جاری بودن یعنی امید داشتن

امروز یکشنبه ۱۴۰۴/۰۹/۰۹، جلسه پنجم از دوره دهم سری کارگاه‌های خصوصی مسافران کنگره ۶۰ زاهدان با دستور جلسه‌ی «وادی دهم؛ صفت گذشته در انسان صادق نیست چون جاری‌ست» به استادی مسافر الیاس، نگهبانی مسافر محمدنصیر و دبیری مسافر علی آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان، الیاس هستم مسافر.
وادی دهم به ما می‌آموزد که انسان موجودی ثابت و غیرقابل تغییر نیست؛ بلکه جریانی زنده است که در حرکت و رشد معنا پیدا می‌کند. اگر گذشته‌ی انسان حقیقت قطعی بود، هیچ‌کس نمی‌توانست از تاریکی‌ها عبور کند؛ اما همین که در کنگره به ما «مسافر» اطلاق می‌شود، یعنی پذیرفته‌ایم که در مسیر حرکت هستیم و نه در وضعیت توقف.

منِ الیاس گذشته‌ای پر از تلاش‌های ناقص برای ترک داشتم. هرجا می‌رفتم مدتی پاک می‌ماندم اما دوباره برمی‌گشتم. امروز که به عقب نگاه می‌کنم می‌بینم مشکل من فقط مصرف نبود؛ مشکل این بود که خودم را موجودی ثابت می‌دیدم و فکر می‌کردم محکومم به همان حال. وقتی وارد کنگره شدم کم‌کم فهمیدم تغییر نه با زور، نه با ترس، بلکه با آگاهی، نظم و حرکت تدریجی اتفاق می‌افتد.
انسان می‌تواند صد صفت منفی داشته باشد، اما هیچ‌کدام برای همیشه حک نشده‌اند. تغییر پله‌پله است. هیچ‌کس یک‌روزه حالش بد نشده که یک‌روزه حالش خوب شود. من در کنگره یاد گرفتم گذشته را پاک نکنم، بلکه آن را بفهمم، اصلاحش کنم و بعد از آن عبور کنم. هر قدم کوچک، هر سی‌دی که نوشتم، هر مشارکتی که کردم، هر بار که در سکوت خودم فکر کردم، مرا یک پله بالاتر برد.

برای تغییر باید ابتدا خواست به وجود بیاید؛ بعد تعهد؛ و سپس تکرار عمل صحیح. اگر این سه کنار هم باشد، هیچ گذشته‌ای نمی‌تواند آینده را گروگان بگیرد. وادی دهم به ما می‌گوید انسان تا زمانی که در مسیر حرکت می‌کند، زنده است و قابلیت ساختن آینده را دارد.
جاری بودن یعنی امید داشتن. یعنی حتی اگر دیروز شکست خورده‌ام، امروز می‌توانم برخیزم. گذشته فقط بخشی از داستان است، نه تمام آن. آنچه آینده مرا می‌سازد، انتخاب‌ها و حرکت امروز من است؛ و این همان پیام روشن وادی دهم و فلسفه درمان کنگره ۶۰ است.

نگارش، عکس و ارسال : مسافر رامین (لژیون یکم راهنما آقای جواد)