در دومیدانی، هر گام رو به جلو جشن کوچکی از پیروزی بر نفس است

به نام قدرت مطلق الله

دومیدانی؛ هنر حرکت مداوم و ریتم جان
دومیدانی یکی از قدیمی‌ترین و اصیل‌ترین ورزش‌های دنیا است؛ ورزشی که تنها ابزارش بدن انسان است و تنها رقیبش خودِ او. در کنگره ۶۰ هم دومیدانی جایگاه ویژه‌ای دارد، چون مستقیم روی سه مؤلفهٔ حیاتی جسم، روان و جهان‌بینی اثر می‌گذارد و فرد را از رخوت و سنگینی به‌سوی نشاط و تعادل می‌برد. وقتی پا به پیست دومیدانی می‌گذاری، اولین چیزی که حس می‌کنی «ضرباهنگ زندگی» است؛ ریتمی که با ضربان قلبت هماهنگ می‌شود و کم‌کم ذهن را از آشوب‌ها، نگرانی‌ها و افکار تکراری جدا می‌کند. این ورزش ساده است، اما چیزی که در انسان می‌سازد عمیق است: صبر، نظم، استمرار و مهم‌تر از همه پشتکار.

فواید دومیدانی برای جسم:
تقویت قلب و ریه‌ها؛ تپش قلب منظم و گردش خون بهتر چربی‌سوزی شدید و پایدار؛ مخصوصاً برای کسانی که مثل تجربهٔ خودت مسیر کاهش وزن را می‌روند تقویت عضلات پا، کمر و شکم بهبود تعادل و انعطاف‌پذیری تنظیم خواب؛ بدن بعد از یک تمرین اصولی بهتر استراحت می‌کند

فواید روانی و جهان‌بینی:
دومیدانی نگاه انسان را از «ایستادن» به «حرکت کردن» تغییر می‌دهد. باعث رها شدن ذهن از تنش‌های روزانه می‌شود. انسان یاد می‌گیرد که به‌جای مقایسه با دیگران، فقط با نسخهٔ دیروز خودش رقابت کند. حضور در پیست یعنی برداشتن قدم‌هایی در مسیر آرامش و تفکر سالم.

تجربه محور؛ آن حس ناب در لحظهٔ دویدن:
وقتی می‌دوی، اولش سخت است؛ نفس تند می‌شود، پاها سنگین؛ اما کمی که ادامه بدهی، یکجایی می‌رسی به «زیبایی حرکت»—همان لحظه‌ای که بدن گرم می‌شود، ذهن سبک می‌شود و احساس می‌کنی داری از روی زمین کنده می‌شوی. این همان مرحله‌ای است که خیلی‌ها به آن می‌گویند: لذت دومیدانی. برای مسافران کنگره ۶۰، این ورزش مثل یک درس جهان‌بینی است؛ درس اینکه «اگر حرکت کنی، حتی آهسته، بالاخره می‌رسی.» نکتهٔ بسیار مهم در دومیدانی: ثبات از سرعت مهم‌تر است. هیچ‌کس قرار نیست از روز اول بدود؛ قرار است شروع کند. بعد قدم‌ها بلندتر، نفس‌ها منظم‌تر و مسیر روشن‌تر می‌شود. دومیدانی فقط یک ورزش نیست؛ یک «نگاه» است—نگاهی که می‌گوید: حرکت کن، حتی کم؛ چون حرکت، زندگی است.

ارسال مطلب: مرزبان خبری مسافر رضا
گروه خدمتگزاران سایت پارک محتشم