انسان‌ها با میزان حرکت امروز خود شناخته می‌شوند

وادی دهم می‌گوید: «صفت گذشته در انسان صادق نیست؛ چون انسان جاری است» برای من فقط یک جمله‌ آموزشی در کنگره نبود؛ بلکه کلیدی بود برای شکستن تصویر منجمدی که سال‌ها از خودم ساخته بودم. پیش از آشنایی با وادی دهم، گذشته‌ام مثل مهر تأییدی بود بر ناتوانی امروز من. هر لغزش قدیمی، هر شکست و هر تصمیم نادرست، به‌عنوان سندی علیه تغییرم عمل می‌کرد.

در مسیر اعتیاد، بیش از ماده‌ی مصرفی، یک باور خطرناک مرا زمین‌گیر کرده بود: «من همینم که هستم و تغییر من موقتی است.» وادی دهم این دیوار ذهنی را فرو ریخت. فهمیدم اگر انسان جاری است، پس درمان هم باید جاری باشد؛ نه شعاری، نه هیجانی، بلکه تدریجی، پیوسته و زنده.

تأثیر این وادی بر من از جایی شروع شد که مسئولیت امروز را از گذشته جدا کردم. دیگر مجبور نبودم بار خطاهای سال‌ها قبل را روی شانه‌های اکنونم حمل کنم. این به‌ معنای فرار از مسئولیت نبود؛ بلکه قرار گرفتن در جای درست آن بود. گذشته شد، منبع شناخت، نه حکم قطعی درباره‌ هویت من.

در کنگره ۶۰، درمان اعتیاد بر پایه‌ زمان، نظم و حرکت تدریجی بنا شده است. وادی دهم دقیقاً با همین ساختار هم‌ راستاست. وقتی باور کردم انسان جاری است، پذیرفتم که درمان هم یک فرآیند زنده است، ممکن است کند باشد؛ اما تا زمانی که جریان دارد، فاقد بن‌بست است. این نگاه، مرا از درمان‌های مقطعی و انتظارهای فوری نجات داد.

یکی از عمیق‌ترین اثرات وادی دهم بر مسیر درمانم، تغییر رابطه‌ام با لغزش‌ها و سختی‌ها بود. پیش از این، هر اشتباه را نشانه‌ای از «همان آدم گذشته» می‌دانستم؛ اما امروز می‌فهمم لغزش، توقف جریان نیست؛ اگر آگاهی باشد، جریان همچنان ادامه دارد. این نگاه، امیدی واقع‌ بینانه به من داد؛ نه امید توهمی، نه یأس فرساینده.

وادی دهم به من آموخت که در کنگره، هیچ‌کس با برچسب دیروز سنجیده نمی‌شود. انسان‌ها با میزان حرکت امروز خود شناخته می‌شوند. همین اصل، امنیت روانی لازم برای ماندن در مسیر درمان را فراهم می‌کند. وقتی بدانم دیروز من معیار ارزش‌گذاری امروز نیست، جرئت می‌کنم صادق بمانم، بمانم، و رشد کنم.

امروز در مسیر درمان می‌دانم اگر متوقف شوم، گذشته دوباره قدرت می‌گیرد؛ اما تا زمانی که در جریان آموزش، خدمت و اصلاح رفتار باشم، صفت‌های کهنه جایی برای تثبیت ندارند. وادی دهم به من یاد داد: درمان، ساختن یک «من جدید» نیست؛ جاری‌ کردن درست «من در حال شدن» است.

در پایان، وادی دهم برای من چراغ راهی است در مسیر درمان اعتیاد؛ چراغی که می‌گوید گذشته پایان راه نیست و امروز، تنها معیار حرکت است. من انسان جاری‌ام و تا جریان ادامه دارد، امید واقعیت دارد.

منبع: اپلیکیشن دژاکام
نویسنده: راهنما مسافر شهرام
تنظیم و ارسال: مسافر علی

نمایندگی ساوه