قدردانی؛ کلید حفظ نعمت‌ها در کنگره ۶۰

شکر نعمت، نعمتت افزون کند
کفر نعمت از کفت بیرون کند

شکرگزاری و قدردانی یکی از مهم‌ترین موضوعاتی است که در دستور جلسات کنگره ۶۰ قرار دارد. در فرهنگ ما و بسیاری از فرهنگ‌های ملل مختلف، شکرگزاری جایگاهی ویژه دارد. اولین برداشت از مفهوم شکرگزاری، تشکر و سپاس است؛ اما این سؤال مطرح می‌شود که تشکر و سپاس از چه کسی؟ شاید اولین پاسخ خداوند باشد؛ خداوندی که نعمت‌های بی‌شماری به ما بخشیده و نعمت خود را بر ما کامل کرده است. ما تنها موجوداتی هستیم که روی دو پا به‌راحتی راه می‌رویم و بیشترین تعادل فیزیکی را داریم. تنها موجودی هستیم که می‌توانیم هم‌زمان چند کار انجام دهیم: راه برویم، موزیک گوش کنیم، حرف بزنیم و خیلی کارهای دیگر که سایر موجودات نمی‌توانند آن‌ها را انجام دهند.

انسان زیباترین و پیشرفته‌ترین فیزیک و اندام را در میان جانداران دارد؛ زیباترین پوست، چشم، صورت و بسیاری از ویژگی‌های منحصر به فرد دیگر که فقط مختص انسان است. ما قدرت اختیار داریم؛ قدرت تفکر، اندیشه و حس. می‌توانیم مسیر زندگی‌مان را تغییر دهیم، در حالی که دیگر موجودات در مسیری ثابت و از پیش‌تعیین‌شده زندگی می‌کنند و نمی‌توانند آن‌ها را تغییر دهند. بنابراین باید به جسم، توانایی‌ها و داشته‌های خود اهمیت بدهیم و از آن‌ها در بهترین، سالم‌ترین و زیباترین شکل مراقبت کنیم؛ زیرا این‌ها امانت‌های خداوند نزد ما هستند.

اگرانسان با وجود این همه زیبایی و ظرفیت، در صراط مستقیم نباشد و به سمت ضد‌ارزش‌ها حرکت کند، همه این زیبایی‌ها به زشتی تبدیل می‌شود. رمز زیبایی انسان، حرکت در مسیر ارزش‌ها و دوری از ضد‌ارزش‌ها است. اگرانسان ناسپاس و ناشکر باشد، کائنات و آفرینش داشته‌هایی را که برای آن‌ها ارزشی قائل نیست، یک‌ به‌ یک از او می‌گیرند تا سپاسگزاری را بیاموزد. برای قدرت مطلق مهم است که ما چگونه با داده‌های او برخورد کنیم؛ اگر سپاسگزار باشیم، برکت می‌دهد و افزون می‌کند و اگر ناسپاس باشیم، آن را پس می‌گیرد.

به قول آقای مهندس: هر آنچه خداوند دوست دارد، ما انسان‌ها نیز دوست داریم و هر چه ما نمی‌پسندیم، خداوند هم نمی‌پسندد. ما احترام به دیگران، راستگویی، زیبایی و درستی را دوست داریم؛ خداوند نیز همین‌ها را دوست دارد. ما زشتی، دروغ، فقر و بدبختی را دوست نداریم؛ خداوند نیز آن‌ها را نمی‌پسندد. اگر روزی مصرف‌کننده بودیم و آرزوی درمان و رهایی داشتیم، اکنون که درمان شده‌ایم، آیا شکرگزار هستیم؟ آیا شکرگزاری فقط از خداوند است؟ شکرگزاری برای مراتب پایین‌تر نیز وجود دارد. هر کاری که خداوند اراده کند، از طریق انسان‌ها انجام می‌دهد. انسان‌هایی هستند که مربی، معلم، استاد، راهنما و ولی ما هستند. آیا نباید از آن‌ها سپاسگزاری کرد؟

بسیاری از انسان‌ها مربیان خود را فراموش می‌کنند؛ حتی آن‌ها را پنهان می‌کنند. اگر با آموزش مربی خود به جایی برسند، می‌گویند خودم رسیدم و نامی از مربی نمی‌برند. ما به عنوان یک انسان، آیا از والدین خود که نخستین مربیان ما هستند تشکر می‌کنیم؟ آیا از راهنمای خود قدردانی می‌کنیم؟ آیا قدر مرزبانانی را که با زحمت فراوان امنیت و آرامش سفر ما را فراهم می‌کنند می‌دانیم؟ یا اگر یک روز چای، رنگ یا طعم خوبی نداشت ناراحت می‌شویم؟ امیدوارم خداوند توفیق دهد که شکرگزاری و قدردانی از بندگانش و به‌ خصوص خدمتگزاران کنگره ۶۰ را بیاموزیم و در عمل نشان دهیم. ما می‌دانیم قدردانی در کنگره با پاکت انجام می‌شود و این رسم بسیار نیکو، از تدابیر بنیان کنگره ۶۰ می‌باشد؛ در واقع احیای یکی از رسوم زیبای ایرانیان است.

خداوندا

دریا و آسمان و دشت، پوشیده از رقصنده‌های آسمانی است و روح ناآرام ما خواستار رهایی است؛ نه از رهایی؛ بلکه دیدار معشوق است.

خداوندا
تنها تو را می‌ستاییم و تنها تو را ستایش می‌کنیم برای انجام این عمل عظیم
شکر، شکر، شکر

منابع: مقالات آقای علی خدامی
نویسنده: همسفر سعیده رهجوی راهنما همسفر حمیده (لژیون هفتم)
رابط‌خبری: همسفر طاهره رهجوی راهنما همسفر حمیده (لژیون هفتم)
ارسال: همسفر فائزه رهجوی راهنما همسفر فهیمه (لژیون اول) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی یحیی زارع میبد یزد