌ها و فرصت‌ها را جدی گرفته‌ام و در مسیر درست به کار بسته‌ام.

در نهایت، قدردانی در کنگره۶۰ یعنی احترام به خداوند و همچنین به انسان‌هایی که واسطه‌ی خدمت و آموزش هستند؛ از خانواده و اعضا کنگره تا راهنما، مرزبان، دیده‌بان و بنیان کنگره، حتی از طبیعت و کائنات، آنجایی که صبح زود در پارک ورزشی حضور دارم و سر سفره صبحانه دسته جمعی در پارک می‌نشینم و از هوای سالم استفاده می‌کنم، قدردانی را در عمل نشان می‌دهم، اینجاست که هم خودم رشد می‌کنم و هم به دیگران انرژی و امید می‌بخشم. این همان لحظه‌ی زیبایی است که خداوند و من از آن لذت می‌بریم؛ لحظه‌ای که قدردانی در عمل به حقیقت می‌رسد و رنگ و بوی بهشتی پیدا می‌کند و من به حال خوش می‌رسم.

نویسنده: راهنما همسفر لیلی رشته ورزشی بدمینتون نمایندگی اردستان
رابط خبری: همسفر معصومه مرزبان خبری بوستان انقلاب
ویرایش و ارسال: همسفر زهره رهجوی راهنما همسفر سپیده (لژیون یکم) رشته ورزشی دارت و ایروبیک نمایندگی شمس دبیر سایت
گروه ورزشی نمایندگی کنگره۶۰